Αθλητισμός ,χρήμα και πολιτική

....του Ρίζου Καϊάφα 

 Δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τα αθλητικά ούτε για τους εν εξελίξει ολυμπιακούς αγώνες. Το 2004 συνειδητοποίησα ότι η Ελλάδα διεκδικούσε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μόλις στους ημιτελικούς ενώ ελάχιστα παρακολούθησα τους ολυμπιακούς της Αθήνας. Ίσως για αυτό δεν μπορώ να κατανοήσω κάποια φαινόμενα που πεισματικά επαναλαμβάνονται σε κάθε μεγάλη ή μικρή αθλητική διοργάνωση.

Γιατί άραγε ασχολούμαστε τόσο πολύ με τις επιδόσεις των «υπεραθλητών»

αφού όλοι μας ξέρουμε ότι είναι προϊόν ντοπαρίσματος; Το κατά πόσον τα σκευάσματα που τους χορηγούνται είναι νόμιμα ή παράνομα και το αν οι έλεγχοι είναι επαρκείς ή όχι νομίζω ότι είναι σοβαρά μεν δευτερεύοντα δε ζητήματα. Το γεγονός είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι χωρίς τις χιλιάδες των χαπιών, ενέσεων, σιροπιών, συμπληρωμάτων κλπ τα οποία καταναλώνουν κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής τους διαδρομής δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιτύχουν αυτούς τους άθλους. Για αυτό και η ίδια η έννοια του «υπεραθλητή» στα μάτια μου φαντάζει ως ύβρις. Δεν μου προκαλεί θαυμασμό αλλά απέχθεια.

Γιατί λοιπόν επικροτούμε τόσο θερμά τον ακραίο πρωταθλητισμό; Γιατί επενδύουμε σ’ αυτόν τόσες ελπίδες για «εθνικές διακρίσεις»; Γιατί εξακολουθούμε να προσποιούμαστε ότι βλέπουμε μεγάλες αξίες και πανανθρώπινα ιδανικά εκεί που υπάρχει μόνον η απάτη και ο τζίρος των πολυεθνικών εταιριών; Ναι, οι ολυμπιακοί αγώνες ξεκίνησαν από την αρχαία Ελλάδα. Ναι, είχαν και οι αρχαίοι τα αναβολικά τους, τον σκληρό ανταγωνισμό, τους απατεώνες τους. Ο Αριστοτέλης μεμφόταν τους επαγγελματίες αθλητές λέγοντας πως καταστρέφουν το σώμα τους με διάφορες επικίνδυνες ουσίες και την εξοντωτική προπόνηση. Και τόνιζε πως όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με το πνεύμα του αθλητισμού. Όμως υπήρχε μία ειδοποιός διαφορά: εκεί τα έπαθλα ήταν συμβολικά και η μεγαλύτερη τιμή η συμμετοχή, όχι απαραιτήτως η νίκη. Τα χρήματα, η έμφαση στον εντυπωσιασμό και την ψυχολογία της μάζας, η περιφρόνηση στον δεύτερο ήρθαν αργότερα, στη ρωμαϊκή εποχή. Και τότε οι αγώνες αναδείχθηκαν σε ένα κατεξοχήν εργαλείο οικονομικού κέρδους και πολιτικής: άρτο και θέαμα.

Δυστυχώς αυτό είναι και σήμερα όχι μόνο οι ολυμπιακοί αγώνες αλλά και πολλές άλλες μεγάλες διοργανώσεις. Για αυτό όσοι διαλέγουν τον δρόμο του πρωταθλητισμού καταστρέφουν συνήθως την υγεία τους. Για αυτό κάποιοι αθλητές απολαμβάνουν δημοσιότητα και προσόδους που δεν τολμά ούτε καν να φανταστεί ο πιο άξιος επιστήμονας. Για αυτό, για να αναφερθώ στα καθ’ ημάς, αυτή η παρωδία που ονομάζουμε ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου συνεχίζεται, ενώ θα έπρεπε να έχει σταματήσει προ πολλού, τουλάχιστον ώσπου οι ΠΑΕ να εξυγιανθούν και να γίνουν επιτέλους πραγματικοί αθλητικοί σύλλογοι.

Για αυτό κι εγώ προτιμώ τα παιδιά που παίζουν στην αλάνα από τα

καλοφωτισμενά, γεμάτα κόσμο και κάμερες στάδια. Τουλάχιστον τα παιδιά

ξέρουν πως όλα αυτά είναι απλώς ένα παιχνίδι και το παιχνίδι είναι αυτό που τα

ενδιαφέρει. Ειλικρινά εύχομαι να μην το ξεχάσουν ποτέ, όπως οι περισσότεροι

μεγάλοι…