.....του Θεμιστοκλή Αστέρη
Η ιστορία επαναλαμβάνεται άλλοτε ως τραγωδία άλλοτε ως φάρσα. Στην προκειμένη περίπτωση δεν ξέρω ποιο από τα δύο συμβαίνει. Προσπαθώ, όσο δύσκολο κι αν είναι, να πείσω τον εαυτό μου πως πρόκειται για κακόγουστη φάρσα το γεγονός να ταυτίζεται η αποφράδα ημέρα της επετείου του πραξικοπήματος του 1967, με την επίσκεψη του ΔΝΤ την 21η Απριλίου το 2010 στην Αθήνα. Από τη χούντα των συνταγματαρχών περάσαμε στη χούντα των αγορών… Πέρασαν 43 χρόνια από το πραξικόπημα στη χώρα μας (21 Απρίλη 1967) και την επταετή δικτατορία που ακολούθησε.
Σήμερα, μπορεί να μην υπάρχει στρατιωτική χούντα και οι εχθροί της δημοκρατίας να μην είναι τόσο εμφανείς. Δεν φορούν στολές και ευτυχώς δεν έχουν ακόμα στη διάθεση τους το στρατό. Φορούν δημοκρατικά προσωπεία και μάσκες εθνικών ηρώων, κοστούμια τεχνοκρατών και οικονομικών συμβούλων. Σήμερα 43 χρόνια μετά, υπάρχει μια ιδιότυπη "δικτατορία" εκβιασμού με απολύσεις, "εθελούσιες" εξόδους, ελαστικοποιήσεις εργασιακών σχέσεων, ανασφάλιστης εργασίας, παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας, ακρίβειας και ανεργίας, ελέγχου των ΜΜΕ, ισοπέδωσης της παιδείας, καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη σημερινή οικονομική χούντα που βρισκόμαστε παρά τη θέληση μας εγκλωβισμένοι, το σύνθημα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ακούγεται τόσο σύγχρονο όσο και τότε. Σε μια χώρα όπου πλέον η κυβέρνηση της δεν είναι εκλεγμένη αλλά επιβαλλόμενη και στην οποία μάλιστα συμμετέχουν- σε καίριες θέσεις- και ακραία πολιτικά στοιχεία, καλούμαστε να αντέξουμε σκληρά μέτρα λιτότητας, φτώχειας, εξαναγκασμού σε οικονομική εξαθλίωση, καλούμαστε να ζήσουμε σε μια κοινωνία που η λέξη αυτοδιάθεση έχει χάσει την έννοια της.
Το 2009, στις εθνικές εκλογές, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα, που θα περίμενε κανείς να χτίσει ένα κράτος κοινωνικής πρόνοιας, δικαιοσύνης, ένα κράτος με δημόσια ασφάλιση, με δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία. Συγκεκριμένα, προεκλογικά μιλούσε για μια χώρα που θα παράγει πλούτο, για μια κοινωνία που θα τον μοιραζόταν δίκαια, για μια κοινωνία που θα επένδυε στην πράσινη ανάπτυξη. Είχε δεσμευτεί για βελτίωση της ποιότητας ζωής, για υποστήριξη της οικογένειας, για παροχή φροντίδας για το παιδί. Μιλούσε για ένα κράτος ασφαλές, αποτελεσματικό και δίκαιο. Ένα κράτος που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα επέτρεπε την πρόσβαση στη γνώση σε όλους, και θα εισήγαγε την τεχνολογία στον τομέα της παιδείας. Έταζε την εισαγωγή της αγοράς στην υπηρεσία των αναγκών του ανθρώπου. Αντίθετα, από την επόμενη κιόλα μέρα αντικρίσαμε και βιώσαμε την πιο ανάλγητη νεοφιλελεύθερη πολιτική από τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Επέλεξε να ενταχθούμε στο μηχανισμό στήριξης, και εκεί ήταν η χρονική περίοδος που η χώρα παραδόθηκε ολοκληρωτικά στις προσταγές του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η «οικονομική» χούντα ξεκίνησε. Μια νέα μορφή δικτατορίας πλήττει ξανά την Ελλάδα.
Ήμασταν θεατές σε ένα έργο που είχε ανεβάσει η κυβέρνηση Παπανδρέου για την κατάλυση του ελληνικού κράτους, που δυστυχώς δεν επιλέξαμε να δούμε. Το οικονομικό μοντέλο που διάλεξε η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς. Μπορούμε να το αντιληφθούμε πολύ εύκολα από την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, την όξυνση και όχι την άμβλυνση των δεικτών της ανάπτυξης, τη βύθιση στη φτώχεια, την εξαθλίωση των συνθηκών ζωής. Όπως αναφέρει και ο Joseph Stiglitz, νομπελίστας οικονομολόγος και σύμβουλος του Παπανδρέου, με την πολιτική λιτότητας που εφαρμοζόταν στην Ελλάδα, η οικονομία ολοένα και βούλιαζε πιο βαθιά στην ύφεση, κατηγορώντας το οικονομικό επιτελείο της προηγούμενης κυβέρνησης που θεωρούσε πως οικονομική ευημερία έρχεται μέσα από πολιτικές δημοσιονομικής λιτότητας. Ακολούθησε η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που απεμπόλησε κυριαρχικά εργασιακά δικαιώματα τα οποία έχουν κατακτηθεί εδώ και αιώνες. Και σε αυτή την ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, που όλοι έχουν δικαίωμα λόγου, ήρθε να ψηφιστεί και το νέος νόμος για την παιδεία. Ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία, ένα νομοσχέδιο που όχι μόνο καταργεί το δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, αλλά ισοπεδώνει και καταπατεί όλες τις αξίες και τα δικαιώματα της ακαδημαϊκής κοινότητας. Καταργεί το άσυλο, το άσυλο της ελευθερίας διακίνησης και ανταλλαγής ιδεών, καταργώντας αυτόματα το δικαίωμα του να λες ο,τι θες, ο,τι σε εκφράζει. Ένα προνόμιο κατεκτημένο με αγώνες και θυσίες. Ένα κεκτημένο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εφαλτήριο για κάθε επανάσταση. Απαξιώνει όλα τα συνδικαλιστικά φοιτητικά όργανα, φιμώνοντας έτσι τη φωνή του φοιτητικού κινήματος. Μη επιτρέποντας την παραγωγή πολιτικής μέσα από συνελεύσεις. Παραμερίζοντας τη φωνή των νέων ανθρώπων. Μετατρέπεται ο φοιτητής, στην πιο παραγωγική του ηλικία σε ένα απλό αποδέκτη και εκτελεστή αποφάσεων και εντολών, μη επιτρέποντας του να διαμορφώσει τη δική του άποψη.
Όπως αναφέρει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο (ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας):
Η δικτατορία είναι μια συνήθεια του αίσχους:
Μια μηχανή που σε καθιστά κωφάλαλο,
Ανίκανο να ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις
Και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις.
Και φυσικά το νομοσχέδιο διαμορφώθηκε μέσα από διαλόγους, αν και η κ. Διαμαντοπούλου συνήθως απουσίαζε από τις συναντήσεις αυτές. Ωστόσο από τη πρώτη στιγμή το φοιτητικό κίνημα αντέδρασε, για ένα μήνα ο μεγαλύτερος όγκος των σχολών τελούσαν υπό κατάληψη. Δεν άργησαν όμως οι απειλές από μεριά της κυβερνήσεως, διαστρέβλωση των δράσεων του κινήματος από τα ΜΜΕ.
