Μέρος Πρώτο
Εκτροφείο (= ειδικά διαμορφωμένος χώρος στον οποίο εκτρέφονται ζώα)
Ο άνθρωπος που οριοθετεί τον εαυτό του, όχι με ντουβάρια ηθικής -καθώς η ηθική είναι έννοια αφηρημένη- μα μ' εκείνα τα μίζερα τείχη της δήθεν κοινωνικής συνείδησης, που δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ο ίδιος ο φόβος να εκτεθεί, είναι άνθρωπος χωρίς καμία αισθαντικότητα.
Άλλωστε η επανάπαυση στα ήδη πεπραγμένα ήταν ανέκαθεν -και με συγχωρείτε- η τακτική του χέστη, μια τακτική που βραχυκυκλώνει, σιωπηλά και με τριβές ανεπανόρθωτες, τους μηχανισμούς και τις λειτουργίες της κοινωνίας, καθώς και τη διάθεσή της για μία -έστω κάποια- υπόνοια καινοτομίας.
Ας αναλογιστεί κανείς τις διαβρωτικές συνέπειες που θα είχε η δεδομένη κατάσταση συνυφασμένη με έναν υποτιθέμενο εκφασισμό, κατά κύριο λόγο δυνητικό. Οι συνέπειες θα ήταν, καλύτερα, καταστρεπτικές.
Μέρος Δεύτερο
Έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης-Η ομολογία.
Έχω έναν γνωστό που δεν μιλάει ποτέ του. Απαντά μονάχα μονολεκτικά εφόσον του τεθεί κάποια ερώτηση. Στο θρανίο του σκαλίζει περίτεχνα σβάστιγκες και τις ομορφαίνει με αποφθέγματα, γραμμένα στη ρωσσική γλώσσα.
Είναι χαρακτηριστικό το βλέμμα εκείνο της αναμονής-περιμένει τόσο τη στιγμή που ο θάλαμος θ' αδειάσει και θα μείνει μόνος* αυτός, οι τοίχοι και ο κρότος της σόλας που χτυπάει στο πάτωμα.
Όταν επιτέλους ο θάλαμος αδειάσει, σηκώνεται και κατευθύνεται αργά προς την πόρτα, χωρίς να κουνάει τα χέρια στο ρυθμό των βημάτων του, σέρνοντας μόνο τα πόδια του κι αυτά από υποχρέωση.
Και είναι τότε που θέλω να πεταχτώ μπροστά του, να τον κάνω να σαστίσει και πιάνοντάς τον απ' τους ώμους, να τον ταρακουνήσω ελαφρά, ψιθυρίζοντας: "Γιατί δεν μου λες τι φοβάσαι;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου