Ελλάδα,η σταχτοπούτα που μεταμορφώνεται σε πριγκίπισσα και ξανά σε σταχτοπούτα...

.....του Γιώργου Μάριου Καρασαββίδη

    Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονικη.Στα 10 μου μετακομίσαμε στο Μόναχο της Γερμανίας.Στα 18 επέστρεψα στην Ελλάδα για να σπουδάσω,στα 20 όμως έφυγα ξανά,για Αυστρία αυτήν την φορά.Έζησα λοιπόν μια Ελλάδα στα ντουζένια της,όταν όλοι περνούσαν όμορφα,υπήρχαν δουλειές,οι γειτονιές έσφιζαν απο ζωή,στα πάρκα και τις αυλές των σχολείων έβλεπες παρέες,να μιλάνε,να παίζουν μπάλα,να ερωτεύονται...Εκείνη την περίοδο θυμάμαι ήταν το όνειρο του κάθε ομογενή να γυρίσει στην Ελλάδα,ειδικά οι μικρότεροι σε ηλικία που γεννήθηκαν στο εξωτερικό και είχαν στο μυάλο τους μόνο την Ελλάδα του καλοκαιριού και των διακοπών.

 

  Όταν επέστρεψα,το 2009,αρχίζανε σταδιακά οι αλλαγές στην χώρα.Θυμάμαι χαρακτηριστικά συμφοιτητές και όχι μόνο,μου που,όταν τους έλεγα οτι ζούσα Γερμανία μου απαντούσαν:καλά,και γιατί γύρισες;Αρχικά,ντρεπόμουν όταν μου κάνανε αυτήν την ερώτηση και αναρωτιόμουν ''αντί να θέλουν να έρχονται άνθρωποι και να φέρνουν νέες ιδέες και γνώμες,προτιμούν να μένουν στο εξωτερικό;''Με τον καιρό κατάλαβα για ποιό λόγο με ρωτούσαν αυτό το πράγμα,σε σήμειο που απογοητεύτηκα και εγώ...Σκουπίδια πεταμένα παντού,ανύπαρκατα πεζοδρόμια,άνθρωποι βιαστικοί,χωρίς σεβασμό στον απέναντι τους και γεμάτοι θυμό και μιζέρια,αρουραίοι στον θερμαϊκό,βουλομένα φρεάτια,λεωφορεία που κάνανε δρομολόγια όποτε θέλανε και ένα μετρό που φτιάχνεται επί 10ετιες!Τον πρώτο χρόνο την είχα ''βαφτίσει'',''η χώρα της βιασύνης και του ωχαδερφισμού''.Πήγα μια φορά να περάσω με πράσινο εκείνο το καταπληκτικό φανάρι στο συντριβάνι για να πάω στο πανεπιστήμιο,παρατηρώ οτι είμαι μόνος στον δρόμο και αμέσως περνάει σφαίρα από μπροστά μου ένα ταξί και ένα μηχανάκι από πίσω μου,κοιτάω το φανάρι που είναι πράσινο,κοίταω αυτούς που πήγαν να με πατήσουν και προχοράω μαζί με τους άλλους χαμογελόντας(αυτό που σε κάθε φανάρι υπάρχει διάβαση πεζών πολύ μου αρέσει!).

 

   Περπατάω σε ένα πεζόδρομο στην Αγίας Σοφίας και παρατηρώ οτι εχούν στήσει διάφορα μαγαζάκια και παιχνιδάκια καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα.Βλέπω μια κατασκευή από τελάρα,και στην εσωτερική της πλευρά ήταν κρεμασμένοι πίνακες στους οποίους έγραφες την δική σου ''σύνταγη της ζωής''.Είχαν ήδη γράψει διάφορες προτάσεις και είπα να γράψω και εγώ κάτι.Παρατήρησα κρεμασμένα σχοινάκια,στην άκρη των οποίων έπρεπε να κρέμονται οι κιμωλίες.Ε δεν βρήκα ούτε ένα που να είχε μείνει κιμωλία κρεμασμένη!Για ποιό λόγο σκέφτηκα να τις πάρουν όλες,τι να τις κανούν;;; 

 

  Δεν ζητάω αυτήν την απόλυτη τυπικότητα και σχολαστικότητα των Γερμανών,αλίμονο,και μόνο λόγω του κλίματος είμαστε εκ φύσεως πιο ''χαλαροί''.Όταν όμως ζώ σε έναν πολιτισμό όπου ξέρω οτι το λεωφορείο,το μετρό,το τράμ και ο προαστιακός θα έρθουν ακριβώς στο λεπτό που αναγράφεται στον πίνακα δρομολογίων(όταν υπάρχει καθυστέρηση γίνεται σχετική ενημέρωση από τα μεγάφωνα),οπου ο οδήγος θα σταματήσει στην διάβαση για να περάσει ο πεζός,όπου δεν τρώω όλη μου την μέρα στις δημόσιες υπήρεσιες,όπου δεν μου κρύβουν τον ουρανό και μπορώ ανα πάσα στιγμή να πάω στο πάρκο της γειτονιάς και να αισθανθώ οτι βρίσκομαι στο χωριό μου,και πολλά ακόμα που με κάνουν να αισθάνομαι άνθρωπος και έρχομαι σε έναν πολιτισμό όπου τους νοίαζει περισσότερο το ''NEXT STOP''που ακούγεται στα λεωφορεία παρά η συντήρηση των δρόμων που έχουν βουλιάξει από το βάρος των λεωφορείων...Γαμώ την τρέλα μου δηλαδή! 

 

 Έχω ακούσει Γερμανούς,Κροάτες,Σέρβους,Αυστριακούς,Ιταλούς και Έλληνες του εξωτερικού να μιλάνε για την Ελλάδα.Η εικόνα μας στο εξωτερικό,καθοδηγούμενη σε μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ,χειροτερεύει μέρα με την μέρα.Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις που αναγνωρίζουν πως είναι παράλογο αυτό που συμβαίνει με τους δανεισμούς.

 

 Ένας φίλος που ζεί στην Ελλάδα μου είπε ότι ο Έλληνας δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ!Εγώ πάλι παρατηρώ πολλούς που θέλουν να αλλάξει κάτι,που γνωρίζουν τι σημαίνει σεβασμός και αλληλεγγύη.Είμαστε άραγε τόσο τραμπούκοι;Όλη αυτή η ''γενική'' κρίση θα οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή ή σε μια ''αναγέννηση'';Θα γίνει ξάνα αυτή η χώρα ''πριγκίπισσα''...;