Ω γλυκύ μου έαρ

.....της Πηνελόπης Ζουμπουλάκη

Στέκεις εκεί, ανάμεσα σε πλήθος διχασμένο,

σφίγγεις τα χέρια, αγωνιάς με πρόσωπο θλιμμένο.

Δεν ξέρεις τι έχει συμβεί, ποια είναι η αιτία

για τούτη την κατάφωρη κι επαίσχυντη αδικία.

Μόνη στον βαθύ πόνο σου, χλωμή και δακρυσμένη,

διαρκώς ψελίζεις προσευχές κι είσαι συντετριμμένη.

Τα μάτια σου εδώ κι εκεί πλανώνται σα χαμένα

ζητούν να βρουν παρηγοριά, κόκκινα, πληγωμένα.

Να το βαστάξει δε μπορεί η μητρική καρδιά σου

αυτό που βλέπουν έντρομα εμπρός τους τα όμματά σου:

Ο γιος σου, το παιδάκι σου, το άνθος της ζωής σου

που από μικρός ήταν για σε πνοή της ύπαρξής σου,

τώρα είν' εκεί μπροστά γυμνός, ταπεινωμένος, μόνος,

ενώ υβρίζεται σκληρά κι εμπτύεται ταυτοχρόνως.

Τα σπλάχνα σου σπαράζουνε μπροστά στον εμπαιγμό του

καθώς το αίμα του κυλά σ' όλο το πρόσωπό του

κάτω απ' το βάρος του πικρού ακάνθινου στεφάνου

που είν' απότοκο στυγνού χλευαστικού "εράνου".

Το σώμα του όλο μια πληγή, καταμαστιγωμένο,

τον βλέπεις και σε διαπερνά οξύς πόνος στο στέρνο,

όλα μαυρίζουν, χάνεσαι, τα πόδια σου λυγίζουν,

κι ευθύς νιώθεις τα χέρια σου το έδαφος να αγγίζουν.

Κάθεσαι λίγη ώρα εκεί, το πρόσωπο κρυμμένο,

λυγμοί σε συνταράσσουνε, το χώμα νοτισμένο.

Σε ποιον να πεις τον πόνο σου τη δύσκολη αυτή ώρα;

Μέσα στου όχλου τη βουή ποιος να σ' ακούσει τώρα;

Έχει ακουστεί το "σταύρωσον", κι όλοι ξεσηκωθήκαν

σαν τα ανήμερα θεριά πάνω του ξεχυθήκαν.

Παίρνουν το γιο σου, τον τραβούν, τον σπρώχνουν και τον σέρνουν

μανδύα του βάζουν πορφυρό, τον φτύνουν και τον δέρνουν.

Μοιάζει να είναι έρμαιο βασανιστών χυδαίων,

των άνομων κι υποκριτών κι άφοβων Ιουδαίων,

που δέχτηκαν το αίμα Του σ' αυτούς και τα παιδιά τους

και στο σταυρό καρφώσανε το Θεό και Άνακτά τους.

Κι εσύ βαδίζεις σιωπηλά, όσο ακόμα αντέχεις

στο γιο σου να παρασταθείς. Κι έτσι ξοπίσω τρέχεις.

Κι όλο αγωνία καρτερείς πως όλα θα τελειώσουν

και πως τον γιο σου και Θεό ευθύς θα ελευθερώσουν.

Κι έτσι η καρδιά σου όλο χτυπά, μ' ελπίδες ως το τέλος

για το μονάκριβό σου γιο και της ψυχής σου μέλος.

Κι όλο πλησιάζεις προς τα 'κει που 'θε να τον σταυρώσουν

ελπίζοντας πως θα σκεφτούν και θα το μετανιώσουν.

Φτάνεις κι εσύ στο Γολγοθά. Βλέπεις πώς τον ξαπλώνουν,

χέρια και πόδια στον σταυρό. Και τώρα τα καρφώνουν.

Κραυγή μεγάλη ακούστηκε! κι ήτανε η δική σου

ξέπνοη θρηνείς γονατιστή για τον μονογενή σου:

"Παιδάκι μου, τι έκανες και τώρα σε σταυρώνουν;

Όλους τους ευεργέτησες κι έτσι στο ξεπληρώνουν;

Τι έπταισες ο Πάναγνος που αγάπη είσαι Όλος

και εντός τους άναψε σφοδρός της σταύρωσης ο δόλος;

Συ την ειρήνη έφερες και τη χαρά στη γη μας

και πώς στο ξεπληρώνουνε Θεέ και Λυτρωτή μας;

Σε σταύρωσαν, κι εγώ πονώ γιατί είσαι η Ζωή μου

και είναι απαρηγόρητη και κλαίουσα η ψυχή μου.

Τα δάκρυά μου ας έφταναν για να σε ξεδιψάσω

και η στοργική μου αγκαλιά για να σε αναπαύσω.

Μα να σε βλέπω να πονάς δε το μπορώ παιδί μου,

μαχαίρια με ξεσκίζουνε και σείεται η ψυχή μου.

Το αίμα σου τρέχει ποταμός, το πρόσωπό σου ιδρώνει

το βάρος των αμαρτιών του κόσμου όλου σηκώνει.

Πώς το άντεξες και σήκωσες του κόσμου όλου τα βάρη;

Τους σταυρωτές συγχώρησες, ζητώντας το ως χάρη

απ' τον Πατέρα σου Θεό πριν την πνοή σου αφήσεις:

Πάτερ, δεν ξέρουν τι ποιούν και να τους συγχωρήσεις."

Έτσι θρηνείς Θεοτόκε μου, γλυκιά μου Παναγία,

που όλα τα υπέμεινες μ' αγία καρτερία

και είδες το παιδάκι σου ν' αφήνει την πνοή του

πάνω στον ξύλινο σταυρό με συγκατάβασή του.

Τι πόνος και τι σπαραγμός, πώς άντεξε η ψυχή σου

να ενταφιάζεις το νεκρό και πάναγνο παιδί σου

που τόσους εθεράπευσε και η αγάπη του ήταν τόση

που δέχτηκε να θυσιαστεί ώστ' όλους να τους σώσει;

Γλυκιά μητέρα Πάναγνε, Άσπιλε, Υπεραγία,

ευλογημένη απ' το Θεό παρθένε Παναγία,

δέξου στο θρήνο σου αυτόν τη συμπαράστασή μας

γιατί είσαι μάνα του Χριστού, αλλά είσαι και δική μας.

Κι αν έκλαψες και θρήνησες που το παιδί σου εχάθη

χαίρε πια τώρα: Αναστάς ο Υιός σου εθεάθη!

Τα σύμπαντα αγαλλίασαν στη Δόξα τη λαμπρή του

και συνετρίβει ο Θάνατος χάρη στη Σταύρωσή Του!