σκόρπια σκέψεις, όλων των ειδών
Μη μιλάς μη φωνάζεις. Δεν είναι το βασικό θέμα τα βασανιστήρια. Δεν
είναι βασανιστήρια. Δεν είναι κακοποίηση. Δεν είναι βασικό θέμα η
κακοποίηση. Μην κοιτάζεις τις φωτογραφίες. Μην κοιτάζεις τα βίντεο με
τους αστυνομικούς διευθυντές.
Μην κοιτάς τα ρολόγια. Μην κοιτάς τις
φωτογραφίες. Μην μιλάς. Μη μιλάς μη φωνάζεις. Μην ακούς ότι κάπου σ’ ένα
σχολείο πολύ κοντά σου έκοψαν τη μύτη ενός παιδιού χρυσαυγίτες. Μη
διαβάζεις την είδηση. Μην μαθαίνεις τι γίνεται στα σχολεία. Μην
φωνάζεις. Μην ακούς δηλώσεις. Μην ακούς τους γενικούς γραμματείς του
υπουργείου να σου λένε ότι παίρνεις πάρα πολλά. Μην κοιτάς το ΑΤΜ. Μην
ακούς το Λοβέρδο να λέει ότι οι φασίστες είναι ακτιβιστές και όχι
φασίστες. Μην διαβάζεις τα άρθρα για τις προθέσεις της κυβέρνησης
σχετικά με τις απεργίες. Μην λείπεις και δεν πάρεις το χαρτί της
επίταξης. Μην φωνάζεις μη μιλάς. Μην πας στο αμαξοστάσιο. Μην πας στο
λιμάνι. Έστω, πήγαινε, αλλά φύγε. Μην κοιτάς τις φωτογραφίες με τον
κόσμο να απλώνει τα χέρια. Μην κοιτάς τριγύρω. Μην κοιτάς τις
στατιστικές. Μην ακούς τίποτα, δεν χρειάζεται, όλα πάνε καλά. Μη
φωνάζεις. Μη μιλάς. Τώρα περιμένουμε. Υπομονή, σε τρία χρόνια έχει
εκλογές.
-//-
Σ’ ένα πάνελ λένε ότι παραχαϊδέψαμε τα παιδιά, ότι υπάρχει
νεολαγνεία. Στο ίδιο πάνελ ο ηθοποιός και καθηγητής Λιγνάδης λέει ότι
δεν βλέπει τα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους. Εκεί, ο
καθηγητής Πανούσης αποτελεί σκιά του εαυτού του και ένας
τηλεπαρουσιαστής παρέα με μια τηλεκριτικό κάνουν μαθήματα ηθικής,
δυσφορώντας που ένα κομμάτι του κόσμου θεώρησε σημαντικό ζήτημα τα
βασανιστήρια. Η αριστερή εκπροσώπηση στο ίδιο πάνελ, αναλύει με στιλ
«πόσο απλό όπλο είναι το καλάσνικοφ».
-//-
Σε 5:22, με πολύ απλό τρόπο,
πως ο «μεταρρυθμισμός» συναντά στη γωνία τον φασισμό και κλείνει
ραντεβού για το εγγύς μέλλον. Πρώτα διαλύουμε την κοινωνικές δομές, μετά
διαπομπεύουμε τους περιθωριακούς και τελικά βγάζουμε το καπέλο στον
ακτιβισμό στις γειτονιές. Η σοσιαλδημοκρατία στα καλύτερά της.
-//-
Έχω την εντύπωση ότι η αριστερά (γενικεύοντας μιλάω) προχωράει με την
εξής σκέψη. Περιμένουμε δηλώσεις, αναζητούμε αφορισμούς, εκδηλώσεις
αυταρχισμού της αστυνομίας για να «αποκαλύψουμε» αυτούς που μοιάζουν να
κλείνουν το μάτι στο φασισμό. Στεκόμαστε σε μια γωνία και μόλις τους
εντοπίζουμε (δεν είναι δα και δύσκολο πια), λέμε να, «αυτό είναι
φασιστικό». Καθισμένοι μερικά χιλιόμετρα πίσω απ’ το σημείο που
βρίσκεται η κοινωνία, θεωρούμε ότι προκαλούμε συντριπτικά χτυπήματα,
τονίζοντας ότι ο ένας ή ο άλλος είπε κάτι φιλοναζιστικό ή υιοθέτησε μια
ακροδεξιά θέση.
Μα δεν κρύβεται κανείς. Δεν προσπαθεί κανείς να κρύψει κάτι. Δεν
βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να ξετρυπώσουμε τους φασίστες.
Βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να αποδεχτούμε ότι εδώ και τώρα,
σήμερα, υπάρχουν φασίστες (και μάλιστα αρκετοί) και κάπως πρέπει να τους
αντιμετωπίσουμε. Ο φασισμός αυτή τη στιγμή αποτελεί κοινωνικό ρεύμα
(μικρό ή μεγάλο, δεν ξέρω), όχι παράτα των συμβούλων του πρωθυπουργού
για να αντιμετωπίζεται με δηκτικές αναρτήσεις.
-//-
Το να παίρνεις ως αριστερό (ή «αριστερό», ότι θεωρεί ο καθένας) κόμμα
ένα υψηλό ποσοστό είναι μια επιτυχία. Τουλάχιστον με εκλογικούς όρους.
Αλλά αυτή η επιτυχία, έτυχε σε ένα περιβάλλον και μια συνθήκη τέτοια σαν
τη σημερινή. Πράγμα που σημαίνει, ότι είτε το ήθελε είτε ότι, είτε ήταν
προετοιμασμένος είτε όχι, ο σύριζα εκ των πραγμάτων έχει μια ευθύνη. Η
ευθύνη του δυστυχώς, δεν είναι η κυβερνητική σταθερότητα ή η απόδειξη
ότι είναι εξίσου έτοιμος με τους πασοκονεοδημοκράτες να κυβερνήσει. Η
ευθύνη που του έλαχε είναι (όσο μπορεί) να αποτελέσει το ανάχωμα στην
κοινωνική εξαθλίωση και τον φασισμό (που ετοιμάζεται να παρελάσει). Η
ευθύνη του δεν είναι να μην κάνει γκάφες για να πηγαίνει καλά στις
δημοσκοπήσεις, ούτε να μαζεύει τα στελέχη του. Η ευθύνη του δεν είναι να
περιμένει τις εκλογές, όποτε γίνουν και όποτε αποφασίσει η μαύρη
κυβέρνηση. Καλώς ή κακώς, έχει έρθει (εδώ και πολύ καιρό) η στιγμή που
αν θέλει να λέγεται αριστερό κόμμα ο σύριζα, πρέπει να βάλει τέλος σ’
αυτό το αυταρχικό κρεσέντο. Τα ίδια ισχύουν και για το ΚΚ, ανεξαρτήτως
ποσοστού. Η ευθύνη τους δεν είναι να κάνουν αντιπολίτευση. Η ευθύνη τους
είναι να σταματήσουν άμεσα αυτή την κατηφόρα.
Δεν το περιμένουμε απ’ αυτούς, δεν το αναθέτουμε σ’ αυτούς, αλλά κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κριθούν γι’ αυτό.
-//-
Το να επαναλαμβάνουμε ότι η γσεε είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικη
καταντάει εκνευριστικό. Δεν μπορείς να ζητάς εξηγήσεις απ’ αυτούς που
σου λένε ότι στέκονται κάπου αλλού από σένα. Ή τους παρακάμπτεις ή
σταματάς να γκρινιάζεις.
-//-
Η φωτογραφία του αρχιχρυσαύγουλου παρέα με τους Γερμανούς ναζί στην
βουλή (αργότερα αυτοί οι ίδιοι συμμετείχαν στην πορεία για τα Ίμια),
όπως και οι 100 και κάτι ψήφοι που πήρε η πρότασή τους στην εξεταστική,
δείχνει πολύ περισσότερα απ’ όσα υποψιαζόμαστε για το πόσο γρήγορα
γλιστράνε τα πράγματα προς την επιβεβαίωση του μοιραίου.
-//-
Το ότι εκτός απ’ τη μαυρίλα, κινούμαστε στον αστερισμό της
γελοιότητας είναι επίσης γνωστό. Ο γιός του Βαρβιτσιώτη σοκάρεται επειδή
οι 4 συλληφθέντες δεν είχαν πολιτικές – ιδεολογικές ανησυχίες (επειδή
αυτός που είχε, έτυχε να συμφωνήσει απόλυτα με τον μπαμπά του). Γιοι και
κόρες που κάθονται στην ίδια ακριβώς καρέκλα που κάθονταν κι οι
επιτυχημένοι γονείς τους, αναρωτιούνται για την κατάληξη των παιδιών των
βορίων προαστίων. Μιλάνε για μια γενιά που δεν έμαθε ότι κάθε πράξη
έχει συνέπειες και το λένε για τέσσερα παιδιά που πιθανότατα θα περάσουν
χρόνια και χρόνια στη φυλακή. Γιατί αυτοί όταν λένε συνέπεια, εννοούν
ότι θα συνεχίσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να ενισχύουν τον
οικογενειακό προϋπολογισμό. Γιατί αυτοί όταν λένε συνέπεια, εννοούν πώς
δε θα χάσουν ποτέ τίποτα. Τα εξοχικά στη Μύκονο και στην Αράχοβα θα
μείνουν πάντοτε δικά τους. Οι εκπομπές θα μείνουν πάντοτε δικές τους. Η
ευθύνη για τη σωτηρία της πατρίδας θα μείνει πάντοτε δική τους.
-//-
Εκτός όλων των άλλων, συνηθίζουμε να ακούμε ειρωνείες για ανθρώπους που βασανίστηκαν
ή σχολιάκια για την ποιότητα της δουλειάς της μάνα τους. Μείνετε μαζί
μας. Αμέσως μετά, ακολουθεί η συζήτηση, για το αν ενοχλεί πραγματικά ο
δημόσιος λιθοβολισμός των ζητιάνων που κατακλύζουν τα πεζοδρόμια της
πόλης μας. Αφού πρώτα βέβαια προβλεφθεί ρητά σε διάταξη, δεν θα θέλαμε
να συμβάλουμε στην διάχυτη ανομία.
Αλλά είπαμε, καμία έκπληξη. Το ζήτημα δεν είναι ότι αυτοί λένε τι
πιστεύουν, αλλά ότι εμείς δεν στεκόμαστε ακόμη ξεκάθαρα απέναντί τους,
παρά μόνο ασυνάρτητα και σπασμωδικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου