Αδέσποτοι...Άνθρωποι.

.....της Δήμητρας Ρυμενίδη

    Μιλάμε για ανθρωπιά μέσα από απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Μιλάμε για κοινωνία αόμματη χωρίς πρόσωπο. Μα αυτό το πρόσωπο είμαστε εμείς…


Μία μονάχα βόλτα αρκεί για να εντοπίσει κανείς το, μέχρι πρότινος, μέγιστο πρόβλημα της πόλης του Βόλου. Εκατοντάδες αδέσποτα κυκλοφορούν στην πόλη, άλλοτε μόνα και άλλοτε σε αγέλες. Οι περισσότεροι περαστικοί πλέον δεν γυρνούν καν να τα κοιτάξουν και αν τα δουν αποστρέφουν το βλέμμα. Άλλοι πάλι σκοντάφτουν πάνω τους με αποτέλεσμα να τα ποδοπατήσουν, άλλοι τα κακοποιούν, άλλοι τα δηλητηριάζουν διότι υποστηρίζουν πως αποτελούν το βδέλυγμα της πόλης… Λίγοι είναι αυτοί, συγκριτικά με τους παραπάνω που δραστηριοποιούνται και τα βοηθούν
φιλοξενώντας τα προσωρινά.

Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Στην ίδια μοίρα με τα αδέσποτα σκυλιά του Βόλου βρίσκονται αδέσποτοι… άνθρωποι. Οι περισσότεροι μένουν μόνοι τους σε παγκάκια ή σε ‘αγέλες’ μοιραζόμενοι το ίδιο χαρτόνι. Οι περαστικοί πλέον δεν γυρνούν καν να κοιτάξουν τον συνάνθρωπό τους και αν τον δουν αποστρέφουν το βλέμμα. Άλλοι πάλι σκοντάφτουν πάνω τους, όπως κοιμούνται στις γωνιές του
δρόμου, με αποτέλεσμα να τους ποδοπατήσουν, άλλοι τους κακοποιούν ενώ παράλληλα δηλητηριάζουν τα δικά μας μυαλά χαρακτηρίζοντάς τους βδελύγματα της κοινωνίας. Σε αντίθεση με τη φιλοζωική και τους εθελοντές της, κανένας δεν δραστηριοποιείται να τους βοηθήσει, έστω και προσωρινά…

Γιατί λοιπόν, ενώ υπάρχουν τόσοι φορείς με την οικονομική ευκολία ή έστω έχουν στην κατοχή τους κτίρια παντελώς αχρησιμοποίητα (εκκλησία, πολιτικά γραφεία, κρατικά κτίρια - -για τα οποία φορολογούμαστε-) δεν τα επανδρώνουν ώστε να στεγάσουν , έστω και προσωρινά, τους ανθρώπους αυτούς;

Την επόμενη φορά ας εντάξουμε στις απαιτήσεις και τα αιτήματα μας και τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών ως ισότιμη κοινωνία που δεν εθελοτυφλεί.

Μέχρι τότε ας στρέψουμε το βλέμμα να δούμε καλύτερα στην επόμενη γωνία…