Είχαμε λοιπόν μια κυβέρνηση, που αφαίρεσε και καταπάτησε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κατέστειλε βίαια όλα τα κοινωνικά κινήματα που ξεπήδησαν, εκβίασε κάθε διαφορετική φωνή και άποψη. Και όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα αφόρητου κυνισμού των κυβερνητικών στελεχών που τους χαρακτήριζε διαχειριστική ανικανότητα, σοβαροφάνεια και δήθεν ειδημοσύνη. Μια κυβέρνηση που υιοθέτησε φασιστικές και σταλινικές μεθόδους με τη διαγραφή στελεχών και βουλευτών του κόμματος οι οποίοι τόλμησαν να μη συμφωνήσουν με τη νεοφιλελεύθερη πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου. Καταλήξαμε στην ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, να σημειωθεί πως τελευταία φορά έγινε στα χρόνια της μεταπολίτευσης για την διατήρηση ή όχι της βασιλείας στην Ελλάδα.
Οι ομοιότητες του σήμερα , με την χούντα των συνταγματαρχών, τα χρόνια του «γύψου» όπως χαρακτηρίστηκαν είναι τρομακτικά πολλές. Ουσιαστικά, πραγματική δημοκρατία δεν υπήρχε ποτέ. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η πλειονότητα των ΜΜΕ, ελέγχονται και εξυπηρετούν την άρχουσα τάξη. Όπως και τότε, οι κρατικοί και παρακρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί καλά κρατούν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους κάθε φορά που ο λαός θέλει να μιλήσει. Με το πρόσχημα κιόλας της αυξημένης εγκληματικότητας, πλέον σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία. Έτσι και σήμερα, οποιοσδήποτε αντιφρονούντας εξαφανίζεται, η φωνή του σιωπά. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα στη μεταβατική κυβέρνηση που ως στόχο είχε την διεξαγωγή εκλογών, πρωθυπουργός ορίστηκε ένας τραπεζίτης. Όπως και τότε , έτσι και σήμερα, οι εθνάρχες και οι εθνοσωτήρες μας υπακούν άκριτα στις εντολές ξένων δυνάμεων. Είναι προβληματικό επίσης, πως τα ίδια ονόματα ακολουθούν την ιστορία του τόπου από τότε. Η βασική διαφορά, και η πιο επικίνδυνη ίσως, είναι πως τότε ο εχθρός ήταν ορατός. Φορούσε χακί. Σήμερα είναι αόρατος και είναι παντού. Τότε υπήρχαν τα τανκς , σήμερα υπάρχουν τα banks. Ωστόσο, πρέπει να αντιληφθούμε πως και τότε την αρχή την κάνανε οι φοιτητές. Είναι χρέος μας και καθήκον μας, σαν νέοι άνθρωποι να διεκδικήσουμε και να χτίσουμε τον κόσμο που θέλουμε.
Και φτάσαμε σήμερα, σε μια μεταβατική κυβέρνηση, σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, που είναι μια μίξη δύο δεξιών και ενός ακροδεξιού κομμάτων να ξεπουλήσουν ο,τι απέμεινε ελληνικό, έχοντας παράλληλα και την ευθύνη για τη διεξαγωγή εκλογών. Ακούσαμε , τις προηγούμενες μέρες τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, του κ. Λουκά Παπαδήμου, ο οποίος επικεντρώθηκε στο λόγο του για τη σωτηρία της χώρας, ουδεμία κουβέντα όμως ειπώθηκε για τη σωτηρία των Ελλήνων. Και ακολούθησε και ο κ. Αβραμόπουλος, πλέον Υπουργός Εθνικής Άμυνας ανέφερε πως « Την κυβέρνηση την επέβαλε η εθνική ανάγκη μπροστά στον γκρεμό», τα ίδια ακριβώς λόγια που εξέφρασε και ο Παπαδόπουλος στο διάγγελμα του όταν ανέλαβε την εξουσία.
Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως αυτή η μεταβατική κυβέρνηση, με έναν πρωθυπουργό πρώην τραπεζίτη, θα καταφέρει να φέρει εις πέρας τη διεξαγωγή εκλογών το Φλεβάρη, και πως η ιστορία δε μας επιφυλάσσει μία δυσάρεστη έκπληξη μέχρι τότε, αν και για το τυπικό, για την ιστορία, εχθές 17/11/11, 38 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, διμοιρίες των ΜΑΤ πάτησαν στο κατώφλι της Ιατρικής Σχολής στη Λάρισα προσάγοντας 4 άτομα, χωρίς καμία αφορμή (ήμουν εκεί), ο ένας εκ των οποίων αποδείχθηκε ασφαλίτης και αφέθηκε ελεύθερος.
Σήμερα, μπορεί να μην υπάρχει στρατιωτική χούντα και οι εχθροί της δημοκρατίας να μην είναι τόσο εμφανείς. Δεν φορούν στολές και ευτυχώς δεν έχουν ακόμα στη διάθεση τους το στρατό. Φορούν δημοκρατικά προσωπεία και μάσκες εθνικών ηρώων, κοστούμια τεχνοκρατών και οικονομικών συμβούλων. Σήμερα 43 χρόνια μετά, υπάρχει μια ιδιότυπη "δικτατορία" εκβιασμού με απολύσεις, "εθελούσιες" εξόδους, ελαστικοποιήσεις εργασιακών σχέσεων, ανασφάλιστης εργασίας, παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας, ακρίβειας και ανεργίας, ελέγχου των ΜΜΕ, ισοπέδωσης της παιδείας, καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη σημερινή οικονομική χούντα που βρισκόμαστε παρά τη θέληση μας εγκλωβισμένοι, το σύνθημα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ακούγεται τόσο σύγχρονο όσο και τότε. Σε μια χώρα όπου πλέον η κυβέρνηση της δεν είναι εκλεγμένη αλλά επιβαλλόμενη και στην οποία μάλιστα συμμετέχουν- σε καίριες θέσεις- και ακραία πολιτικά στοιχεία, καλούμαστε να αντέξουμε σκληρά μέτρα λιτότητας, φτώχειας, εξαναγκασμού σε οικονομική εξαθλίωση, καλούμαστε να ζήσουμε σε μια κοινωνία που η λέξη αυτοδιάθεση έχει χάσει την έννοια της.
Το 2009, στις εθνικές εκλογές, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα, που θα περίμενε κανείς να χτίσει ένα κράτος κοινωνικής πρόνοιας, δικαιοσύνης, ένα κράτος με δημόσια ασφάλιση, με δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία. Συγκεκριμένα, προεκλογικά μιλούσε για μια χώρα που θα παράγει πλούτο, για μια κοινωνία που θα τον μοιραζόταν δίκαια, για μια κοινωνία που θα επένδυε στην πράσινη ανάπτυξη. Είχε δεσμευτεί για βελτίωση της ποιότητας ζωής, για υποστήριξη της οικογένειας, για παροχή φροντίδας για το παιδί. Μιλούσε για ένα κράτος ασφαλές, αποτελεσματικό και δίκαιο. Ένα κράτος που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα επέτρεπε την πρόσβαση στη γνώση σε όλους, και θα εισήγαγε την τεχνολογία στον τομέα της παιδείας. Έταζε την εισαγωγή της αγοράς στην υπηρεσία των αναγκών του ανθρώπου. Αντίθετα, από την επόμενη κιόλα μέρα αντικρίσαμε και βιώσαμε την πιο ανάλγητη νεοφιλελεύθερη πολιτική από τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Επέλεξε να ενταχθούμε στο μηχανισμό στήριξης, και εκεί ήταν η χρονική περίοδος που η χώρα παραδόθηκε ολοκληρωτικά στις προσταγές του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η «οικονομική» χούντα ξεκίνησε. Μια νέα μορφή δικτατορίας πλήττει ξανά την Ελλάδα.
