Κάθε φορά που σε κοιτώ
χάνομαι στο βυθό σου.
Τα μάτια σου...ναι, τα μάτια σου
έχουν το χρώμα της θάλασσας,
με ταξιδεύουν μακριά, πολύ μακριά,
ως εκεί που δεν φτάνει ανθρώπου νούς,
με ταξιδεύουν στο άπειρο,
στο δικό σου άπειρο...
εκεί που εσύ δεν με αφήνεις να πάω.
Απλώς χάνομαι και φαντάζομαι,
ονειρεύομαι...μόνο αυτό,
χωρίς να το γνωρίζεις,
αφού δεν με αφήνεις...
Εγώ, όμως, μέσα από τα μάτια σου
βρίσκω κομμάτια του εαυτού μου
και έτσι συμπληρώνω το δικό μου πάζλ.
Μέσα από τα μάτια σου αγαπάω,
σκέφτομαι, φοβάμαι, απορώ,
σε θυμάμαι και χαμογελώ,
μετά κλαίω και μελαγχολώ,
σε θέλω...σε αναζητώ,
μέσα από τα μάτια σου ζώ.
Έτσι απλά...τα μάτια σου
είναι ο καθρέπτης της ζωής μου.
Τουλάχιστον σε ευχαριστώ
που μ’ αφήνεις να τα κοιτώ!
*Η Βασιλική Τσιαμήτα είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου