Αγάπη για όλους

.....της Κάλλις Κολόζη

   Ήρθαν οι γιορτές. Το κλίμα έντονα εορταστικό, το περιβάλλον όμορφο. Η διασκέδαση αδιαμφισβήτητη, νυχτοπερπατήματα, γέλια, γέλια, γέλια. Και ξαφνικά, κλάματα.

Μου είπε μια φίλη ότι οι γιορτές της προκαλούν έντονη κατάθλιψη. Δεν αλλάζει τίποτα στην καθημερινότητά της. Οι αγαπημένοι της δεν έρχονται πίσω και η μικρή οικογένειά της δεν έχει την δυνατότητα να κάνει αυτές τις ημέρες ξεχωριστές.

Εγώ δεν ήξερα τι να πω, είχα μόλις κλάψει και τα δάκρυά μου δεν είχαν σταματημό. Είχα κλάψει για τα πληγωμένα συναισθηματικά μου, όμως στο άκουσμα αυτού της δήλωσης συνοδευόμενη από ένα βαθειά θλιμμένο πρόσωπο, ένιωσα κάτι εντελώς διαφορετικό. Ένιωσα μια ανακούφιση.

Η δική μου οικογένεια είναι εκεί, όχι και πολύ στα καλά της, αλλά είναι τριγύρω για να κάνουν τις ημέρες αυτές λίγο πιο υποφερτές, για να με βοηθούν να δημιουργώ νέες αναμνήσεις. Για να με κάνουν να νιώθω καλά, ακόμα κι όταν στα προσωπικά μου έχω μόλις αποτύχει.

Κι εγώ ήθελα να είμαι εκεί για αυτήν την φίλη μου, να την πάρω μια αγκαλιά και να μπορέσω με την σιωπή μου να της δείξω ότι δεν χρειάζεται να έρθουν οι γιορτές για να εξαναγκαστεί να νιώσει ξεχωριστά. Αλλά να την κάνω να νιώσει ξεχωριστά για κάθε λεπτό που περνάει. Να νιώσει χαρούμενη. Κι ας μην ήμουν ούτε καν κι εγώ η ίδια χαρούμενη.

Όμως έτσι είναι ο άνθρωπος, κάνει οικογένεια ανθρώπους που επιλέγει κι όχι μόνο ό,τι του λαχαίνει στον κλήρο της ζωής. Γιατί ουσιαστικά είμαστε όλοι μαζί μια μεγάλη, τεράστια αγκαλιά. Αν μόνο μπορούσαμε να το δούμε αυτό, δεν θα ξέραμε ποτέ τι είναι το δάκρυ και ο πόνος. Όλοι μαζί, μόνος κανείς.

Το μόνο που μπόρεσα τελικά να της πω ήταν: «Η αγάπη που απομένει από όποιον φεύγει από τη ζωή μας, πρέπει να επιστρέφει γρήγορα πίσω σε άλλους ανθρώπους. Ποτέ μην την κρατάμε μόνο για τον εαυτό μας.»