....της Αναστασίας Λαδοπούλου
Ναί, το σχέδιο Αθηνά καταστρέφει τα όνειρα πολλών φοιτητών. Ναί, το σχέδιο Αθηνά οδηγεί πολλούς γονείς στην απελπισία αφού βλέπουν οτι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε μια πιθανή μεταφορά του παιδιού τους σε άλλη πόλη από αυτή που σπουδάζει. Ναί, το σχέδιο Αθηνά εμπεριέχει μεσα του (όπως είναι εμφανές) και πολιτικές σκοπιμότητες. Ναί, η οργή είναι κατανοητή.
Και κάπως έτσι έχουμε διαδηλώσεις, διαφωνίες, πορείες, διαμαρτυρίες και φωνές. Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τα παιδιά αυτά που ενώ έχουν ήδη ''μπεί σε μια σειρά'' ξαφνικά εξαναγκάζονται τόσο αυτά όσο και οι γονείς τους να ανταποκριθούν σε μια νέα πραγματικότητα που δεν έχουν επιλέξει. Κάπου εδώ μπαίνει ένα τεράστιο ΟΜΩΣ.
Παρακολούθησα τα επεισόδια (γιατί για επεισόδια μιλάμε και όχι για διάλογο) με πρωταγωνιστές τον πρόεδρο του ΤΕΙ Πάτρας και των φοιτητών. Με κυρίευσε μια αίσθηση πικρής απογοήτευσης για άλλη μια φορά.
'Ακουσα με προσοχή τη νεαρή φοιτήτρια να εξανίσταται μπροστά στις κάμερες και να κατηγορεί ''τους πασπιτες, τους δαπιτες'' και όλο το κακό συναπάντημα. Κι αυτή όμως μέλος φοιτητικής παράταξης είναι αν κρίνουμε από τα λεγόμενά της. Σε τελική ανάλυση δεν εχω καταλάβει γιατί μπορεί να αποκαλεί τον πρόεδρο -που θα μπορούσε να είναι και παππούς της- ''αγόρι μου'' και να του λέει ''δεν σε θέλουμε εδώ'' ενώ εκείνος πρέπει να την ακούει χωρίς να αντιδράει; γιατί πρέπει να χαιδεύουμε αυτιά και να υποστηρίζουμε πάντα οτι ''τα παιδιά είναι παιδιά και έχουν δίκιο'' ; Κι αν δεν έχουν πάντα δίκιο;
Πολλοί θα πούνε ''ας ήσουν στη θέση των παιδιών αυτών να δούμε αν θα είχες χρόνο να σκεφτείς ευγένεια και ψυχραιμία, εδω χρειάζονται μέτρα δραστικά''. Συμφωνώ, εδώ χρειάζονται δραστικά μέτρα, τα οποία σίγουρα δεν είναι να κλειδώνουμε τους αρμόδιους μέσα στις σχολές μέχρι να πάρουν τις αποφάσεις που θέλουμε. Αν ήταν έτσι, έπρεπε να μας θάψουνε μέσα στα πανεπιστήμια.
Εσύ λοιπόν, που θεώρησες οτι το να ευτελίσεις με αυτόν τον τρόπο τον καθηγητή σου, τον πρύτανή σου, τον πρόεδρο της σχολής σου, το συμφοιτητή που δεν τάχθηκε υπέρ σου θα μετρήσει θετικά για σένα, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς. Ξαφνικά θεωρούμε οτι επανάσταση είναι ο τραμπουκισμός, η έλλειψη παιδείας και η άγνοια. Ποιόν όμως να κατηγορήσει κανείς; τα παιδιά, τους γονείς που αφήνουν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους στον κάθε ''Λαζόπουλο'' που διδάσκει τηλεοπτική ηθική με δήθεν σάτιρα, δήθεν αγανάκτηση, δήθεν χιουμορ ή τελικά το ίδιο το σύστημα που σπρώχνει τα παιδιά του σε πράξεις ντροπής; Νομίζω οτι ο κάθε ένας έχει μερίδιο ευθύνης. Το δυσάρεστο είναι οτι κανείς δεν δέχεται να αναλάβει το βάρος των ευθυνών και των πράξεων.
Μιλάμε.. όλο μιλάμε για το Πολυτεχνείο, για το Μάη του '68, για γενονότα μεγάλα και σπουδαία, ξεχνάμε όμως τη συλλογικότητα, το πάθος που διακατείχε το είναι των ανθρώπων εκείνων για μια πραγματικά νέα κοινωνία με άλλες ιδέες, με άλλες αντιλήψεις και διαφορετική νοοτροπία. Πρέπει να καταλάβουμε οτι χρειάζεται γνώση και παιδεία για να φτιάξουμε ένα γερό οικοδόμημα όπως το θέλουμε. Πρέπει να ανοίξουμε το μυαλό και τα μάτια μας, να μάθουμε, να γνωρίσουμε. Επιβάλλεται να ξεφύγουμε από τα δίχτυα του υποτιθέμενου φοιτητικού συνδικαλισμού. Χρειάζεται να δουλέψουμε συλλογικά και ομαδικά. Φτάνουν τα τσιτατα από το facebook και το twitter, φτάνουν οι ανούσιοι καφέδες και η νοοτροπία ''ζώ σα να μην υπάρχει αύριο''. Υπάρχει το αύριο και μπορούμε να το δημιουργήσουμε.
Όταν καταλάβουμε οτι η πραγματική γνώση, το ήθος, η παιδεία, το πάθος και η ανάγκη για αλλαγή είναι εκείνα τα στοιχεία που θα μας ξεπερνούν, τότε θα μπορέσουμε να πράξουμε τα απαραίτητα για να δούμε τον κόσμο όπως τον ονειρευόμαστε. Όσο επικρατούν οι φοιτητοπατέρες, ο ''συνδικαλισμός'' και η μιζέρια, που μοιάζουν με καρκίνο που κάνει πολλαπλές μεταστάσεις, μέσα στα πανεπιστήμια, ο επιστήμονας θα είναι μόνο ένας τίτλος στο χαρτί.
Καληνύχτα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου