ΑΝεξαρτησία

....του Νίκου Γούτα

Τότε που όταν χτυπούσαμε ήταν απλά για να μεγαλώσουμε, τότε που τα παγωτά υπήρχαν μόνο το καλοκαίρι και ο πελαργός θα έφερνε τα αδέλφια μας από τα σύννεφα, ερχόμασταν όλο και πιο πολύ σε επαφή με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα...αυτό της ανεξαρτησίας...Διψούσαμε γι’ αυτήν! Όποιος ήταν πιο ανεξάρτητος από τους γονείς του, τολμώ να πω ναι, ήταν ο μάγκας της παρέας...Θέλαμε να γυρνάμε όλο και πιο αργά...αρχικά από το παιχνίδι και μετά από την έξοδο. Ήμασταν μικροί, γυρεύαμε ανεξαρτησία και ας μη το λέγαμε έτσι...Κάποιοι άρχισαν το κάπνισμα για να δείχνουν, όπως στις διαφημίσεις , τόσο ανεξάρτητοι (αν και μάλλον είναι πλέον εξαρτημένοι δυστυχως..). Άλλοι βιάστηκαν να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μερικοί μάλιστα σε άλλη πόλη (σούπερ ανεξάρτητοι).

Μπορεί, λοιπόν, να μου πει κάποιος τι απέγιναν αυτά τα παιδιά; Πώς γίνεται όλοι εμείς που διψούσαμε για ανεξαρτησία και τη χαιρόμασταν να σκλαβωθήκαμε και μάλιστα με τη θέληση μας από ένα σαιτ - κοινωνικό δίκτυο, το λεγόμενο Facebook; Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί νομίζω ότι μας βρήκε απαίδευτους, και το κακό όχι μόνο έχει παραγίνει αλλά είναι και ύπουλο, περισσότερο άπ’ όσο του φαίνεται...

Το προφανές (ως αντι-ανεξαρτησία – έξαρτηση - εθισμός) είναι ότι δε μπορούμε να περάσουμε μέρα χωρίς να μπούμε ή μπαίνουμε συνέχεια κατά τη διάρκεια μιας μέρας ή (ακόμα χειρότερα) ξημερωνοβραδιαζόμαστε ονλάιν.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη εξάρτηση πιο έμμεση και ύπουλη...

''Σε αυτή τη φωτογραφία είμαι στην Ακρόπολη, σε αυτή κάτω από τον πύργο του Άϊφελ και σε αυτή στο Λευκό Πύργο...'' Γιατί πρέπει κάθε μας έξοδος – ταξίδι –εκδρομή - μεθύσι να βγαίνει φόρα – παρτίδα σε ένα χαοτικό διαδίκτυο; Τόσο πια ανάγκη έχουμε να δείξουμε το πόσο ταξιδεύουμε ή το πόσο μεθάμε με τις φωτογραφίες που άλλο είναι να τις βγάζεις για σένα και σίγουρα άλλο να τις δημοσιεύεις. Ασχολίαστο το ότι κάθε χρήστης που σέβεται τον εαυτό του έχει μια φωτό από μωρό, μια από το σχολείο, μια απο το πανεπιστήμιο, ανεβάζει τουλάχιστον μια για κάθε σχέση, μια από τον αρραβώνα και πάει λέγοντας...Άπ’ όσο θυμάμαι, μάλωνα με τους γονείς μου για το αν θα βγάλω φωτογραφίες στις εκδρομές και στα πάρτυ...με κυνηγούσαν!

''Ο χρήστης τάδε βρίσκεται στο φ, χ, ψ μαγαζί...''Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί υπάρχει αυτό;! Μήπως και σε ψάχνουν να ξέρουν που να έρθουν; Γιατί πρέπει να λέμε που βρισκόμαστε συνέχια; Ποιόν αφορά; Ένα μας κομμάτι σίγουρα το κάνει για να δείξει Κοίτα! Εγώ βγαίνω…πάω εδώ, πάω εκεί…Στους ίδιους τους γονείς μας δε δίναμε τόσο λεπτομερή αναφορά!

''Δηλώστε κατάσταση: ελεύθερος, αρραβωνιασμένος…Εκπαίδευση:..'' Αν έχεις κανέναν - καμία ζηλιάρη - το καταλαβαίνω- σε ανάγκασε να δηλώσεις τη σχέση σας. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πάνε μικρές κυρίως ηλικίες και δημοσιοποιούν τέτοιου είδους πληροφορίες. Εδώ, ολόκληρη show-bussiness -τρομάρα της- και οι περισσότεροι δηλώνουν όταν τους ρωτάνε : ''είμαι καλά, ευχαριστώ''. Τόσο μεγάλος σου καημός είναι να πεις Κοίτα, έχω σχέση!

