Είναι στιγμές…

....της Έφης Δίντση

Μερικές φορές, εκεί που δεν το περιμένεις και χαμογελάς και όλα είναι όμορφα....

-τοκ τοκ...

-ποιος είναι;

-η μελαγχολία

Και έτσι ξαφνικά πάει και το χαμόγελο, πάει και η καλή διάθεση. Τη θέση τους αναπληρώνουν τα συναισθηματικά κενά, τα υπαρξιακά ερωτήματα, οι αναμνήσεις, οι χαμένοι έρωτες, το χαμένο συναίσθημα του έρωτα, η αίσθηση της μοναξιάς. Ποιος είμαι, πού πάω, τι σκέφτομαι, γιατί νιώθω έτσι, τι κάνω στη ζωή μου είναι μερικά από τα ερωτήματα που βρίσκονται στο κεφάλι σου και δε σ’ αφήνουν να κοιμηθείς γλύκα και ήρεμα στο κατά τ’ άλλα μοναχικό και άδειο κρεβάτι.

Ποιος δεν έχει νιώσει έτσι έστω μια φορά στη ζωή του; Ποιος δεν προσπάθησε να βάλει σε τάξη αυτές τις σκέψεις και να τις μοιραστεί με κάποιον που νιώθει κοντά του, να τις αποτυπώσει σε ένα ημερολόγιο, να τις συζητήσει με τη σιωπή; Ακόμη και να τις γράψει στο κινητό του και να τις διαβάζει μετά από χρόνια σαν ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν ποτέ ή σαν σκέψεις που ακόμη κι αν πέρασε καιρός, συνεχίζουν να υπάρχουν και να «βασανίζουν», αλλά και να αποτελούν κομμάτι του εαυτού του. Αυτές οι σκέψεις, λοιπόν, όσο και να μας φοβίζουν μερικές φορές, είναι κομμάτι του εαυτού μας. Αυτές μας έκαναν αυτό που είμαστε, αυτές μας καθοδήγησαν στο να πάρουμε συγκεκριμένες αποφάσεις αλλά και να μετανιώσουμε για κάποιες άλλες. Αυτές μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή, ακόμη κι αν κάποιες φορές είναι σκληρές. Αυτές είναι ο χαρακτήρας μας, αυτές μας κάνουν ώριμους, ειλικρινείς, αποφασιστικούς, σκληρούς αλλά και ευαίσθητους. Αυτές είναι που πολλές φορές κάνουν τα μάτια μας να βουρκώνουν και να νιώθουμε μόνοι.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που δεν έχει νιώσει έτσι. Μπορεί μερικοί εκεί έξω να βλέπουν πιο χαλαρά τα πράγματα, να μην εμβαθύνουν ή να απέχουν από τέτοιου είδους εσωτερικής ανασκόπησης μόνο και μόνο γιατί όταν το δοκίμασαν πόνεσαν πολύ. Υπάρχουν όμως φορές που δεν μπορείς να αποφύγεις τον απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής.

Είναι, λοιπόν, κάτι στιγμές που σε βρίσκουν μόνο σου στο δωμάτιο να γράφεις για όλα αυτά που νιώθεις, να σκέφτεσαι καταστάσεις και να αναστενάζεις, να θυμάσαι πρόσωπα που σου λείπουν παρ’ όλο που ποτέ δεν τα είχες πραγματικά. Είναι στιγμές σκληρές που δεν ξέρεις πώς να νιώσεις και πώς να τις αντιμετωπίσεις. Είναι όμως αυτές οι στιγμές που μας βοηθάνε να πάμε μπροστά και μας κάνουν αυτό που είμαστε.