Οι Κινέζοι, το κρασί και η ελπίδα

.....του Νίκου Καμπούρη

    Κρίση, φτώχεια, μιζέρια, εξαθλίωση, απελπισία, φόβος, καταστροφή. Κάπως έτσι παρουσιάζεται σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα. Μαύρη, τραγική και αδιέξοδη.

Μέσα σ’αυτό το περιβάλλον όμως, έρχεται μια είδηση από μια μικρή περιοχή κάπου στον ελληνικό Βορρά, που σε κάνει να σκεφτείς αν είναι πραγματικά έτσι τα πράγματα ή αν υπάρχουν εξαιρέσεις, που δουλεύουν, που παλεύουν, που πραγματοποιούν αυτό για το οποίο προσπαθούμε ως χώρα τόσα χρόνια.

Ποιος ήξερε το VAENI ως τώρα; Αν εξαιρέσεις τους Ναουσαίους και μερικούς λάτρεις του καλού ελληνικού κρασιού, κανένας. Μια ακόμα μικρή οινοποιητική επιχείρηση μιας επαρχιακής πόλης της Ελλάδας, που παλεύει να πουλήσει τα κρασιά της.

Και ξαφνικά γίνεται το μπαμ! Εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα αρχίζουν να μιλούν για αυτή τη συνεταιριστική εταιρεία που κατάφερε το ακατόρθωτο: Υπέγραψε με έναν κινεζικό κολοσσό μια δεκαετή συμφωνία εξαγωγής της καλύτερης ποιότητας κρασιού στην Ελλάδα, του ξινόμαυρου, με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να ξέρουν πως για τα επόμενα δέκα χρόνια η παραγωγή τους θα απορροφάται από τη μεγαλύτερη αγορά του κόσμου. Την κινεζική!

Κάθολου μικρό πράγμα. Τη στιγμή που όλοι μιλούν για την καταρρακωμένη  ανταγωνιστικότητα  της ελληνικής οικονομίας, ένας συνεταιρισμός της επαρχίας πετυχαίνει αυτό που το ελληνικό δημόσιο δεν πέτυχε δεκαετίες τώρα, για καμία μεγάλη επένδυση. Γιατί; Θα αναρωτηθεί κανείς. Απλή η απάντηση όμως: Οι έλληνες είχαμε ζαλιστεί από την έτοιμη ευημερία των δανεικών και των επιδοτήσεων. Λειτουργούσαμε –και δυστυχώς πολλοί, λειτουργούμε ακόμα και σήμερα- με τη λογική της ήσσονος προσπάθειας και του μέγιστου οφέλους. Ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να προσελκύσει το ενδιαφέρον ξένων επενδυτών και να ανοίξει τους ορίζοντές του σε άλλες, ασύγκριτα μεγαλύτερες αγορές. Η μικρή, ελληνική αγορά ήταν υπεραρκετή, με το κόστος παραγωγής πολλές φορές εξασφαλισμένο από τις επιδοτήσεις των κουτόφραγκων της Ε.Ε. και την κατανάλωση σίγουρη, μέσα από τα δανεικά του πλαστικού χρήματος της ευημερούσας –σε σαθρά θεμέλια όμως- ελληνικής κοινωνίας.

Ήρθε η κρίση για να ξυπνήσουμε κάποιοι από τον λήθαργο αυτής της ψεύτικης ευημερίας. Και ένας από αυτούς ήταν ο VAENI. Και τα κατάφερε, σε μια πόλη, που δε φημίζεται για τους ανοιχτούς της ορίζοντες.

Όταν εταιρείες ζητούσαν να επενδύσουν στο βουνό της, δημιουργώντας το μεγαλύτερο χιονοδρομικό των Βαλκανίων, οι Ναουσαίοι τους έδιωχναν, ισχυριζόμενοι πως το βουνό είναι δικό τους. Αυτή ήταν η νοοτροπία. Το βουνό δικό μας, τα ροδάκινα δικά μας, τα κρασιά δικά μας. Εμείς τα παράγουμε, εμείς θα τα καταναλώσουμε! Τι τους θέλετε τους ξένους;

Ευτυχώς, αυτή η εποχή άρχισε να δύει. Ας ελπίσουμε πως η κίνηση του VAENI θα σημάνει και την ανατολή μιας νέας. Μιας εποχής που θα σηματοδοτήσει το άνοιγμα προς τα έξω. Αυτό που η Ελλάδα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.