Επιτέλους ΚΥΡΙΑΚΗ!

....του Oppressed

Πάντα αυτή τη μέρα έρχονται στο μυαλό μου τα ξέγνοιαστα παιδικά μου χρόνια.Μαζί με την παρέα μου γεμίζαμε ζωή τις αλάνες και τις γειτονιές μέχρι να μας βρεί το βράδυ.Και όταν πλέον βράδιαζε,εγώ πιο μόνος από ποτέ γύριζα σπίτι με ματωμένα γόνατα απ' το παιχνίδι.Το τέλος παρέμενε πάντα το ίδιο.Ποτέ δεν άλλαξε.Η φωνή της μάνας μου πλημμύριζε το χώρο με αποτέλεσμα τα αυτιά μου να πονάνε περισσότερο απ' τις πληγές στα πόδια μου.

Περνώντας ο καιρός οι φωνές παρέμεναν στη ζωή μου.Αυτή η ημέρα έδινε νόημα στην άχρωμη σχολική εβδομάδα μετρώντας κάθε φορά αντίστροφα για τον ερχομό της.Και όταν ξημέρωνε,Θεέ μου,σχέδια.Πολλά σχέδια στην ψυχή ενός παιδιού που ό,τι έκανε ήταν οικοδομημένο αποκλειστικά από αγάπη.Από αγνή παιδική αγάπη.

Ξαφνικά,Ωχ,μεγάλωνα.Το καταλάβαινα στο σώμα μου,στο μυαλό και στην ψυχή μου.Ένας έφηβος που ζούσε τις Κυριακές ψάχνοντας αφορμές και δράτωντας ευκαιρίες για να δραπετεύσει μακρυά απ' τη μονότονη φυλακή της καθημερινότητας του. Μηχανάκια, βόλτες, κακιες επιρροές από μεγαλυτέρους. Χανόμουν,το ένιωθα.

Και είχα και τη γιαγιά μου να επαναλαμβάνει κάθε μέρα το ίδιο και το ίδιο.-"Μερικές καρδιές είναι πολύ παγωμένες γιαβρί μου,να ντύνεσαι καλά " Κουράστηκα να το ακούω.Κουράστηκα.Ποτέ μου δε κατάλαβα τι εννοούσε.

Χρόνο με το χρόνο νόημα στις κυριακές μου έδινε μόνο ο έρωτας.Εκεί χάθηκε το παιχνίδι.Καρδιοχτύπια,ενθουσιασμοί,δυνατές στιγμές και σχέσεις που το ξημέρωμα της Δευτέρας εξα'υ'λώνονταν και ένιωθα τόσο άδειος σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Κάπου εκεί εμφανίστηκες εσύ από το πουθενά.Όνειρα,πολλά όνειρα,εγώ κι εσύ όπως κανείς άλλος..Εμείς για πάντα.Πλέον οι Κυριακές ήταν μόνο για τις εκδρομές μας.Λίγες στιγμές μαζί σου και ένιωθα πως αγγίζω την αιωνιότητα,ένα σου βλέμμα ήταν αρκετό να πάρει από πάνω μου όλη την κούραση της εβδομάδας.Επιτέλους είχα γνωρίσει τον έρωτα που πρόσμενα από μικρός,γι αυτό και βιαζόμουν να μεγαλώσω.

Ξημέρωσε όμως μια Κυριακή διαφορετική από τις άλλες.Μαύρη,σκοτεινή,θλιμμένη.Έλειπες απ' τη ζωή μου.Το περίμενα,όμως ποτέ μου δεν μπόρεσα να προετοιμαστώ κατάλληλα γι' αυτή τη μέρα γιατί αιθεροβατούσα στο σύννεφο του έρωτα.Κι αυτό δυστηχώς ήταν αδύναμο και αχνό σαν την αγάπη σου.

Ο αποχωρισμός από ένα αγαπημένο πρόσωπο χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ένας μικρός θάνατος.Δε το πίστεψα ποτέ αυτό.Δε θα μπορούσε να 'ναι αλήθεια.Αφού μ'αγαπούσες γιατί να θέλεις να με σκοτώσεις;;;Έτσι έλεγες.Τελικά στα λόγια ζούσα,στις πράξεις όμως με σκότωσες.

Τώρα πια τις Κυριακές γιορτάζω.Δυο ποτήρια κρασί,το τζάκι αναμμένο να σιγοκαίει τις αναμνήσεις και απέναντι εγώ κι εσύ.Μάλλον,εγώ και η απουσία σου.Το ποτήρι μέχρι πάνω γεμάτο με το αγαπημένο σου κρασί φέρνει μυρωδιές νοσταλγίας στο σπίτι,το τζάκι καίει εγώ όμως κρυώνω.Πως γίνεται αυτο;;;Απορώ.Κοντεύω περισσότερο αλλά πάλι δεν έχω την αίσθηση της θερμότητας.Αντιθέτως μάλιστα.Ξαφνικά τα παιδικά μου χρόνια περνούν αστραπιαία απ' τα βουρκωμένα μάτια μου.

Σ'ευχαριστώ!!!Επιτέλους κατάλαβα τι εννοούσε η καλή μου γιαγιά τότε.

Έπρεπε να προφυλάσσομαι απ' τις παγωμένες καρδιές και να ντύνομαι καλά για να μην αρρωστήσω.

Τώρα είναι αργά.Πλέον όλες τις Κυριακές μου τις πάγωσες και μ'άφησες εμένα εθισμένο στην αρρώστια της απουσίας σου να λιώνω απ' το κρύο της μοναξιάς.

Κάποια μέρα όμως το ξέρω..Θα γυρίσεις και τότε οι Κυριακές μας θα αποκτήσουν πάλι νόημα. Το ΞΕΡΩ.