Το χάσμα ανάμεσά μας

....του Νίκου Γράκχου

Και τώρα οι δυο μας. Εγώ που θέλω να αλλάξω τον κόσμο και εσύ που θέλεις να μείνει όπως έχει.
Εγώ που στέκομαι απέναντί σου χωρίς την εμπειρία σου, χωρίς τα πτυχία και τις περγαμηνές σου με μόνα διαπιστευτήριά μου την αγάπη μου και το πάθος μου για την αλλαγή.

Εσύ να με κατηγορείς, να με λες άπειρο και να με βρίζεις. Να προσπαθείς να με μειώσεις, να μου αποδείξεις πως είμαι αδαής μπροστά σου. Να μου επιδεικνύεις τα πτυχία σου ως απόδειξη της ανωτερότητας σου. Και όσο πιο πολύ λεονταρίζεις τόσο πιο μικρός μου φαίνεσαι.

Και εγώ να προσπαθώ να σου αποδείξω το λάθος σου. Είσαι το περίτρανο παράδειγμα πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά , όπως και τα πτυχία δεν κάνουν τον πραγματικά καλλιεργημένο άνθρωπο. Η καλλιέργεια προκύπτει από την ευγένεια της ψυχής, από τα μέσα.

Ελπίζω πραγματικά όταν φτάσω στην ηλικία σου να μπορώ να επικοινωνήσω με τους νεώτερους. Να μην χαθώ μέσα στην παγίδα της ηλικίας μου. Να γίνω σαν εκείνους τους ωραίους τύπους που μπορούν να κάνουν διάλογο, να γελάσουν, να αγκαλιάσουν έναν νέο και όχι να έχω μονίμως το χέρι μου τεντωμένο και να του υποδεικνύω λάθος κατευθύνσεις.

Μακάρι να μπορούσα να σε πάρω από το χέρι και να σου δείξω τι ονειρεύομαι. Αλλά η πραγματικότητα σε έχει γειώσει τόσο πολύ που σου είναι αδύνατο να μπεις στον κόσμο της φαντασίας μου, στον κόσμο που κάποτε ελπίζω να γίνει η πραγματικότητά μου. Στον ιδανικό κόσμο που εμπόδιό του στέκεσαι τόσο επίμονα εσύ.

Καληνύχτα σου βαθειά αλαζόνα έμπειρε αντίπαλέ μου. Θα σε νικήσω. Τον κόσμο εγώ θα τον αλλάξω!