Τώρα, για τις σπουδές δε θα πω ψέματα…κι εγώ αν σπούδαζα στο Harvard –Yale, άντε και σε κανένα Cambridge θα καμάρωνα. Όταν έχεις κερδίσει κάτι με κόπο θέλεις να το λες...Δεν καταλαβαίνω, βέβαια, γιατί πρέπει να το δηλώνεις στο διαδίκτυο. Για καμία δουλειά; Πόσοι το κάνουν γι’ αυτό;

Θα μου πεις ''εσύ δεν έχεις ανεβάσει ποτέ τίποτα;'' Ξεκαθαρίζω, κι εγώ είμαι θύμα σε πάρα πολλά πράγματα και όσα προαναφέρω τα λέω και στον εαυτό μου! Εκείνο που θεωρώ ότι αξίζει στο κοινωνικό αυτό δίκτυο είναι πέρα από το κομμάτι της επαφής, αυτό της επικοινωνίας. Μάλιστα, μιας ποικιλόμορφης και πολυεπίπεδης επικοινωνίας. Ανταλλάγη απόψεων, ειδήσεων αλλά και οπτικών. Εκεί που ακούς ένα σκυλάδικο κομμάτι που είχες ξεχάσει και ανέβασε ο ένας, διαβάζεις μια πολιτική ανάλυση ενός άλλου...Όπως το διαδίκτυο (γενικότερα) έτσι και το fb (ειδικότερα) μπορούν να χρησιμοποιηθουν για κάτι ουσιαστικότερο.

Μέσα στην όλη σκέψη μου δημιουργείται ένας συλλόγισμος: Ο νέο – Έλληνας (κάθε εθνικότητας) περίμενε το fb για να μοστράρεται με ύφος μοντέλου; Νομίζω πως όχι. Έχουμε μια ανάγκη για επίδειξη που είναι δυνατότερη σε μικρότερες ηλικίες και σε χαρακτήρες που ενδιαφέρονται πολύ για την εικόνα τους και τις γνώμες των άλλων. Δε θα κρίνω αν είναι αδύναμοι χαρακτήρες ή όχι, και αν χαρακτηρίσεις αυτούς τους ανθρώπους αδύναμους, πρέπει να μας βάλεις όλους μέσα, γιατί δίνονται εκατομμύρια σε επικοινωνιολογους που φροντίζουν να μας πείθουν για το εκάστοτε 'προϊόν είτε είναι κάποιο αγαθό ή υπηρεσία είτε ακόμα και κάποιος πολιτικός, όπως έχουν γίνει τα πράγματα. Η μόστρα πουλάει σε όλους...και έτσι έρχεται το λεγόμενο star system. Μας έχουν περάσει ότι όλη η ζωή είναι μια δημοσίευση. Όλοι (πρέπει να )είναι όμορφοι (αδύνατοι), έξυπνοι, πετυχημένοι, με πολλά λεφτά και να περνάνε τέλεια στην αξιοδημοσίευτη ζωή τους! Έτσι, δημιουργείται μέσα μας ένας εν δυνάμει celebrity που περιμένει να εκδηλωθεί . Έρχεται τότε το fb και εκμεταλλεύται αυτή την ανάγκη - δημιουργία των μέσων και της υπεραξίας που τα χαρακτηρίζει.

Ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει αρκεί να μην κάνει κακό στον εαυτό του και τους γύρω του. Κανείς δε σε υποχρεώνει άμεσα να ανεβάζεις φωτογραφίες και πλέον έχει καταντίσει γραφικό το ότι θα ανέβουν φωτογραφίες τις απόκριες με όλες τις κοπέλες ντυμένες λαγουδάκια – γατάκια - ποντικάκια, τα χριστούγεννα αγκαλιά με ένα δέντρο και το καλοκαίρι σε μια παραλία με καφέ ή μοχίτο. Χαίρομαι όταν κάποιο προφίλ (έτσι αντιμετοπιζόμαστε πλέον) κάνει τη διαφορά και ευτυχώς υπάρχουν και αυτά.

Κάποτε, τον καιρό που ήταν φοβερό και τρομερό ένα κορίτσι να μπει στις τουαλέτες των αγοριών και τότε που οι κακοί γείτονες μας έσκαγαν τις μπάλες, είχα διαβάσει χωρίς να το κατανοήσω ότι όσα χρειαζόμαστε στη ζωή τα μαθαίνουμε στο νηπιαγωγείο. Άραγε, τα σημερινά νήπια θα μάθουν τι σημαίνει ανεξαρτησία ή θα είναι 'κολλημένα σε ένα ηλεκτρόνικο, πολύ απασχολημένα να ενδιαφερθούν για τους άλλους και εκκολαπτόμενα για ένα κοινωνικό δίκτυο που τα περιμένει με ανοιχτές αγκάλες;

Εμείς , ωστόσο, το έχουμε νιώσει ότι μπορούμε να είμαστε και ανεξάρτητοι και έχουμε ευθύνη απέναντι τους. Ας μη ξεχνάμε ότι η ανεξαρτησία έχει κερδιθεί, ας τη χαρούμε και ας τη μοιραστούμε γιατί μπορεί και να τη χάσουμε...