Ζωγραφίζοντας στο... ταβάνι

....της Μένιας Βράντση

Ξαπλωμένη για ώρα στο κρεβάτι κοιτάζοντας προσεκτικά το ταβάνι, συνήθεια δοκιμασμένη στο χρόνο, το σώμα σε πλήρη ακινησία αλλά το μυαλό σε έντονη δραστηριότητα που προκαλεί και κούραση θα έλεγα. Είναι εκείνη η ώρα που όσοι από εμάς έχουμε αυτή την για άλλους ανιαρή και για άλλους ανεξήγητη συνήθεια γινόμαστε ζωγράφοι, τα πινέλα βαστούν οι σκέψεις και το ταβάνι ο πιο εύκολος καμβάς που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να αποτυπώσουμε την εικόνα του μυαλού μας.

Τραβάμε γραμμές, οριοθετούμε σχήματα, τετράγωνα που τοποθετούμε τα «πρέπει» και τους αυστηρά καθορισμένους στόχους μας, τους βασικούς άξονες που ακολουθούμε γιατί αυτούς έχουμε επιλέξει αλλά και καμπύλες, κύκλους, αφηρημένες και χωρίς λογική γραμμές που παρεκκλίνουν, που δεν ταιριάζουν στα «πρέπει» που παρασύρονται από αυθόρμητα «θέλω» και ομορφαίνουν το τελικό αποτέλεσμα. Βέβαια δυστυχώς ή ευτυχώς ο καμβάς μας έχει και κάποιες ρωγμές, όπως τα περισσότερα ταβάνια, που δεν φεύγουν, που είναι εκεί μέρος του έργου τέχνης που φτιάχνουμε και πάνω σε αυτές καθρεφτίζονται βαθιές χαρακιές που κουβαλάμε.

Με αυτόν τον τρόπο φτιάξαμε το περίγραμμα, όχι μόνο του πίνακα που δημιουργούμε κοιτώντας το ταβάνι, αλλά εντέλει το περίγραμμα της ζωής μας. Ωστόσο κάτι λείπει, πρέπει να τοποθετήσουμε και μερικά πρόσωπα, αφήνουμε την σκέψη μας να διαλέξει ποια πορτρέτα ανθρώπων θέλει να ζωγραφίσει, για ποιους θα υπάρχει πάντα μια θέση στον καμβά του μυαλού και για ποιους όχι. Αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία της επιλογής αρχίζει μια άλλη, αυτή που πρέπει να αποφασίσουμε με ποια σειρά θα βάλουμε τα πορτρέτα στον πίνακα και να διαλέξουμε την έκφραση που θα έχει το κάθε πρόσωπο. Εκεί ξεπηδούν οι αλήθειες, οι δεύτερες σκέψεις και τελικά συνειδητοποιούμε πώς βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο που είναι στην ζωή μας έτσι σε άλλους ζωγραφίζουμε αγάπη, χαμόγελα, ευγένεια, σε άλλους μια πιο αυστηρή αλλά ταυτόχρονα ευχάριστη έκφραση γιατί είναι οι άνθρωποι που μας εμπνέουν σεβασμό, αυτοί που στηριζόμαστε πάνω τους και αποτελούν τα σημεία αναφοράς μας αλλά υπάρχουν και άλλοι που απλά δεν μπορούμε να αποφασίσουμε πώς να αποτυπώσουμε τα πρόσωπα τους γιατί δεν ξέρουμε τι αποτυπώματα αφήνουν οι ίδιοι τελικά στην ζωή μας.

Από αυτόν τον πίνακα δεν μπορούν να λείπουν οι στιγμές, οι σκηνές και τα γεγονότα που μονοπωλούν τις σκέψεις μας αλλά και σκηνές από το μέλλον γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον καμβά μας ζωγραφίζουμε και όνειρα, στιγμές που φαντασία μας βιάζεται να αποτυπώσει γιατί θέλει να πραγματοποιηθούν, να μην μείνουν όνειρα. Συναντιούνται λοιπόν παρελθόν, παρόν και μέλλον και συνθέτουν ένα μοναδικό φωτογραφικό φιλμ το οποίο αποτυπώνεται πάνω στον πίνακα για να μας υπενθυμίζει πως η ζωή είναι στιγμές, όπως έχουν πει και έχουν γράψει πολλοί, το θέμα είναι πόσοι τελικά το καταλαβαίνουμε.

Ένας πίνακας όμως δεν είναι ολοκληρωμένος αν δεν έχει χρώματα και ειδικά οι αποχρώσεις που έχουν οι σκέψεις μας είναι αμέτρητες. Έτσι κάποια σημεία του έργου μας τα χρωματίζουμε με έντονα, ζωηρά, λατρεμένα θα χαρακτήριζα χρώματα και είναι αυτά τα σημεία που μας κάνουν να νιώθουμε ευτυχισμένοι που όταν τα κοιτάμε χαμογελάμε σαν μικρά παιδιά, κάποια άλλα σημεία με λίγο πιο μουντά όχι απαραίτητα άσχημα χρώματα, μάλλον συγκρατημένα, γιατί μπορεί να είναι τα λάθη μας, γιατί μπορεί να είναι στιγμές που έχουν χρώμα αλλά όχι ένταση και ενθουσιασμό και κάποια άλλα σημεία τα αφήνουμε ασπρόμαυρα γιατί μόνο έτσι μπορούν να αποτυπωθούν, γιατί κανένα χρώμα δεν μπορεί να αποδώσει τα συναισθήματα εκείνων των στιγμών.

Μετά από όλη αυτή την διαδικασία στεκόμαστε μακριά και κοιτάμε σαν έμπειροι ζωγράφοι το έργο μας άλλωστε το κρεβάτι και το ταβάνι έχουν μια σχετική απόσταση. Γραμμές, σχήματα, πορτρέτα, στιγμές και χρώματα αποτελούν τον πίνακα του μυαλού μας μια δεδομένη στιγμή. Ωστόσο σίγουρα εντοπίζουμε λάθη, σίγουρα αν ξανακάναμε τον πίνακα θα αλλάζαμε κάτι, σίγουρα μας λείπουν κάποια πρόσωπα που δεν έχουμε ζωγραφίσει, σίγουρα θα θέλαμε να προσθέσουμε και κάτι σημαντικό κάτι που ξεχάσαμε, κάτι που ήταν βαθιά κρυμμένο, κάτι που ήρθε από το υποσυνείδητο μας και ξαφνικά μας έλειψε βλέποντας μια άδεια θέση στον πίνακα, την θέση που ανήκει.

Σε αυτό λοιπόν το πανέμορφο έργο τέχνης που δημιουργούμε κάθε φορά που κοιτάμε για ώρα το ταβάνι συναντιούνται και συγκρούονται πολλές φορές η πραγματικότητα με την φαντασία, το συνειδητό με το υποσυνείδητο, οι αλήθειες με τα ψέματα και τα σωστά με τα λάθη μας.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι κανένας πίνακας δεν είναι τέλειος αλλά κάθε πίνακας μοναδικός και μπορούμε να ζωγραφίσουμε πολλούς πίνακες και κάθε φορά να προσθέτουμε, να αφαιρούμε και να τους κάνουμε πότε καλύτερους και πότε χειρότερους δεν έχει σημασία. Το καλό με τους πίνακες ζωγραφικής είναι ότι αν δεν μας αρέσει το αποτέλεσμα μπορούμε να φτιάξουμε καινούργιους να διορθώσουμε τα λάθη των παλιών και να κάνουμε καινούργια…

Άλλωστε ένα σπίτι έχει πολλά ταβάνια!!!