Κάποτε έβλεπες τους κάδους των σκουπιδιών να ξεχυλίζουν σκουπίδια, τα περισσεύματά μας. Γύρω - γύρω γάτες να ξεσκίζουν τις σακούλες για λίγη τροφή. Τώρα, αντί αυτου, γίνεται μάχη, όχι από γάτες αλλά από ανθρώπους. Ναι, μάχη! Ο λόγος; Είναι ο ίδιος, για λίγη τροφή. Δεν προλαβαίνουν οι κάδοι να γεμίσουν, πλήθος οι πεινασμένοι! Με καρότσια, με σακούλες ψάχνουν, άλλοτε πάλι ρίχνονται ολόκληροι μέσα στους κάδους απορρημμάτων για ένα κομμάτι ψωμί...στην κυριολεξία όμως! Η κατάσταση είναι τραγική, έως απελπιστική! Καθημερινά το φαινόμενο αυτό γίνεται περισσότερο αντιληπτό στις μεγάλες πόλεις. Όταν βλέπω αυτό το σκηνικό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου, στεναχωριέμαι, λυπάμαι τους ίδιους, αλλά ταυτόχρονα τα μέσα μου πλημμυρίζουν από οργή, από θυμό για την επικρατούσα κατάσταση της σημερινής κοινωνίας.Της κοινωνίας μας στην Ελλάδα του 2012!
Ας μεταπηδήσουμε σε ένα άλλο επίπεδο. Είναι οφθαλμοφανές πως η Δύση μετράει τον βαθμό της ευημερίας της με τον όγκο των απορριμμάτων που καταναλώνει και ο δυστυχής Νότος σιτίζεται με σκουπίδια κάθε λογής. Ο «πολιτισμένος» Βορράς έχει ανάγκη τα διαστημικά ταξίδια για να αξιοποιήσει τα οικονομικά του «πλεονάσματα» και ο «απολίτιστος» Νότος μαστίζεται από λ(ο)ιμούς. Η αντίφαση που βιώνει η κοινωνία μας, γενικότερα ο πολιτισμός μας, είναι ορατή. Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές. Παιδιά να σιτίζονται με αποφάγια, νέοι, μεσήλικες και γέροντες να λιμοκτονούν και τελικά υπομένουν καρτερικά τον «θάνατο» στοιβαγμένοι ασφυκτικά σε υγρά και σκοτεινά υπόγεια, σε παγκάκια στο παρκάκι της γειτονιάς μας, σε εισόδους πολυκατοικιών και μαγαζιών και όπου αλλού μπορούμε να φανταστούμε. Και τελικά: η εικόνα εστιάζει στο πρόσωπο ενός παιδιού από το οποίο κυλά ένα δάκρυ, παρακαλώντας για ένα ευρώ. Ένα δάκρυ απελπισίας είναι η μόνη δύναμη που έχει αυτό το παιδί. Κι εμείς; Τι κάνουμε; Εμείς, λοιπόν, αναπαυτικά εγκλωβισμένοι στην άνεση του καναπέ, αενάως καταναλώνοντας το διαφημιστικό οχετό, συγκλονιζόμαστε για ένα μόλις δευτερόλεπτο, παρακολουθώντας το σχετικό ρεπορτάζ: «Ζούν από τα σκουπίδια!». Αμέσως μετά, αλλάζουμε τηλεοπτικό σταθμό ξορκίζοντας τις ενοχές μας και ανανεώνοντας τα ενδιαφέροντά μας αναζητώντας ειδήσεις ανούσιες για τους δεσμούς των καλλιτεχνών ή τις ενδυματολογικές επιταγές της εποχής! Η υποκρισία μας περισσεύει, ο καθωσπρεπισμός μας θριαμβεύει, η αδιαφορία μας για τους ανθρώπους αυτούς ισοδυναμεί για φαρισαΪκό ενδιαφέρον λίγων δευτερολέπτων και φυσικά οι ισχυροί της γής θριαμβολογούν «εξολοθρεύοντας» καθημερινά μάζες «άμαχου» πληθυσμού.
Οι σημερινές εικόνες, καθώς και οι στατιστικές μετρήσεις είναι συγκλονιστικές. Αυτός είναι ο κόσμος μας τελικά; Το ερώτημα παραμένει, όπως και η απάντηση. Μήπως τελικά ζούμε σε μια κοινωνία «τριτοκοσμικού» τύπου; Καταφέραμε να πετύχουμε την μετατροπή; Ίσως. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η επιβίωση και γιατί όχι η καλυτέρευση της ζωής κάποιων ανθρώπων εκεί έξω, χτυπημένων με τέτοιο άσχημο τρόπο από την μοίρα και τις αποτυχίες της ζωής τους, θα επιτευχθεί με την επίλυση ποικίλων προβλημάτων που μαστίζουν την κοινωνία μας, την χώρα μας γενικότερα, με βαθμιαίο «εκπολιτισμό» των προσωπικών και συνολικών μας «θέλω και πρέπει».
Όπως αναφέρει ένας σπουδαίος ιστορικός, ο Arnold Toynbee, η μετετροπή μιας κοινωνίας από πρωτόγονη σε πολιτισμένη συνίσταται στη μετάπτωση από τη στασιμότητα και την αδράνεια σε μια κατάσταση διαρκούς δραστηριότητας. Αν πετύχουμε αυτή τη μετατροπή, ίσως σβηστούν με σφουγγάρι (για πάντα;) αυτές οι θλιβερές και απαράδεκτες εικόνες από τον πίνακα της κοινωνίας μας!
*Η Βασιλική Τσιαμήτα είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου