Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για να αγαπάς.

....της Χρύσας Αλεξανδράκη

Αγάπη. Μία λέξη που την ακούμε συχνά και όμως κανείς μας δεν μπορεί να δώσει έναν ορισμό για το τι είναι αγάπη. Μία λέξη που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και στοιχειοθετεί κάθε πτυχή της ζωής μας. Την χρησιμοποιούμε συνεχώς στην καθημερινότητά μας. Αποτελεί το βασικό περιεχόμενο της μουσικής που ακούμε. Η πεμπτουσία της θρησκείας μας. Το βασικό μας επιχείρημα, όταν αναφερόμαστε στις κοινωνικές και ερωτικές μας σχέσεις. Μα εγώ σε αγάπησα αληθινά, λέμε. Και όμως έχει αναλογιστεί ποτέ κανείς μας το πραγματικό της νόημα;

Αγάπη. Ένα συναίσθημα στοργής και αφοσίωσης. Μία ανθρώπινη αρετή. Μία λέξη που ξεστομίζουμε με μεγάλη ευκολία, άλλα όταν έρχεται η στιγμή να την αποδείξουμε εμπράκτως οπισθοχωρούμε, νιώθουμε φοβισμένοι, απομακρυνόμαστε και τελικά δεν γνωρίζουμε την ουσιαστική της σκοπιά, άλλα κλεινόμαστε στον ευατό μας και χανόμαστε στον κόσμο μας.

Το νόημα της ερίζεται. Θα έλεγα ότι πρόκειται για τον αρχηγό των συναισθημάτων. Μπορούμε να την διακρίνουμε σε πολλές υποκατηγορίες, άλλα για μένα είναι μία έννοια που περικλείει μέσα της όλα τα συναισθήματα : στοργή, αλληλεγγύη, συμπόνια, ανιδιοτέλεια, ανθρωπισμό, προσφορά, κοινωνική ευαισθησία. Η κορυφή της πυραμίδας.

Ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα τι σημαίνει; Δεν θα σταθώ εκεί. Για να το πει κάποιος, θα πρέπει να βιώσει την κατάσταση αυτή. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα συναίσθημα που δεν περιορίζεται στον ευατό μας, γιατί τότε θα μιλούσαμε για μονόφθαλμη αγάπη. Η αγάπη απαιτεί περισσότερους. Μόνο όταν έχει ως αποδέκτες άλλους ανθρώπους, είναι παραγωγική. Και πιστέψτε με κανείς μας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτή. Πόσες φορές έχετε πιάσει τον ευατό σας να αναζητά ένα χέρι βοηθείας, μία στοργική συμπαράσταση στις δύσκολες στιγμές; Εθελοτυφλούμε, αν νομίζουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας και να συμβιβαστούμε με την μοναχικότητά μας. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να αναπτύσει την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του με όσο περισσότερο δυναμισμό δύναται, άλλα πάντα θα ανατρέχει στους οικείους του, όταν αντιμετωπίζει αντιξοότητες. Γεμάτη η ζωή από αυτές και δεν θα γινόταν και διαφορετικά. Ο άνθρωπος αποτελεί μία σύνθετη οντότητα. Ολοκληρώνεται μέσα από τα παθήματά του και μαθαίνει διαρκώς. Εκεί είναι άλλωστε και όλη η ομορφιά, η μαγεία του πράγματος. Η πάλη, η τριβή, η προσπάθεια να φτάσεις την τελειότητα, χωρίς όμως να το καταφέρνεις, γιατί η γνώση είναι αέναη. Μέσα όμως σε αυτήν την προσπάθεια πάντα θα πρέπει να παραχωρούμε χώρο και χρόνο σε τρυφερές στιγμές αγάπης, διαφορετικά ξεχνάμε τον λόγο ύπαρξής μας.

Ίσως όλα αυτά σας φαίνονται αμπελοφιλοσοφίες. Μου φαίνεται, όμως, όλο και πιο έκδηλη στην εποχή που ζούμε η έλλειψη αυτή. Σχήμα οξύμωρο, βέβαια, αφού θα περίμενε κανείς σε περιόδους λιτότητας και κρίσης, κοινωνικού κυρίως περιεχομένου, να συσφίγγονται οι διαπροσωπικές σχέσεις και ο κόσμος να έρχεται πιο κοντά, να βοηθάει ο ένας τον άλλον, να υπάρχει αλληλεγγυή. Διαπιστώνω, ωστόσο, μετά λύπης μου ότι οι άνθρωποι απομακρύνονται όλο και περισσότερο, βιώνουν μοναχικά τα προβλήματά τους, γίνονται εσωστρεφείς, εγωιστές, ιδιοτελείς. Και εκεί που απελπίζομαι και προσπαθώ να καταλάβω τι φταίει, μία επλίδα φωτός ανατέλει και με κάνει αισιόδοξη, διότι υπάρχουν ακόμα "άνθρωποι", με όλη τη σημασία του όρου, πρόθυμοι να διδάξουν την αγάπη σε όσους την έχουν ξεχάσει. Μικρά δείγματα της καθημερινής μας ζωής, που είναι όμως τόσο σημαντικά. Αν όλοι αναγνωρίζαμε την αξία τους και απελευθερωνόμασταν, θα δημιουργούσαμε μία καλύτερα δομημένη κοινωνία, η οποία στη δεδομένη χρονική στιγμή στερείται ουσιαστικότητας. Είμαι πεπεισμένη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είμαστε, εξάλλου, ένας λαός που χαρακτηρίζεται για τη αυθεντικότητα και τον προοδευτικό του νου. Πρέπει, ωστόσο, να κατανοήσουμε, πριν προβούμε σε αυτό το διάβημα, ότι η κοινωνία είναι μία σκάλα αποτελούμενη από πολλά σκαλοπάτια, αναγκαία όλα για μία ισορροπημένη συμβίωση. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε και πατάμε σταθερά σε ένα σκαλοπάτι, δεν μας απαλλάσσει από την κοινωνική μας ευθύνη και υποχρέωση προσφοράς προς όποιον έχει ανάγκη. Και η ανάγκη δεν χρειάζεται να μας ζητηθεί ρητά. Άλλωστε, αν γινόταν αυτό δεν θα εκλαμβάναμε ηθική ικανοποίηση από μία αυτόβουλη πράξη αγάπης. Ας κάνουμε, λοιπόν, όλοι μας μία νέα αρχή, και κυρίως έμεις οι νέοι, μιας και σηματοδοτούμε την προοδευτική αλλαγή και την καινοτομία. Εμείς θα αλλάξουμε το μέλλον, γιατί σε εμάς ανήκει. Αρκετά συμβιβαστήκαμε με την σαθρότητα των παλαιών. Μπορούμε να το καταφέρουμε, αν δράσουμε συλλογικά και σκεφτούμε τις αρετές που μας σηματοδοτούν ως λαό. Όπως άλλωστε λέει και ο εθνικός μας ποιητής : Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν' αγαπάς.