ΣΑΜΑΡΑΣ, ΒΙΛΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΟ

....του Λάζαρου Καραβασίλη

Το τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες σε μια κυβέρνηση που προσπαθεί πάρα πολύ να «επιβάλει τη τάξη». Φανερά παραδείγματα είναι ο λεγόμενος Ξένιος Ζευς, το περιστατικό της Βίλλας Αμαλίας πριν 2 εβδομάδες και το θέμα των εργαζομένων του μετρό στην Αθήνα και η σχετική «επιστράτευση» που έγινε. Και τα τρία φαινόμενα μας δείχνουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για τη τακτική της κυβέρνησης συνεργασίας.

Η παρούσα κυβέρνηση είναι και στη λήψη αποφάσεων και στην άσκηση πολιτικής καθαρά μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Δημοκρατική Αριστερά απλώς να συναινούν στις πρακτικές της κυβέρνησης Σαμαρά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι κυβερνητικές δυνάμεις να δρουν εφησυχασμένες από την άποψη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Ο Πρωθυπουργός έχει δείξει πως προτιμάει να επιλέξει το δρόμο της σύγκρουσης απέναντι σε όποιον αντιτίθεται στην κυβερνητική δράση του σε μια ίσως πρωτοφανή έξαρση νεοφιλελευθερισμού του τύπου «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» και του «σύγκρουση μέχρι τέλους». Φυσικά, αυτά είναι παρελκόμενα της συγκεκριμένης πολιτικής που ακολουθείται γεγονός που φαίνεται και από τις επιχειρήσεις περί επανάκτησης των πόλεων.

Η Βίλλα Αμαλίας είναι μια τέτοια περίπτωση. Ένα δημόσιο κτήριο που βρίσκεται επί πολλά χρόνια σε αχρηστία ξαφνικά έγινε άνδρο αναρχικών στοιχείων που διαβάλουν την δημόσια τάξη και τα μπουκάλια μπύρας μεταμορφώθηκαν σε επικίνδυνο τρομοκρατικό όπλο. Το παράδειγμα αυτό είναι αντιπροσωπευτικό του τρόπου σκέψης της κυβέρνησης και του σχεδίου που έχει. Λένε ουδέν κακό αμιγές καλού, οπότε η μόνη λογική εξήγηση για αυτές τις δράσεις είναι ότι ίσως η κυβέρνηση να κατάλαβε τον κίνδυνο που ενέχει η Χρυσή Αυγή, κάτι για το οποίο πολύ αμφιβάλω. Μένει μόνο να δούμε το κύριο Δένδια να προχωρά και προς την ανακατάληψη των υπόλοιπων «αναρχικών κάστρων».

Πάμε στο άλλο περιστατικό που μπορούμε να πούμε ότι ακόμη βρίσκεται σε εξέλιξη, αυτό των εργαζομένων του μετρό. Οι εργαζόμενοι του μετρό βρίσκονταν σε απεργία διαρκείας διαμαρτυρόμενοι για τα εργασιακά δικαιώματα που πρόκειται να χάσουν με τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση και πάλι επιλέγει όχι το δρόμο της συζήτησης και της συναίνεσης, αλλά το δρόμο της σύγκρουσης. Με το απαράδεκτο μέτρο για τα σημερινά δεδομένα της «επιστράτευσης», ο Σαμαράς πιστεύει πως δίνει έναν πόλεμο και όχι ότι προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε μια κρίση πολλαπλής φύσεως. Αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο με τη πρόφαση ότι η κυβέρνηση δεν θέλει σε καμία περίπτωση να ρισκάρει την όποια πιθανότητα να υπάρξει για ανάπτυξη.

Το θέμα είναι ότι η σύγκρουση που επιδιώκει ο Σαμαράς προκαλεί την αντίθετη πλευρά να αντιδράσει ανάλογα, δημιουργώντας έτσι μια πόλωση. Η κατάληξη θα είναι είτε η εξάλειψη μιας εκ των δύο πλευρών η αμοιβαία αποδυνάμωση τους σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που επίσης φαίνεται είναι ότι μια πολιτική που δρα αποκομμένη από τη λαϊκή βούληση δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής. Η σύγκρουση απέναντι σε συμφέροντα του λαού συνήθως καταλήγει με το στρατόπεδο των λίγων ηττημένο. Όπως είπε και ο Καζαντζάκης, σπάνε τα κεφάλια, αλλά θα σπάσουν και τα σίδερα.