Η πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα μας..

.....του Χρήστου Σαπατόρη



      Δεν πέρασε πολύς καιρός που κατέβαινα μες τη χαρά για καφέ με φίλους όταν έπιασα το νου μου να συλλογιέται κοιτώντας έξω τον μουσκεμένο δρόμο. "Της πάει η βροχή της Βασιλίσσης Όλγας. Την κάνει πιο όμορφη." Ίσως γιατί το νερό μ'ένα μαγικό τερτίπι απομακρύνει την βρωμιά δημιουργώντας μια διαύγεια που σε φέρνει πιο κοντα με την ιστορία αυτού του τόπου. Ή ίσως γιατί η φωνή της καλύπτει την κάθε άλλη φωνή. Και σ'αυτή την γαλήνη είναι σα ν'ακους τα νεοκλασικά να σου μιλάνε για την αρμονία τους, την ομορφιά τους και τη ζωή που γεννήθηκε και πέρασε απο αυτά τα γέλια και τα κλάματα.


Για μερικά δευτερόλεπτα περνάν απο το μυαλό μου εικόνες για το πως θα ήταν κατεστραμένα ολα τούτα απο έναν πόλεμο, συγκρινοντάς τα με παρόμια που ολοι μας έχουμε δεί. Πώς θα μπορουσε κάποιος να τα καταστρεψει χωρίς να έχει δεί την θαλπωρή που κρυβουν . Αλλα Όχι είμαι χαρούμενος παω να βρώ φίλους για καφέ.

Πιο κάτω συναντώ ένα μικρό μουσκεμένο σοκάκι. Είναι πνιγμένο στην κουλτούρα, φαίνεται! Εδώ κάποτε έγινε κατι σημαντικό. Σα να ακούω τα δέντρα να διηγούνται την ιστορία αλλα δεν την ακούω καθαρά. Ο διπλάνος μου φωνάζει για κάτι στο τηλέφωνο. Απορώ γιατί προτίμα τον καυγά απο το να αφουγκραστεί το τοπίο. Ξαφνικά ξεπροβάλει μια θαρραλέα γυναίκα καβάλα σε ένα ποδήλατο. Περίμενα να αντικρίσω ένα πρόσωπο γεμάτο θυμό αλλα έκανα λάθος. Ήταν περιέργως ήρεμο πολύ ήρεμο. Σκέφτομαι πως η βροχή θα είναι το μικρότερο της πρόβλημα -αλλα Όχι είμαι χαρούμενος πάω να δώ φιλους-.

Λίγο πιο κάτω σταματάμε σε φανάρι. Κοιτώ έξω. Βρέχει και σε ένα παγκάκι κουρνιαζμένο ένα σώμα. Λίγα μέτρα δίπλα του ένα ακορντεόν. "Ζει;" σκέφτομαι. Κουνά τα βλέφαρα. Κατεβαίνω και πάω κοντά του. Του δίνω τα χρήματα που θα έδινα στον καφέ. Καμία απορία, καμία ορεξη για συζήτηση μόνο μια βαθιά επιθυμία να τρέξω μακρυά, να ξεπλύνω την χαρά που ένιωθα. Την χαρά που με έκανε να εθελοτυφλώ.