Σκέφτομαι αμέσως πως μια τέτοια μεταχείριση δε θα γινόταν ποτέ σε Έλληνα παίκτη στο αντίστοιχο ελληνικό WIPEOUT του ΑΝΤ1, όπου ακόμα κι αν κάποιος παίχτης αγγίζει τα όρια του εξευτελισμού και του “γελοίου”, παρατηρείται εντούτοις ένας στοιχειώδης σεβασμός στο πρόσωπό του! Είναι εμφανές πως οι Έλληνες επιδεικνύουμε μια θρασύδειλη υποτίμηση προς το ξένο και το αλλοδαπό κι ένα σεβασμό στη χειρότερη και θαυμασμό στην καλύτερη προς τον κάθε Έλληνα. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε… Αυτό που εννοώ είναι πως ακόμα και σήμερα επικρατούν κάποιες αντιλήψεις, που έχουν επιβιώσει από τους προγόνους μας μέχρι κι εμάς κι αφορούν τον εκθειασμό της ελληνικότητας αφενός και την απροκάλυπτη απάθεια, γελοιοποίηση και επικριτισμό σε όποιον δεν είναι Έλληνας. Προσπάθησα επομένως να αναζητήσω παραδείγματα από την καθημερινότητά μου, που να στηρίζουν την άποψη που μόλις έθεσα.
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό αφορά στο γυναικείο πληθυσμό. Έχοντας συζητήσει κάμποσες φορές με φίλους και γνωστούς κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πολλοί θα σιχαίνονταν να συνευρεθούν σεξουαλικά με μια αλλοδαπή, πόσο μάλλον να κάνουν μαζί της οικογένεια στο μέλλον ή έστω να την μεταχειριστούν σοβαρά, ενώ ακόμα πιο πολλοί θα έκαναν έρωτα με μια Ρωσίδα, Τουρκάλα ή όποια αλλοδαπή απλώς για την “εμπειρία”, αντιμετωπίζοντάς την προφανώς ως ένα διαφορετικό και πρωτότυπο αντικείμενο ηδονής! Έχει την αίγλη του και το “έχω πάει με Ρωσίδα” και είναι πολύ διαφορετικό από το “έχω πάει με μια οποιαδήποτε Ελληνίδα”. Κι όμως ο έρωτας δε μπορεί να παραμένει εγκλωβισμένος σε ρατσιστικά στερεότυπα του παρελθόντος και να καταπιέζεται από τέτοιες καταστάσεις ούτε και οι αλλοδαπές υστερούν ως γυναίκες σε κάτι συγκριτικά με τις Ελληνίδες νομίζω.
Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση των ξένων αθλητών από Έλληνες φιλάθλους. Πόσο εύκολο είναι να πεις “άντε πάρε τα πόδια σου σκατόμαυρε” και πόσο δύσκολο και απροσέγγιστο το “μπράβο ρε μεγάλε”. Άλλες αντιλήψεις είναι κι αυτές του στυλ “ Ε, αυτός είναι μαύρος άρα θα τρέχει γρήγορα”, “είναι σκυλί ο μαύρος ρε, θα το βγάλει χαλαρά το ματς”. Kαι στις περιπτώσεις αυτές δείχνουμε να αντιμετωπίζουμε τους ξένους όχι σαν ανθρώπους όμοιους και ισάξιους με τους Έλληνες αλλά σαν αντικείμενα χαμηλότερου IQ που εξυπηρετούν και βγάζουν τη δουλεια!
Ακόμα και στο δρόμο διαφορετικά θα κοιτάξεις και θα σκεφτείς για κάποιον αλλοδαπό/ή απ’ότι θα σκεφτόσουν για κάποιο Έλληνα. Ή για να το θέσω σαφέστερα, τον συμπατριώτη δεν θα τον παρατηρούσες καθόλου ενδεχομένως και θα τον προσπερνούσες ενώ στον ξένο επικεντρώνεσαι, τον κοιτάζεις σαν ξένο σώμα, υποδεέστερο και ασυνείδητα μπαίνεις σε σκέψεις, αρνητικές σκέψεις!
Πόσο ανώριμη μου φάνηκε η στάση φοιτητή να σχολιάζει ειρωνικά τη μπούρκα μουσουλμάνας φοιτήτριας και να εκφράζεται λέγοντας “είναι μουσουλμάνα σιγά μην πέρασε το τάδε μάθημα” ή “τι ήρθε στο ελληνικό πανεπιστήμιο αφού δεν πρόκειται να πάρει πτυχίο”. Απόψεις που θα μπορούσες να βγαίνουν από το στόμα παιδιού δημοτικού.
Κάτι τέτοια παραδείγματα της καθημερινότητας είναι που με βεβαιώνουν ακόμα περισσότερο για το ότι τα όσα λέω είναι ορθά και οι Έλληνες πάσχουν τελικά από το σύνδρομο της “ελληνικότητας”! Γιατί η γνήσια «ελληνικότητα» είναι η μαγκιά του να μην απορρίπτεις τον ξένο μη λαμβάνοντάς τον ως συνάνθρωπο αλλά να τον τοποθετήσεις δίπλα σου, να δεις στη φυσιογνωμία του τη φύση σου και να αποδείξεις στην πράξη αν είσαι όντως εξυπνότερος, ικανότερος και πιο άξιος στη ζωή αυτή.
Άλλωστε την αρνητικότητα που γεννάμε καθημερινά για τους ξένους θα μπορούσαν (αν δεν το κάνουν ήδη) να γεννήσουν και εκείνοι απέναντι σε εμάς! Είναι λέω εγώ η αρνητικότητα αυτή μια μάσκα να αμυνόμαστε και να κρύπτουμε το φόβο μας για το διαφορετικό, μήπως και είναι καλύτερο από εμάς! Ένα κόμπλεξ είναι ο ρατσισμός!
Και στην τελική είμαστε όλοι από τη φύση μας άνθρωποι, συμβιώνουμε στον ίδιο πλανήτη, μας απασχολούν οι ίδιες υπαρξιακές ανησυχίες και διαφέρουμε στα επιμέρους και μόνο…Δείχνουμε ή θέλουμε να δείζνουμε πως απέχουμε και υπερέχουμε κατά πολύ από τον ξένο. Ακόμα και η περίπτωση μια τραγωδίας στο εξωτερικό δε θα μας αγγίξει τόσο όσο αν συνέβαινε στην Ελλάδα και στους Έλληνες.
Και δυστυχώς αν συμβεί κάποια τραγωδία στην Ελλάδα εμείς θα είμαστε που θα αναρωτηθούμε “δε θα μπορούσε να συμβεί σε άλλους;;” Σκέφτομαι λοιπόν να βάλω αγγελία σε κάποια εφημερίδα… “Zητείται Ανθρωπιά!”
Συνέλθετε.... Έλεος ρε παιδιά... 'Ελεος... "Είναι εμφανές πως οι Έλληνες επιδεικνύουμε μια θρασύδειλη υποτίμηση προς το ξένο και το αλλοδαπό κι ένα σεβασμό στη χειρότερη και θαυμασμό στην καλύτερη προς τον κάθε Έλληνα." Συνειδητοποιείς τι γράφεις; Σε ποια γυάλα ζείτε;
ΑπάντησηΔιαγραφή