Θα ξεπεράσουμε μαζί την Κρίση;

 ....του Κωνσταντίνου Δουραλή

Πέρασε καιρός από το τελευταίο άρθρο-τοποθέτηση μου. Ειλικρινά δεν θα διέκοπτα αυτό το σερί μηνών αν (δεν επέμενε ο Εκδότης μας τόσο πολύ, και τα εκατομμύρια των θαυμαστριών)(αστειάκι) δεν προηγείτο μια εκδήλωση στην οποία παρευρέθηκα την περασμένη Δευτέρα. Στο ινστιτούτο Goethe έλαβε χώρα μια εκδήλωση από το Γερμανικό προξενείο με τίτλο ‘’Ελλάδα-Γερμανία, Ξεπερνώντας μαζί την Κρίση’’.

Το πάνελ συγκροτείτο από ομιλητές που δεν είναι εύκολο να τους ‘’μαζέψεις’’ για μια τέτοια εκδήλωση με το συγκεκριμένο θέμα ωστόσο μόνο και μόνο η παρουσία τους σημαίνει πολλά. Μεταξύ των ομιλητών ήταν ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ στην Θεσσαλονίκη, ο Πρόεδρος του Ελληνογερμανικού επιμελητηρίου, ένας ειδικός σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας πάνω σε θέματα οικονομικής φύσεως και ένας διακεκριμένος οικονομολόγος του οποίου την ιδιότητα αυτή την στιγμή δεν θυμάμαι αλλά αποτελούσε μέλος του επιχειρηματικού κόσμου της Θεσσαλονίκης..

Ακούγοντάς τους, θα μπορούσα να πω ότι πρώτη φορά ίσως στα λίγα χρόνια που παρακολουθώ τέτοιου είδους ημερίδες συνάντησα ένα τόσο συνειδητοποιημένο πάνελ και κυρίως με πνεύμα σύμπνοιας μεταξύ τους ακόμα και ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ συμφώνησε.

Αυτό λοιπόν που τράβηξε την προσοχή μου ήταν η φράση ενός εκ των ομιλητών που είπε ότι η Ευρώπη πρέπει να γίνει μια ‘’οικογένεια’’. Εκεί διερωτήθηκα αν όντως είμαστε μια οικογένεια. Δηλαδή εφόσον βαδίζουμε στα πλαίσια ενός ευρωπαικού προσανατολισμού σαν χώρα θα καταφέρουμε τελικά και συνειδητά να γίνουμε μέρος της Ευρωπαικής Οικογένειας ως πολίτες; Κατά την γνώμη μου τώρα πρέπει να τεθεί το ζήτημα. Τώρα γιατί η πατάτα ακόμα καίει και η κάνουλα των χρημάτων φαίνεται να στερεύει..Είναι το πλέον ώριμο να συζητάει η κοινή γνώμη όχι τη θέλει από την Ε.Ε αλλά πως βλέπει την μετέπειτα εξέλιξή της μέσα στην Ε.Ε. Εύκολα η δύσκολα πιστεύω ότι η περαιτέρω ενοποίηση της Ε.Ε θα επέλθει, με τις διεργασίες αυτής της μεταμόρφωσης του συστήματος να επέρχονται σιγά σιγά..Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μια συζήτηση για το πόσο Ευρωπαίοι νιώθουμε και κατά πόσο θα προλάβουμε εμείς τις εξελίξεις χωρίς να μας προλάβουν αυτές..