"Η δημοκρατία στο.. απόσπασμα"

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Αν και δανεικός, ο τίτλος δε θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος, αφού καθημερινά βλέπουμε τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης να οδηγείται στο απόσπασμα. Η επέτειος των 37 χρόνων από τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου του 1973 είναι μια καλή αφορμή για να αναρωτηθούμε τί έχουν προσφέρει όλοι όσοι (πραγματικά) αγωνίστηκαν για να μπορούμε σήμερα να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να λέμε δημόσια την άποψή μας χωρίς να φοβόμαστε για συνέπειες και κατά πόσο είμαστε αντάξιοι του δικαιώματός μας αυτού.

Παρ' όλα αυτά, άσχετα με τις εξελίξεις που(ακόμα και χρόνια μετά)ακολούθησαν την πτώση της δικτατορίας υπάρχουν πολλοί που νοσταλγούν τις εποχές του καθεστώτος με την κλασσική φράση που πλέον ακούγεται όλο και πιο συχνά "ε, ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται" ,χωρίς ωστόσο να έχουν αναρωτηθεί τί πραγματικά κρύβεται πίσω απ' το νόημα των λέξεων. Μπορεί οι κυβερνήσεις των πολύ πρόσφατων χρόνων να μην έχουν ασκήσει την πολιτική τους απόλυτα βασισμένες στην όποια ιδεολογία τους (πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα) και η δημοκρατία να έχει χάσει μεγάλο μέρος του νοήματός της, αλλά οπωσδήποτε δε μπορούμε να μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης με τις πρακτικές που εφαρμόζονταν κατά την επταετία -όποιος δε συμφωνεί με την κυβέρνηση, εξορίζεται, φυλακίζεται, διώκεται.

Ευτυχώς οι νεότερες γενιές έχουμε την  τύχη να μην έχουμε βιώσει τη σκληρότητα του να μη μπορούμε να εκφραζόμαστε δημόσια και ελεύθερα χωρίς να φοβόμαστε ή ακόμα να ακούμε τη μουσική που μας αρέσει και να βλέπουμε τις ταινίες που προτιμάμε χωρίς να μένει "στίγμα" επάνω μας (άδικα τις περισσότερες φορές).

Σ' ό,τι αφορά τα "καλά" που υποστηρίζουν αρκετοί πως έφερε το καθεστώς, νομίζω πως μάλλον οι περισσότεροι προτιμούν λιγότερο εξελιγμένα τεχνολογικά και δομικά κράτη, παρά τρομοκρατία και εξέλιξη. Το πρόβλημα εντοπίζεται προφανώς στην άγνοια όσων πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα των  απολυταρχικών καθεστώτων, άγνοια κινδύνου για την κοινωνία και την καθυστέρηση που τα καθεστώτα αυτά επιφέρουν στο πνεύμα των ανθρώπων, γιατί ευτυχισμένος λαός είναι εκείνος που έχει μορφωμένα από κάθε άποψη παιδιά κι όχι παιδιά που απλά έχουν λεφτά στις τσέπες και μεγάλους δρόμους για να κυκλοφορούν.

Τελικά, είναι η καταλληλότερη ιστορική συγκυρία για να καταλάβουμε ότι λεφτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκονται ή θα βρεθούν, αλλά η χαρά της γνώσης, της συνεχούς και αδιάκοπης διαδικασίας μάθησης χωρίς φόβο μέσα σε ένα ελεύθερο περιβάλλον είναι ασύγκριτα ανώτερη από οποιαδήποτε πετυχημένη οικονομική πολιτική.