"Για ένα κομμάτι ψωμί...."

.....του Θεμιστοκλή Αστέρη

Έδειχνε να είναι μια τυπική Δευτέρα. Ξύπνημα, βόλτα στη λαϊκή αγορά, "Εξέλιξη" στην αίθουσα 1 του νέου κτιρίου...και ξαφνικά η ρουτίνα έσπασε. Όλα άρχισαν να περιστρέφονται στο μυαλό μου όταν συνάντησα μια 60χρονη κυρία στο φούρνο. Μπήκα να πάρω ψωμί και την άκουγα που φώναζε. Πιάστηκα απο μια της απορία " Τι άλλο να κάνουμε πια; Μας κόψαν το ένα..Μας κόψαν το άλλο..". Δεν άντεξα, και μου ξέφυγε, αν θέλετε, μια λέξη "Επανάσταση". Κι εκεί άρχισε μια σύντομη μεν αλλά πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση δε.

Η κυρία συνέχισε να μιλάει έντονα, να μου λέει πως " και αυγά τους πετάξανε, και γιαούρτια, και ξύλο τους δώσανε αλλά αυτοί μυαλό δε βάζουνε". Κι εκεί είναι που άρχισα να έχω τις πρώτες ενστάσεις μου. Όχι για τις ενέργειες, είναι πολύ ευαίσθητες έννοιες τι θεωρεί ο καθένας πολιτική βίας, αλλά για το πρόσωπο που χρησιμοποίησε. Γιατί να είναι γ' πληθυντικό και όχι α'. Γιατί γυρίσαμε πάλι στο οι άλλοι και χάσαμε το εμείς; Γιατί λησμονήσαμε την αείμνηστη φράση του Μακρυγιάννη "είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ; Και συνέχισα να αναρωτιέμαι και να συνδιαλέγομαι μαζί της.

Περιμέναμε με μια πορεία μιας ημέρας να αλλάξει αυτή η πολιτική; Με μια 48ωρη απεργία-που αν μη τι άλλο ήταν η μαζικότερη των τελευταίων ετών, ισως και μεγαλύτερη απο τα χρόνια της μεταπολίτευσης-να πέσει η κυβέρνηση, και όλα να είναι μέλι γάλα; Η απάντηση της με εξέπληξε δυσάρεστα ομολογώ όταν μου είπε στην Αθήνα είναι κάθε μέρα στους δρόμους. Κι εκεί με έπιασε μια μελαγχολία.

Στις υπόλοιπες πόλεις τι κάνουμε; Αναγνωρίζουμε και δεχόμαστε πως είμαστε ένα υδροκέφαλο κράτος με τελείως απαξιωμένη επαρχία και περιφέρεια; Θεωρούμε μόνοι μας πως Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα; Στη συνέχεια η συζητηση πορεύθηκε με σχολιασμό προσώπων και διάφορων δηλώσεων που έγιναν απο μέρους τους τις τελευταίες ημέρες. Στο δρόμο για το σπίτι είχα ένα περίεργο μειδίαμα, σκεπτόμενος το περιστικό. Θεωρώ πολύ αισιόδοξο πως ακόμα και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, μιας άλλης γενιάς απορρίπτουν σιγά σιγά "τα ιδανικά" που τους έμαθαν να έχουν μεγαλώνοντας, πως όσο μεγάλο χάσμα υπάρχει ανάμεσα στις διαφορετικές γενέες, ακόμα υπάρχει η διάθεση για επικοινωνία και κοινό αγώνα.

Από τότε στα αυτιά μου ηχεί το κομμάτι από τους αδερφούς Κατσιμίχα "Για ένα κομμάτι ψωμί". Μπορεί να μην ταιρίαζει με την περίσταση αλλά κατά βάθος όλα περιπλέκονται μέχρι εκεί που καταλήγουν σε απλές βασικές έννοιες. Γιατί για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά. Αποδεδειγμένα στην άδικη κοινωνία που ζούμε σήμερα, κανείς δεν αναγνωρίζει τους κόπους του άλλου. Δε φτάνει μόνο το μυαλό μας, δε φτάνει μόνο το κορμί μας. Σε αυτόν τον αγώνα..άνισο αγώνα για κάποιους...πρέπει όλοι να δώσουμε την ψυχή μας αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτόν τον κόσμο.

Αυτά λοιπόν διαδραματίστηκαν σήμερα το πρωί έξω από έναν γωνιακό φούρνο στην οδό Αιόλου στη Λάρισα. Καλό άγωνα ...τα λέμε στο δρόμο για να γράψουμε τη δική μας ιστορία.....