.....της Κάλλις Κολόζη
Η καλύτερη παρέα του κόσμου να είναι ο εαυτός μου
ποτέ μαζί του να μη νιώθω μόνη
παρέα με το ασυνείδητο, το υποσυνείδητο μου
σε κάθε όνειρο να χορεύουν όλα μαζί, να δίνουν χρώμα
ιδέες, εικόνες, θάρρος, ελπίδα,
όλα σε λόγια να ξετυλίγονται, σε άρωμα, σε αισθήματα..
Κι εκεί που το κορμί μου περιφέρεται στον κόσμο
εγώ θα έχω ανακαλύψει το νόημα της ζωής
κρυμμένο ολοφάνερα στο χαμόγελο μου.
Σαν τρελός που ξέρει την αλήθεια
κι εμείς χλευάζουμε την παράνοιά του.
Ξέρει ότι όσα η ψυχή μας μπορεί να αντιληφθεί
έστω και στο πιο κοινότυπο χρώμα,
είναι αυτό που δίνει ζωή στο μέσα μας.
Και όσα νομίζουμε για αληθινά,
επειδή φευγαλέα περνούν απ’το αγγιγμά μας,
μας στερούν την δύναμη να νιώσουμε
αυτά που το βλέμμα δεν έχει το σθένος να πιστέψει.
Η αλήθεια μου έχει αποκαλυφθεί και εγώ κοιτάζω κατάματα
και τώρα πια την βλέπω.
Και προσπαθώ και σε σένα να το φωνάξω
πως δίπλα στο ουσιαστικό «αγάπη»
κανένα επίθετο δεν ευσταθεί .
Μπορώ να είμαι εγώ, να υπάρχω, να αγαπώ,
μπορώ δίπλα μου αδιαφορία να δεχτώ
κι όμως να συνεχίζω να γελώ
γιατί ξέρω κι εγώ όπως εκείνος ο τρελός
πως όταν επιτέλους σου αποκαλυφθεί κι εσένα
η πραγματική διάσταση όλης της ύπαρξής σου
θα δεις το χέρι μου απλωμένο,
με τους πολλαπλούς εαυτούς μου να γελάνε.
Και σιγά σιγά και οι δικές σου πτυχές
θα ξετιλύγονται με ορμή μπροστά σου.
Θα τρομάξεις, θα αρνηθείς, θα βυθιστείς στην τρέλα
ώσπου θα βιώσεις επιτέλους αυτό που όλη πλάση ουρλιάζει:
«Δίπλα μου αν σταθείς μπορεί να βρεθείς μονάχος,
αλλά δίπλα στον εαυτό σου ποτέ δεν θα’σαι μόνος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου