Η φούσκα της ΔΗΜ.ΑΡ.

.....του Νίκου Καμπούρη

    Ήταν Ιούνιος του 2010. Η Ελλάδα μόλις είχε ενταχθεί στον Μηχανισμό Στήριξης και ο Συνασπισμός πραγματοποιούσε το 6ο του Συνέδριο. Ήδη, από την αρχή, τα δημοσιογραφικά πηγαδάκια ήξεραν πως ο Φώτης Κουβέλης και η Ανανεωτική πτέρυγα του κόμματος θα αποχωρούσαν, σε ένδειξη αδυναμίας περεταίρω συνύπαρξης κάτω από την ίδια πολιτική στέγη με τον υπόλοιπο ΣΥΝ. Η είδηση τότε πέρασε στα ψιλά. Ίσως γιατί συνέβαιναν σημαντικότερα πράγματα την ίδια περίοδο. Ίσως γιατί μία ακόμα διάσπαση στην Αριστερά καταντούσε γραφική. ΄΄4% είστε. Τι διασπάτε;΄΄ λέγανε πολλοί.

Πάντα άκουγα με προσοχή τα όσα έλεγε ο Φ. Κουβέλης. Ήταν πάντα μια φωνή λογικής μέσα στην κενότητα των πολιτικών. ΄΄Γιατί όμως τώρα, Φ. Κουβέλη; Γιατί διασπάς την Αριστερά τώρα, που ο κόσμος αρχίζει να στρέφεται προς αυτήν;΄΄ Η απάντηση έμελλε να μου αποκαλυφθεί αρκετό καιρό αργότερα. Στο μεταξύ, οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΝ είχαν ιδρύσει την Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ. όπως άρχισε να αποκαλείται αργότερα) αποζητώντας την ιδεολογική καθαρότητα της Δημοκρατικής Σοσιαλιστικής και ανένταχτης προοδευτικής μερίδας της κοινωνίας. Οι πρώτες της καταγραφές ήταν μάλλον αποθαρρυντικές, καθώς οι δημοσκόποι της έδιναν ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά, που δεν ήταν ικανά ούτε να της εξασφαλίσουν την είσοδο στη Βουλή.

Την ίδια στιγμή, στη χώρα έρχονταν τα πάνω κάτω. Μνημόνιο, Μεσοπρόθεσμο, φόροι, μέτρα, χαράτσια, απεργίες, διαδηλώσεις, καταστροφές, ανεργία, απελπισία άλλαζαν την κοινωνία ριζικά και μαζί με αυτήν και τον πολιτικό της χάρτη. Το κυβερνών ΠΑΣΟΚ κατέρρεε και η νεαρή ΔΗΜ.ΑΡ. άρχιζε να ενηλικιώνεται απότομα. Οι ίδιοι δημοσκόποι, που πρίν από λίγους μήνες την καταδίκαζαν στην αφάνεια, τώρα της δίνουν ποσοστά εντυπωσιακά, που τη φέρνουν μέχρι και στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αυτό ανάγκασε πολλούς από ‘μας να στρέψουμε την προσοχή μας προς αυτό το νέο κόμμα, αναζητώντας τις θέσεις του, τις προτάσεις του, την πολιτική του. Τότε ήταν που βρήκα την απάντηση στο ερώτημα, που ένα χρόνο πριν είχα θέσει στον εαυτό μου, αναφορικά με το ΄΄γιατί τώρα η διάσπαση;΄΄

Αν διαβάσει κανείς τις προτάσεις της ΔΗΜ.ΑΡ. θα καταλάβει πως ψαρεύει σε θολά νερά. Και εξηγούμαι:

Κατ’αρχάς, αναγνωρίζει από τη μια, την κοινωνική αδικία που προκαλούν τα μέτρα του Μνημονίου, υποστηρίζει όμως από την άλλη, πως η εφαρμογή του αποτελεί συμβατική υποχρεώση για την χώρα, που δεν μπορεί να παρακαμφθει. Καταψηφίζει το περίφημο P.S.I. στην Ελληνική Βουλή αλλά το θεωρεί θετικό και σημαντικό βήμα για τη χώρα. Καταψηφίζει τη νέα δανειακή σύμβαση αλλά κατηγορεί την Γερμανική Αριστερά που δεν ψήφισε ΝΑΙ στην αντίστοιχη ψηφοφορία της Γερμανικής Βουλής. Καταγγέλλει τις δυνάμεις του Μνημονίου, αλλά εντάσσει στους κόλπους της 5 πρώην Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που ψήφισαν σε όλα ΝΑΙ. Αυτοαποκαλείται Αριστερά αλλά δεν εντάσσεται στο Ευρωπαϊκό κόμμα της Αριστεράς, λοξοκοιτάζοντας προς τους Σοσιαλδημοκράτες. Μπορώ να συνεχίσω να παραθέτω για πολύ ακόμα τις κραυγαλέες αντιφάσεις αυτού του πολιτικού χώρου, που παρουσιάζεται από πολλούς ως η πολυπόθητη λύση στο αδιέξοδό μας. Δυστυχώς όμως, η ΄΄λύση΄΄ αυτή ξεθωριάζει πολύ γρήγορα, όπως ξεθώριασε και η Αντιμνημονιακή επαναδιαπραγμάτευση της ΝΔ, που έσβησε πρίν καν φτάσουμε στις Εκλογές.

Αγαπητή ΔΗΜ.ΑΡ., ο μαρξισμός (που αναφέρεις στην ιδρυτική σου διακήρυξη) δεν μπορεί να συγκατοικήσει με το Δ.Ν.Τ. Το ΝΑΙ δεν μπορεί να ταυτιστεί με το ΟΧΙ. Η φιλολαϊκή προοδευτική Αριστερά δεν μπορεί να ερωτοτροπεί με την παραδομένη στο Νεοφιλελευθερισμό ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Λυπάμαι Φώτη Κουβέλη, αλλά η σούπα της σκόπιμης σύγχυσής σου δεν μπορεί να δώσει ελπίδα σ’αυτόν τον ρημαγμένο τόπο.

Οι καιροί είναι σκληροί και το δίλημμα ξεκάθαρο: Ή είσαι μαζί μας ή είσαι απέναντι. Μέσες λύσεις στα σταυροδρόμια της Ιστορίας δεν υπάρχουν.