....της Έφης Δίντση
Πολλοί από εμάς νοιάζονται για το παρελθόν και το συζητάνε. Άλλοι πάλι νοιάζονται για το τώρα, το παρόν, και φυσικά το μέλλον. Αρκετοί, βέβαια, είναι και αυτοί που προσπαθούν να συνδυάσουν, όσο μπορούν, παρόν, παρελθόν και μέλλον. Πόσο, όμως, μπορούμε και πρέπει να επιτρέπουμε το παρελθόν μας να γίνεται κομμάτι του παρόντος μας; Και φυσικά, κατά πόσο θα δεχτούμε ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει και στο μέλλον μας;
Σίγουρα ισχύει η άποψη ότι το παρελθόν μας, και ό , τι αυτό περιλαμβάνει ( λάθη, σωστά, εμπειρίες, επιλογές) μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι στο μέλλον. Κάτι τέτοιο όμως, συνεπάγεται αυτομάτως το ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι και αρκετά ώριμοι ώστε να αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα μας κάνει καλύτερους, και ακόμη και αν ήταν κάποτε λάθος, να το μετατρέψουμε στο μέλλον σε σωστό.
Τι έχουμε, όμως, να απαντήσουμε σε αυτούς που τους νοιάζει μόνο το παρόν και το κοντινό μέλλον; Που ακόμη και αν τους ρωτήσεις για τις παλιές τους συνήθειες, δε θα σου απαντήσουν γιατί πολύ απλά «αυτά ανήκουν στο παρελθόν»; Σίγουρα πολλοί θα πούνε: «Ποιος ξέρει τι έκανε παλιά και δε θέλει να μιλάει» Άλλοι όμως θα αναρωτηθούν: «Φοβάται να μιλήσει για το παρελθόν; Ή όντως η φιλοσοφία του είναι το μέλλον;» Μπορεί όμως να ισχύουν και τα δύο. Ή μπορεί απλά κάποιος να μην αγαπάει πλέον τον εαυτό του παρελθόντος, να τον θεωρεί τελείως λάθος και να προσπαθεί να τον ξεχάσει.
Υπάρχει όμως και η περίπτωση να μην ισχύει τίποτα από τα παραπάνω και πολύ απλά να έχουμε μπροστά μας τον πιο αισιόδοξο και αποφασιστικό άνθρωπο του κόσμου, που έχει ξεπεράσει το παρελθόν του, δεν ανατρέχει ποτέ πίσω σε αυτό και είναι καλά με τον εαυτό του γιατί απλά ζει το ΤΩΡΑ! Κάτι τέτοιο, όμως, είναι πράγματι εφικτό;
Ίσως και να μην έχει σημασία. Ίσως αυτό που πραγματικά μετράει είναι να αγαπήσουμε το παρελθόν μας. Υπήρξε άλλωστε για ένα λόγο…Το ποιος είναι ο λόγος, το ξέρει ο καθένας από εσάς καλύτερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου