.....του Νίκου Γράκχου
"Ονειρέψου" σου ζητά κάποιος. " Ονειρέψου ένα πανεπιστήμιο όπως θα το ήθελες εσύ. Φαντάσου τώρα κάποια μικρόβια να εισέρχονται στο όνειρό σου, να μολύνουν τη φαντασία σου, να λαφυραγωγούν το δημιούργημά σου." Και τώρα πες μου πόσο διαφέρει αυτό που μόλις ονειρεύτηκες από την πραγματικότητα; Το πανεπιστήμιο είναι εν δυνάμει ο χώρος που φαντάζεσαι και ονειρεύεσαι να είναι, και τα μικρόβια που συντηρούν το τέλμα του είναι η αδράνεια σου, η σιωπή σου και ορισμένες συντηρητικές απόψεις, που κυριαρχούν δίχως να γνωρίζουν καμία απολύτως αντίσταση.
Πώς σου φαίνεται το θέαμα που αντικρύζεις όταν εισέρχεσαι στο πανεπιστήμιό σου, το χώρο που θα περάσεις ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής σου; Πώς αισθάνεσαι για το βιασμό κάθε ομορφιάς του χώρου που με τόση ανιδιοτέλεια θα σου προσφέρει το σπουδαιότερο δώρο, το δώρο της γνώσης. Βιάζουν τον χώρο που θα σε πλάσει σαν άνθρωπο. Το μείζον μολαταύτα ερώτημα που προκύπτει και συμπυκνώνει όλο το περιεχόμενο της ανωτέρω συναισθηματικής επίκλησης είναι το εξής: Το πανεπιστήμιο σου το αγαπάς; Και αν η απάντησή σου είναι καταφατική τότε μπορείς να μου εξηγήσεις πώς εκφράζεις την αγάπη σου;
Αποτσίγαρα πεταμένα στο δάπεδο. Τοίχοι ξεφλουδισμένοι, που αποπνέουν μια μιζέρια, μια εγκατάλειψη. Αφίσες, που τα ζωηρά τους χρώματα προσπαθούν να σε παραπλανήσουν κρύβοντας την εγκατάλειψη με την ένταση της ακαλαισθησίας τους. Άλλες ξεσκισμένες, άλλες παρατημένες. Δύσκολα μπορείς να αντιληφθείς πόσες στρώσεις χαρτιού καλύπτουν τον τοίχο. Τζάμια γεμάτα βρωμιά. Τραπέζια στους διαδρόμους για να υπάρχει ένας χώρος να εναποτίθενται φυλλάδια που κανείς δε διαβάζει και πλαστικά ποτήρια που το μισό περιεχόμενό τους βρίσκεται χυμένο στο δάπεδο.
Εικόνα μια αποσύνθεσης την οποία η απραξία σου συντηρεί. Δεν αντιδράς. Αρνείσαι να αναζωογονήσεις το χώρο σου. Τον δικό σου χώρο. Μα ίσως είναι αυτό που λείπει. Η αίσθηση και η αντίληψη πως αυτός ο χώρος είναι δικός σου. Το σύνολό μας, των φοιτητών αισθάνεται το πανεπιστήμιο ξένο σώμα. Είτε ιδιοκτησία που δεν του ανήκει, είτε ιδιοκτησία που του ανήκει αποκλειστικά. Το πανεπιστήμιο είναι χώρος δικός μου και δικός σου, των προηγούμενων και των μεταγενέστερων. Όλων.
Είναι λοιπόν καιρός να αναλάβεις, να οργανώσεις με τους συμφοιτητές σου να δημιουργήσεις στο πανεπιστήμιό σου. Πάρε μπογιές και βάψτο, ζωγράφισέ κάτι όμορφο στους τοίχους, κάτι που αντιπροσωπεύει σύνολη τη σχολή σου. Προσκάλεσε ανθρώπους που με τη ζωγραφική τους θα μπορούσαν να μεταλλάξουν το τοπίο. Φύτεψε ένα δέντρο, φτιάξε ένα παγκάκι. Και απόλαυσε το δημιούργημά σου. Είναι τότε που θα αγαπήσεις τη σχολή σου, που θα τη θωρακίσεις απέναντι σε κάθε μικρόβιο που απειλεί να τη μολύνει. ΔΡΑΣΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου