.....του Νίκου Βράντση
Αφενός είναι ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης, ώστε να περιορίζεται ο κίνδυνος της κηδεμονευόμενης και ελεγχόμενης γνώσης, από ιδιωτικούς και κρατικούς φορείς. Η χειραφετημένη γνώση πρέπει να διασφαλίζεται θεσμικά και η όποια προσπάθεια κατάλυσής της να αποτελεί πέρα από αντισυνταγματική ενέργεια, casus belli. Στόχος της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η απόλυτη προσήλωση στην προσπάθεια βελτίωσης πρωτίστως της ηθικής και πνευματικής κατάστασης των σπουδαστών και ολόκληρης της κοινωνίας, η βελτίωση του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού βίου .
Η παιδεία αποτελεί το μέγιστο αγαθό της κοινωνίας. Είναι η σημαντικότερη επένδυση της κοινωνίας , με επωφελή αποτελέσματα όχι μόνο στην οικονομία, μα κυρίως στην μελλοντική δόμηση της κοινωνίας, στη θωράκιση της δημοκρατίας, στην ισχύ του λαού. Ένας μορφωμένος λαός είναι και ένας λαός ισχυρός. Όσο ευρύτερη είναι η παιδεία τόσο ευρύτερη είναι και η λαϊκή ισχύς. Επομένως μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει να αφιερώνει το 7% του ΑΕΠ της τουλάχιστον στην εκπαίδευση και την διάπλαση των νέων.
Η παιδεία είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό πνευματικό αγαθό. Η μόρφωση δομεί ένα έθνος ισχυρό, ένα έθνος ώριμο και ολοκληρωμένο, ικανό να αντιμετωπίζει τα ζητήματά του με σύνεση και σωφροσύνη. Ένας λαός για να πετύχει υψηλά επίπεδα πολιτισμού, καλλιέργειας και μόρφωσης πρέπει να επενδύσει κοινωνικό και υλικό προϊόν στην παιδεία. Να δομήσει μια παιδεία πάνω σε θεμελιώδεις βάσεις, ώστε να επιτύχουν μελλοντική ανάκαμψη και ευπορία. Είναι αυτός ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας και οφείλει να είναι αμερόληπτη, αντικειμενική, δίχως παρεμβάσεις έξωθεν, αδέσμευτη, ακηδεμόνευτη από κανενός είδους πνευματικό δυνάστη.
Η εκπαίδευση πρέπει να παρέχεται συντονισμένα και πειθαρχημένα από την κοινωνία, να παρέχει τα σωστά ερείσματα, να καταρρίπτει αναχρονιστικά μυθεύματα, ταμπού και προκαταλήψεις, να αλλάζει κάθε τι αναχρονιστικό και αντιδραστικό, να παράγει πολίτες ώριμους και πνευματικά υγιείς και οξυδερκείς.
Η διοίκηση του πανεπιστημίου όπως ερμηνεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια κατέστησε τα φαινόμενα νεποτισμού, διαφθοράς, συνδιαλλαγής φοιτητών- καθηγητών συνηθισμένα. Οι καθηγητές αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως μέσο εξασφάλισης πολιτικής καρέκλας, επιρροής, ανέλιξης με αθέμιτα μέσα. Οι φοιτητές ερμήνευσαν την πανεπιστημιακή δημοκρατία ως ασυδοσία και συνέδραμαν στην δόμηση αυτού του εκτρώματος. Αντιλαμβανόμαστε επομένως πως η διοίκηση και η συνέχειά της, πρέπει να είναι ενιαία και αδιάλλακτη σε επιρροές και μεταλλαγές στον ευρύτερο πολιτικό τομέα. Η φοιτητικές διεκδικήσεις δεν πραγματοποιούνται μόνο μέσω του υφιστάμενου συνδικαλισμού και της ψήφου, μα μέσω της ουσιαστικής συνειδητοποίησης των πόθων μας, των αλλαγών που επιθυμούμε, και την συλλογική και ομόφωνη διεκδίκησή τους.
Είναι προφανής και ύποπτη η συστηματική περιθωριοποίηση και υποβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου. Είμαστε εμείς οι φοιτητές που πρέπει να διεκδικήσουμε την αύξηση του επιπέδου των σπουδών μας. Είμαστε εμείς που πρέπει να κραυγάσουμε, να διεκδικήσουμε τον εξορθολογισμό και την εξυγίανση αυτού του Ιερού κεκτημένου. Η αδράνεια και η απραξία δεν είναι λύση, είναι συνενοχή. Η δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι αδιαπραγμάτευτη.
Yπάρχουν πράγματα στο πανεπιστήμιο τα οποία μας απογοητεύουν, άλλα που μας θυμώνουν. Υπάρχουν όμως και κάποια που πρέπει ανά πάσα στιγμή να διεκδικούμε να αγωνιζόμαστε για να τα διατηρούμε, διότι είναι κεκτημένα χρόνων και επιτεύγματα αδιάλειπτων αγώνων. Υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις αδιαμφισβήτητες και αδιαπραγμάτευτες που αποτελούν κοινή παραδοχή για σύνολη την σκεπτόμενη κοινότητα και αφορούν στην παιδεία.
Αφενός είναι ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης, ώστε να περιορίζεται ο κίνδυνος της κηδεμονευόμενης και ελεγχόμενης γνώσης, από ιδιωτικούς και κρατικούς φορείς. Η χειραφετημένη γνώση πρέπει να διασφαλίζεται θεσμικά και η όποια προσπάθεια κατάλυσής της να αποτελεί πέρα από αντισυνταγματική ενέργεια, casus belli. Στόχος της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η απόλυτη προσήλωση στην προσπάθεια βελτίωσης πρωτίστως της ηθικής και πνευματικής κατάστασης των σπουδαστών και ολόκληρης της κοινωνίας, η βελτίωση του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού βίου .
Αφετέρου είναι η δωρεάν εκπαίδευση, προκειμένου να αποφευχθεί η περιθωριοποίηση οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας από την γνώση. Η εκπαίδευση πρέπει να είναι ίση, ίδια και αδιαφοροποίητη προς το σύνολο των μαθητών. Αντιλήψεις για την παιδεία που κηρύττουν την αναξιοκρατία στην γνώση, την δημιουργία ιδρυμάτων δυο ταχυτήτων και την ανταγωνιστικότητα στην εκπαίδευση πέρα από ανεύθυνες είναι κατακριτέες και ανήθικες. Πρόσβαση σε όλους. Η παιδεία οφείλει να παρέχεται προς όλα τα μέλη της κοινωνίας ισότοπα, ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη και καταγωγή. Ο εν εκπαίδευση άνθρωπος πρέπει να καλύπτεται πλήρως σε θέματα βασικών αναγκών, όσο διαρκεί ο χρόνος φοίτησης του. Στέγαση και σίτιση, πρέπει να παρέχονται δωρεάν προς όλους ως επιβράβευση της πνευματικής εργασίας του σπουδαστή. Διαφοροποιήσεις, βάσει εισοδήματος και κοινωνικής τάξης αποκλείονται και κυρώνονται.
Η παιδεία αποτελεί το μέγιστο αγαθό της κοινωνίας. Είναι η σημαντικότερη επένδυση της κοινωνίας , με επωφελή αποτελέσματα όχι μόνο στην οικονομία, μα κυρίως στην μελλοντική δόμηση της κοινωνίας, στη θωράκιση της δημοκρατίας, στην ισχύ του λαού. Ένας μορφωμένος λαός είναι και ένας λαός ισχυρός. Όσο ευρύτερη είναι η παιδεία τόσο ευρύτερη είναι και η λαϊκή ισχύς. Επομένως μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει να αφιερώνει το 7% του ΑΕΠ της τουλάχιστον στην εκπαίδευση και την διάπλαση των νέων.
Η παιδεία είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό πνευματικό αγαθό. Η μόρφωση δομεί ένα έθνος ισχυρό, ένα έθνος ώριμο και ολοκληρωμένο, ικανό να αντιμετωπίζει τα ζητήματά του με σύνεση και σωφροσύνη. Ένας λαός για να πετύχει υψηλά επίπεδα πολιτισμού, καλλιέργειας και μόρφωσης πρέπει να επενδύσει κοινωνικό και υλικό προϊόν στην παιδεία. Να δομήσει μια παιδεία πάνω σε θεμελιώδεις βάσεις, ώστε να επιτύχουν μελλοντική ανάκαμψη και ευπορία. Είναι αυτός ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας και οφείλει να είναι αμερόληπτη, αντικειμενική, δίχως παρεμβάσεις έξωθεν, αδέσμευτη, ακηδεμόνευτη από κανενός είδους πνευματικό δυνάστη.
Η εκπαίδευση πρέπει να παρέχεται συντονισμένα και πειθαρχημένα από την κοινωνία, να παρέχει τα σωστά ερείσματα, να καταρρίπτει αναχρονιστικά μυθεύματα, ταμπού και προκαταλήψεις, να αλλάζει κάθε τι αναχρονιστικό και αντιδραστικό, να παράγει πολίτες ώριμους και πνευματικά υγιείς και οξυδερκείς.
Η διοίκηση του πανεπιστημίου όπως ερμηνεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια κατέστησε τα φαινόμενα νεποτισμού, διαφθοράς, συνδιαλλαγής φοιτητών- καθηγητών συνηθισμένα. Οι καθηγητές αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως μέσο εξασφάλισης πολιτικής καρέκλας, επιρροής, ανέλιξης με αθέμιτα μέσα. Οι φοιτητές ερμήνευσαν την πανεπιστημιακή δημοκρατία ως ασυδοσία και συνέδραμαν στην δόμηση αυτού του εκτρώματος. Αντιλαμβανόμαστε επομένως πως η διοίκηση και η συνέχειά της, πρέπει να είναι ενιαία και αδιάλλακτη σε επιρροές και μεταλλαγές στον ευρύτερο πολιτικό τομέα. Η φοιτητικές διεκδικήσεις δεν πραγματοποιούνται μόνο μέσω του υφιστάμενου συνδικαλισμού και της ψήφου, μα μέσω της ουσιαστικής συνειδητοποίησης των πόθων μας, των αλλαγών που επιθυμούμε, και την συλλογική και ομόφωνη διεκδίκησή τους.
Είναι προφανής και ύποπτη η συστηματική περιθωριοποίηση και υποβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου. Είμαστε εμείς οι φοιτητές που πρέπει να διεκδικήσουμε την αύξηση του επιπέδου των σπουδών μας. Είμαστε εμείς που πρέπει να κραυγάσουμε, να διεκδικήσουμε τον εξορθολογισμό και την εξυγίανση αυτού του Ιερού κεκτημένου. Η αδράνεια και η απραξία δεν είναι λύση, είναι συνενοχή. Η δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι αδιαπραγμάτευτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου