Ο μύθος περί τέλους της μεταπολίτευσης.

 .....του Νίκου Βράντση

    

Η ατμόσφαιρα περιρρέουσα από προφητείες, διαπιστώσεις και κραυγές . Ήγγικεν η ώρα. Καταρρέει το πολυμίσητο οικοδόμημα που δέσμευε τόσα χρόνια τη χώρα στο τέλμα και τη διαφθορά. Η μεταπολίτευση πέθανε. Ναι,ναι είναι νεκρή.

Μόνο που δεν υπάρχει πτώμα και εμείς εικάζουμε το θάνατο ενός νεκρού χωρίς αποδείξεις. Ο πόθος για το τέλος της μεταπολίτευσης μας τύφλωσε τόσο που κατέστησε αρκετές , κάποιες αποχρώσεις ενδείξεις για να θεωρήσει το αναπόδεικτο, αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Και όσο οι κήρυκες διαμηνύουν το μεταπολιτευτικό τέλος, ελπίζοντας σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, κάποιοι αφελείς προειδοποιούν πως τα δεδομένα άλλα συμπεράσματα μαρτυρούν.

Εις εκ των αφελών και κοντόφθαλμων λοιπόν και εγώ που αναρωτιέμαι « Κύριοι, για ποιο τέλος μιλάτε; Το τέλος δε σηματοδοτεί και μια αρχή; Και μια αρχή δε προϋποθέτει το νέο για να ναι αρχή πραγματική; Πού βρίσκεται αυτό το νέο; Γιατί εγώ δε μπορώ να το δω. Όσο και αν το προσκαλώ δε μπορώ να το δω και αρκούμαι στην ελπίδα. Αυτό που παρακολουθώ είναι απλά ένα μεταμορφωμένο παλιό, που άλλαξε μορφή και παρέμεινε ίδιο ως προς το περιεχόμενο.

Έχουμε, ναι μια κρίση του δικομματισμού, μια αλλαγή πολιτικού σκηνικού και ενδεχομένως ένα άσμα κύκνειο. Μα ενδεχομένως και όχι.  Τι άλλαξε στο προσκήνιο πέρα από τη μορφή; Πρόσωπα, ιδέες; Όχι, μόνον η μορφή.

Ο δικομματισμός συσκώτιζε, παραπλανούσε, φυλακίζοντας στα σπλάχνα του πολλές, διαφορετικές και αντιτιθέμενες συνιστώσες. Δελέαζε τους συμμετέχοντες με ένα συμβόλαιο. «Αποδεχτείτε» τους έλεγε «την συνύπαρξή σας σε ένα κόμμα, κατευνάστε τις ιδεολογικές σας αποκλίσεις και διαφορές, δηλώστε την υπακοή στο όνομα του κόμματος και εγώ θα σας προσφέρω την κατάληψης της εξουσίας.» Ήταν δύσκολο να αντισταθείς στο δέλεαρ.

Και βρέθηκε το Πα.σο.κ υπό την επίφαση του σοσιαλισμού που είκαζε πως πρέσβευε να συσπειρώνει στα σπλάχνα του Αριστερούς, Κεντρώους, Δεξιούς, Φιλελεύθερους, Εκσυγχρονιστές, συντηρητικούς. Και βρέθηκε η ΝΔ ως κάλπικος άγγελος του φιλελευθερισμού, να συγκεντρώνει μέσα της Δεξιούς,Κεντρώους, φιλελεύθερους, "εθνικόφρονες", φασιστοειδή. Όλοι τους συμφώνησαν σε μια άτυπη εκεχειρία και μαγεμένοι από τις σειρήνες της εξουσίας υπέγραψαν το συμβόλαιο της συνοχής.

Ένα σπασμένο γυαλί τα δυο κόμματα, που τα θραύσματά τους κολλήθηκαν με τη πανίσχυρη κόλλα της εξουσίας και έφτιαξαν έναν πολύχρωμο τερατώδη καθρέπτη. Η κόλλα όμως, όσο πανίσχυρη και αν ήταν, άρχισε να αντιμετωπίζει έναν απειλητικό κίνδυνο. Η κρίση υλική και οικονομική ,φανέρωσε την αξιακή μας φθορά και ανέβασε τη θερμοκρασία κατακόρυφα στο πολιτικό σκηνικό. Ώσπου η θερμότητα ήταν τόσο δυνατή και η κόλλα δε μπορούσε πια να συγκρατήσει τα κομμάτια που ένωνε. Και κάθε κομμάτι γυαλιού αποκολλούταν και έμενε πάλι μόνο.

Έτσι το συμβόλαιο έληξε, διότι η φωτιά της κρίσης ακύρωσε τον βασικό του όρο. Το ενδεχόμενο κατάληψης της εξουσίας. Ο συνεκτικός ιστός όλων αυτών των αθροίσεων τερματίστηκε και το συμβόλαιο πλέον θεωρήθηκε άκυρο με κάθε συνιστώσα να τραβάει το δικό της δρόμο. ΝΔ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Λαος, Πατρίδα, Πασοκ, Κοινωνική Συμφωνία, Δημαρ, Αρμα Πολιτών και πάει λέγοντας.

Καταρρέει ο δικομματισμός ,προφήτες μου, ναι. Είναι όμως αυτό αρκετό για να μιλήσουμε για τέλος της μεταπολίτευσης; Για μένα όχι. Tί να το κάνω που αποσυντίθεται τα δυο μεγάλα κόμματα. Το τέλος θα έρθει όταν αλλάξουν συνειδήσεις, μέθοδοι και πρόσωπα. Όταν αλλάξουν οι συνήθειες που τη δόμησαν και την ευτέλισαν. Το παζλ είναι το ίδιο απλά κατακερματισμένο και σαφές και απεικονίζει ολοκάθαρα το παρελθόν μας και τη σήψη του. Εμείς πρέπει να επιδείξουμε τη δέουσα διαύγεια, ώστε να αλλάξουμε ολόκληρο το σάπιο αυτό παζλ.

Αυτοί οι κρυμμένοι και πανίσχυροι μηχανισμοί της ιστορίας που μόλις ξεκινήσουν είναι πολύ δύσκολο να σταματήσουν έχουν τεθεί σε κίνηση. Η κίνηση της αλλαγής έχει ξεκινήσει. Μα οι αντιστάσεις του παλιού είναι εξίσου ισχυρές και στη ζυγαριά της μάχης θα είναι το δικό μας σθένος που θα γύρει τη πλάστιγγα υπέρ της αλλαγής.

Μέχρι όμως η πλάστιγγα να γύρει είναι νωρίς να μιλάμε για το τέλος της μεταπολίτευσης. Πρέπει να πάψουμε να επικαλούμαστε προφητείες και να αναλάβουμε το χρέος που μας έχει ανατεθεί, διότι η ανάσταση των νεκρών φαντάζει ακόμα ως μια πολύ πιθανή προοπτική.