Ήμασταν θεατές σε ένα έργο που είχε ανεβάσει η κυβέρνηση Παπανδρέου για την κατάλυση του ελληνικού κράτους, που δυστυχώς δεν επιλέξαμε να δούμε. Το οικονομικό μοντέλο που διάλεξε η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς. Μπορούμε να το αντιληφθούμε πολύ εύκολα από την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, την όξυνση και όχι την άμβλυνση των δεικτών της ανάπτυξης, τη βύθιση στη φτώχεια, την εξαθλίωση των συνθηκών ζωής. Όπως αναφέρει και ο Joseph Stiglitz, νομπελίστας οικονομολόγος και σύμβουλος του Παπανδρέου, με την πολιτική λιτότητας που εφαρμοζόταν στην Ελλάδα, η οικονομία ολοένα και βούλιαζε πιο βαθιά στην ύφεση, κατηγορώντας το οικονομικό επιτελείο της προηγούμενης κυβέρνησης που θεωρούσε πως οικονομική ευημερία έρχεται μέσα από πολιτικές δημοσιονομικής λιτότητας. Ακολούθησε η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που απεμπόλησε κυριαρχικά εργασιακά δικαιώματα τα οποία έχουν κατακτηθεί εδώ και αιώνες. Και σε αυτή την ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, που όλοι έχουν δικαίωμα λόγου, ήρθε να ψηφιστεί και το νέος νόμος για την παιδεία. Ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία, ένα νομοσχέδιο που όχι μόνο καταργεί το δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, αλλά ισοπεδώνει και καταπατεί όλες τις αξίες και τα δικαιώματα της ακαδημαϊκής κοινότητας. Καταργεί το άσυλο, το άσυλο της ελευθερίας διακίνησης και ανταλλαγής ιδεών, καταργώντας αυτόματα το δικαίωμα του να λες ο,τι θες, ο,τι σε εκφράζει. Ένα προνόμιο κατεκτημένο με αγώνες και θυσίες. Ένα κεκτημένο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εφαλτήριο για κάθε επανάσταση. Απαξιώνει όλα τα συνδικαλιστικά φοιτητικά όργανα, φιμώνοντας έτσι τη φωνή του φοιτητικού κινήματος. Μη επιτρέποντας την παραγωγή πολιτικής μέσα από συνελεύσεις. Παραμερίζοντας τη φωνή των νέων ανθρώπων. Μετατρέπεται ο φοιτητής, στην πιο παραγωγική του ηλικία σε ένα απλό αποδέκτη και εκτελεστή αποφάσεων και εντολών, μη επιτρέποντας του να διαμορφώσει τη δική του άποψη.
Όπως αναφέρει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο (ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας):
Η δικτατορία είναι μια συνήθεια του αίσχους:
Μια μηχανή που σε καθιστά κωφάλαλο,
Ανίκανο να ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις
Και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις.
Και φυσικά το νομοσχέδιο διαμορφώθηκε μέσα από διαλόγους, αν και η κ. Διαμαντοπούλου συνήθως απουσίαζε από τις συναντήσεις αυτές. Ωστόσο από τη πρώτη στιγμή το φοιτητικό κίνημα αντέδρασε, για ένα μήνα ο μεγαλύτερος όγκος των σχολών τελούσαν υπό κατάληψη. Δεν άργησαν όμως οι απειλές από μεριά της κυβερνήσεως, διαστρέβλωση των δράσεων του κινήματος από τα ΜΜΕ.
Είχαμε λοιπόν μια κυβέρνηση, που αφαίρεσε και καταπάτησε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κατέστειλε βίαια όλα τα κοινωνικά κινήματα που ξεπήδησαν, εκβίασε κάθε διαφορετική φωνή και άποψη. Και όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα αφόρητου κυνισμού των κυβερνητικών στελεχών που τους χαρακτήριζε διαχειριστική ανικανότητα, σοβαροφάνεια και δήθεν ειδημοσύνη. Μια κυβέρνηση που υιοθέτησε φασιστικές και σταλινικές μεθόδους με τη διαγραφή στελεχών και βουλευτών του κόμματος οι οποίοι τόλμησαν να μη συμφωνήσουν με τη νεοφιλελεύθερη πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου. Καταλήξαμε στην ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, να σημειωθεί πως τελευταία φορά έγινε στα χρόνια της μεταπολίτευσης για την διατήρηση ή όχι της βασιλείας στην Ελλάδα.
