....της Μένιας Βράντση
Κάπου στη Φλώρινα, κάποια ώρα, γίνεται η πρώτη απόπειρα για να γράψω, για να μοιραστώ κάτι δικό μου με όποιον θέλει να το διαβάσει γιατί πάντα κάτι βασανίζει το μυαλό μου και ίσως γράφοντας καταλάβω και εγώ τί είναι….
Αρχίζω λοιπόν και αναρωτιέμαι μήπως είναι η εξεταστική, μήπως είναι η πτυχιακή που δεν λέει να τελειώσει, μήπως είναι το αύριο, το μετά τις σπουδές που έχει φτάσει, μήπως είναι τα λίγο πιο προσωπικά θέματα, έρωτας, καψούρα, φιλία και ανθρώπινες σχέσεις, μήπως είναι λίγο από όλα αυτά μαζί;
Ξετυλίγοντας σιγά σιγά το κουβάρι των σκέψεων θα αναιρέσω κάποια από αυτά όχι γιατί δεν με απασχολούν αλλά δεν θέλω να πω ψέματα γιατί ξέρω πως όσο με προσδιορίζει η λέξη φοιτήτρια νιώθω ασφαλής καλό ή κακό δεν ξέρω, μάλλον ανάγκη θα το χαρακτήριζα και αυτή η ασφάλεια με κάνει να νιώθω σιγουριά και για την εξεταστική και για την πτυχιακή. Όσο για το αύριο μάλλον φαντάζει μακρινό και ας είναι τόσο κοντά. Οπότε τι είναι αυτό που μένει τα προσωπικά;
Δεν ξέρω γιατί το λέω με απορία μπροστά στα τόσα σύγχρονα προβλήματα φαίνεται τόσο λίγο αλλά ξέρω ότι για τον καθένα μας είναι πολύ… ας μην γενικεύω… ας μιλήσω για εμένα… ανοίγοντας το κεφάλαιο ανθρώπινες σχέσεις ανακαλύπτω τόσα θέματα… φιλία, έρωτας, λογική, συναισθήματα, συγκρούσεις, αμφιβολίες, ρίσκο, ευκαιρίες, χρόνος, προτεραιότητες, απωθημένα και τόσα πολλά ακόμη. Βλέποντας τα γραμμένα είναι τρομακτικά αλλά είναι τόσο δικά μου, είναι τόσες συζητήσεις με τον εαυτό μου, είναι τόσες ημέρες και τόσες νύχτες μου που είμαι εγώ.
Κάπου στην Φλώρινα, κάποια ώρα η πρώτη απόπειρα να γράψω τελειώνει. Δεν ξέρω τι είναι τελικά αυτό που σκέφτομαι, δεν ξέρω τι είναι αυτό που ταλανίζει το μυαλό μου και πάλι αρχίζω να αναρωτιέμαι και πάλι όλα απ’ την αρχή…
Αρχίζω λοιπόν και αναρωτιέμαι μήπως είναι η εξεταστική, μήπως είναι η πτυχιακή που δεν λέει να τελειώσει, μήπως είναι το αύριο, το μετά τις σπουδές που έχει φτάσει, μήπως είναι τα λίγο πιο προσωπικά θέματα, έρωτας, καψούρα, φιλία και ανθρώπινες σχέσεις, μήπως είναι λίγο από όλα αυτά μαζί;
Ξετυλίγοντας σιγά σιγά το κουβάρι των σκέψεων θα αναιρέσω κάποια από αυτά όχι γιατί δεν με απασχολούν αλλά δεν θέλω να πω ψέματα γιατί ξέρω πως όσο με προσδιορίζει η λέξη φοιτήτρια νιώθω ασφαλής καλό ή κακό δεν ξέρω, μάλλον ανάγκη θα το χαρακτήριζα και αυτή η ασφάλεια με κάνει να νιώθω σιγουριά και για την εξεταστική και για την πτυχιακή. Όσο για το αύριο μάλλον φαντάζει μακρινό και ας είναι τόσο κοντά. Οπότε τι είναι αυτό που μένει τα προσωπικά;
Δεν ξέρω γιατί το λέω με απορία μπροστά στα τόσα σύγχρονα προβλήματα φαίνεται τόσο λίγο αλλά ξέρω ότι για τον καθένα μας είναι πολύ… ας μην γενικεύω… ας μιλήσω για εμένα… ανοίγοντας το κεφάλαιο ανθρώπινες σχέσεις ανακαλύπτω τόσα θέματα… φιλία, έρωτας, λογική, συναισθήματα, συγκρούσεις, αμφιβολίες, ρίσκο, ευκαιρίες, χρόνος, προτεραιότητες, απωθημένα και τόσα πολλά ακόμη. Βλέποντας τα γραμμένα είναι τρομακτικά αλλά είναι τόσο δικά μου, είναι τόσες συζητήσεις με τον εαυτό μου, είναι τόσες ημέρες και τόσες νύχτες μου που είμαι εγώ.
Κάπου στην Φλώρινα, κάποια ώρα η πρώτη απόπειρα να γράψω τελειώνει. Δεν ξέρω τι είναι τελικά αυτό που σκέφτομαι, δεν ξέρω τι είναι αυτό που ταλανίζει το μυαλό μου και πάλι αρχίζω να αναρωτιέμαι και πάλι όλα απ’ την αρχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου