Ψυχικά...

....του Χρήστου Δερβεντλή

Άκουγα πάντα να λένε για αυτόν τον ψυχικό, γλυκό αλλά τόσο εξαντλητικό πόνο, την καψούρα, τον έρωτα, όπως θέλετε πείτε το.

Πάντα ήθελα να το νιώθω, να δω βρε παιδί μου πώς είναι να τραγουδάς και να νιώθεις τα καψουροτράγουδα. Συνέβη, δυστυχώς. Είναι αυτό που λέμε "Να δεις που καμιά φορά θα μας συμβεί και κάτι ευχάριστο και δε θα ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε". Αυτό ακριβώς. Μόνο που τα ευχάριστα γίνονται πανεύκολα δυσάρεστα. Και μια συνηθισμένη βραδιά μετατρέπεται σε αξιομνημόνευτα όμορφη και καταλήγει αξιοκατάθλιπτα δυσάρεστη. Και να μην μπορείς να κάνεις και τίποτα, αυτό είναι που σε τρελαίνει!

Εν τω μεταξύ, αγαπητέ μου αναγνώστη, ακούω τώρα δα που γράφω τις γραμμές το Cortina του Henry Mancini, και ειλικρινά σκέφτομαι, αναπολώ, πλάθω, σκηνογραφώ, σκηνοθετώ... Να, άκουσέ το και συ, να δεις πόσο εύκολα θα σου έρθουν στο μυαλό εκείνοι οι παιδικοί έρωτες... Τελικά, τι θα έχουμε να θυμόμαστε φεύγοντας;

Καληνύχτα μοναχικέ μου αναγνώστη...