Οι ομοιότητες του σήμερα , με την χούντα των συνταγματαρχών, τα χρόνια του «γύψου» όπως χαρακτηρίστηκαν είναι τρομακτικά πολλές. Ουσιαστικά, πραγματική δημοκρατία δεν υπήρχε ποτέ. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η πλειονότητα των ΜΜΕ, ελέγχονται και εξυπηρετούν την άρχουσα τάξη. Όπως και τότε, οι κρατικοί και παρακρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί καλά κρατούν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους κάθε φορά που ο λαός θέλει να μιλήσει. Με το πρόσχημα κιόλας της αυξημένης εγκληματικότητας, πλέον σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία. Έτσι και σήμερα, οποιοσδήποτε αντιφρονούντας εξαφανίζεται, η φωνή του σιωπά. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα στη μεταβατική κυβέρνηση που ως στόχο είχε την διεξαγωγή εκλογών, πρωθυπουργός ορίστηκε ένας τραπεζίτης. Όπως και τότε , έτσι και σήμερα, οι εθνάρχες και οι εθνοσωτήρες μας υπακούν άκριτα στις εντολές ξένων δυνάμεων. Είναι προβληματικό επίσης, πως τα ίδια ονόματα ακολουθούν την ιστορία του τόπου από τότε. Η βασική διαφορά, και η πιο επικίνδυνη ίσως, είναι πως τότε ο εχθρός ήταν ορατός. Φορούσε χακί. Σήμερα είναι αόρατος και είναι παντού. Τότε υπήρχαν τα τανκς , σήμερα υπάρχουν τα banks. Ωστόσο, πρέπει να αντιληφθούμε πως και τότε την αρχή την κάνανε οι φοιτητές. Είναι χρέος μας και καθήκον μας, σαν νέοι άνθρωποι να διεκδικήσουμε και να χτίσουμε τον κόσμο που θέλουμε.
Και φτάσαμε σήμερα, σε μια μεταβατική κυβέρνηση, σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, που είναι μια μίξη δύο δεξιών και ενός ακροδεξιού κομμάτων να ξεπουλήσουν ο,τι απέμεινε ελληνικό, έχοντας παράλληλα και την ευθύνη για τη διεξαγωγή εκλογών. Ακούσαμε , τις προηγούμενες μέρες τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, του κ. Λουκά Παπαδήμου, ο οποίος επικεντρώθηκε στο λόγο του για τη σωτηρία της χώρας, ουδεμία κουβέντα όμως ειπώθηκε για τη σωτηρία των Ελλήνων. Και ακολούθησε και ο κ. Αβραμόπουλος, πλέον Υπουργός Εθνικής Άμυνας ανέφερε πως « Την κυβέρνηση την επέβαλε η εθνική ανάγκη μπροστά στον γκρεμό», τα ίδια ακριβώς λόγια που εξέφρασε και ο Παπαδόπουλος στο διάγγελμα του όταν ανέλαβε την εξουσία.
Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως αυτή η μεταβατική κυβέρνηση, με έναν πρωθυπουργό πρώην τραπεζίτη, θα καταφέρει να φέρει εις πέρας τη διεξαγωγή εκλογών το Φλεβάρη, και πως η ιστορία δε μας επιφυλάσσει μία δυσάρεστη έκπληξη μέχρι τότε, αν και για το τυπικό, για την ιστορία, εχθές 17/11/11, 38 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, διμοιρίες των ΜΑΤ πάτησαν στο κατώφλι της Ιατρικής Σχολής στη Λάρισα προσάγοντας 4 άτομα, χωρίς καμία αφορμή (ήμουν εκεί), ο ένας εκ των οποίων αποδείχθηκε ασφαλίτης και αφέθηκε ελεύθερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου