σφαλιάρες

Τώρα, άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι μας λένε ότι είναι σωστές οι «σφαλιάρες». Δημοσιογράφοι που εξαργύρωσαν όλα αυτά τα στοιχεία της παλιάς Ελλάδας που κατά τ’ άλλα λοιδορούν (νεποτισμός, αναξιοκρατία, κρατισμός).

Μας λένε ότι αυτός που συλλαμβάνεται δεν πρέπει να περιμένει δίκη, αφού τη μία και μόνη ετυμηγορία θα την ανακοινώσουν από κοινού, στις ειδήσεις των 8, ο κεντρικός παρουσιαστής, ο υπουργός δημόσιας τάξης και η υπεύθυνη για το αστυνομικό ρεπορτάζ. Μας λένε ότι μπροστά στη ληστεία μιας τράπεζας ή μπροστά σε ένα πρωτοσέλιδο για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, χάνονται τα όποια δικαιώματα έχει ένα κατηγορούμενος και μπορεί να περιμένει το δικό του προσωπικό γκουαντάναμο.

[ Οι γονείς των παιδιών και οι δικηγόροι τους καταγγέλλουν συγκεκριμένα πράγματα. Bonus: κοίτα, κι άλλα βασανιστήρια ]

Τώρα, μας λένε με νόημα ότι ο ένας απ’ τους 4 συλληφθέντες ήταν φίλος του Γρηγορόπουλου. Μας το λένε, μας το τονίζουν, το κάνουν φωτογραφία και αφήνουν να εννοηθεί ότι θέλει ο καθένας να εννοήσει. Ήταν – ο ληστής, ο τρομοκράτης – φίλος του Γρηγορόπουλου. Τί να σημαίνει άραγε αυτό; Κάτι για τον συλληφθέντα ή κάτι για τον νεκρό; Μήπως κάτι και για τους δύο; Μας λένε ότι ήταν φίλος του παιδιού που δολοφονήθηκε. Λες και ο φίλος εκείνου του παιδιού θα ήταν ποτέ λογικό να περνάει τις μέρες του στις ημέρες καριέρας, στη μεγάλη αίθουσα κάποιου κεντρικού ξενοδοχείου.

Τώρα, μας λένε, μας πληροφορούν δηλαδή απ’ τα μεγάφωνα (που κατά τ’ άλλα παίζουν μία Χατζιδάκι, μια Θεοδωράκη και μια τζαζ) ότι υπάρχουν καθυστερήσεις. Υπάρχει, μας λένε, ένα εμπόδιο στις ράγες και ο συρμός δεν μπορεί να προχωρήσει. Λίγη υπομονή μας λένε και θα φτάσετε στο μπαρ της επιλογής σας, θα πιείτε το ποτό σας, θα πάτε στα μαγαζιά, θα γυρίσετε επιτέλους σπίτι σας. Λίγη υπομονή να μετακινήσουμε το εμπόδιο, μας λένε, και θα έρθει η ώρα που θα επιστρέψετε επιτέλους στο διαμέρισμά σας, θα δείτε την ταινία, το τούρκικο σήριαλ, τις ειδήσεις της επιλογής σας. Απ’ τα μεγάφωνα, μας λένε ότι υπάρχει μια τόση δα καθυστέρηση. Ένα εμπόδιο στις ράγες.

Δε μας λένε, αν τελικά ο ένας απ’ τους χρυσαυγίτες που τραυματίστηκαν κατά την επίθεση που επιχείρησαν στου Ζωγράφου, πήγε στο 401 και αν τελικά αυτός ήταν αστυνομικός. Δε μας λένε, τί απάντησαν στον Ευρωπαίο επίτροπο που υποστηρίζει ότι έχει στοιχεία για τη συνεργασία ελας – φασιστών. Δεν μας λένε τίποτα άλλο πια, μόνο απαριθμούν εμπόδια.

Δε μας λένε να είμαστε προετοιμασμένοι, να κρατήσουμε την ανάσα μας, μην τύχει και δούμε αυτό το βίντεο που μεταφέρουν τους συλληφθέντες με εμφανή τα σημάδια απ’ τους βασανισμούς κι αυτοί (κι αυτά δηλαδή, παιδιά είναι) κάτι φωνάζουν. Δε μας λένε ότι εκείνο το στιχάκι του Ιωαννίδη «θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ», θα σφηνωθεί μια μέρα μέσα στα στομάχια μας. Δε μας λένε ότι ήρθε η μέρα που νιώσαμε λίγοι, ελάχιστοι, ανίκανοι να υπερασπιστούμε τα στοιχειώδη. Δε μας λένε ότι ήρθε η μέρα που οι παλιοί βασανιστές θα δικαιώνονται εξακολουθητικά. Απ’ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και απ’ τους σημερινούς μιμητές τους.

Αυτό που δεν ξέρουν όμως, είναι ότι αυτοί που αρνούνται να βουλιάξουν στη βαρβαρότητα, όσο λίγοι κι αν είναι σ’ αυτόν το κωλότοπο, δεν πρόκειται να σταματήσουν να φωνάζουν. Δεν πρόκειται να σταματήσει να σφίγγεται το στομάχι τους. Δεν πρόκειται να σταματήσουν να κλαίνε και να απελπίζονται. Δεν πρόκειται να ξεχάσουν κανένα εμπόδιο. Θα θυμούνται, όχι εμπόδια, αλλά ονόματα και θα τα θυμούνται καλά, είτε είναι τα ονόματα νεκρών από τη Σενεγάλη είτε τα ονόματα παιδιών που (είτε λήστεψαν είτε όχι) βασανίστηκαν. Και δε θα σταματήσουν να βαδίζουν από ήττα σε ήττα μέχρι τη μέρα εκείνη που οι άνθρωποι δε θα πέφτουν στις ράγες, μέχρι τη μέρα που οι 16 χρονοι δε θα πυροβολούνται και μέχρι τη μέρα που θα εξαφανιστεί το χέρι που βασανίζει. Κι ας λένε ότι θέλουν στο μεταξύ τα δελτία ειδήσεων και τα ανακοινωθέντα της ντροπής. Αυτοί, όσοι είναι – λίγοι ή πολλοί – δε θα σταματήσουν.

Υγ. ως τότε, θα συνεχίζει διαρκώς να βραδιάζει.

 http://tovytio.wordpress.com/2013/02/03/%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%82/