....της Έφης Δίντση
«Χα, το ξέρω πως θα στείλεις μήνυμα, δε γίνεται, μόλις με είδες, ταράχτηκες και το ξέρω.» Περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες και το μήνυμα για το οποίο έκοβες και το κεφάλι σου ότι θα έρθει από το χρόνια τώρα απωθημένο σου, δε φτάνει ποτέ και ούτε κάνει το κινητό σου να χτυπήσει δήθεν απρόσμενα και αναπάντεχα. Και εσύ που ορκιζόσουν ότι τον/την ήξερες τόσο καλά…Πού έχεις πέσει έξω;
Πάνε χρόνια τώρα. Ποτέ όμως τίποτε σταθερό μεταξύ σας. Μόνο λόγια, λόγια, λόγια… Λόγια ψεύτικα; Μπορεί και όχι. Μπορεί και ναι. Κανείς δεν ξέρει. Ούτε καν εσύ. Και αυτό είναι που σε τρελαίνει και κάνει την κατάσταση να διαιωνίζεται. Τα πάντα μένουν στα μηνύματα, στα λόγια, στα βλέμματα, στις βουβές υποσχέσεις, στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Τον/την βλέπεις και σε βλέπει. Τον/την χαιρετάς και σε χαιρετά. Και μόλις απομακρύνεται θυμάσαι πως πρέπει να ανασάνεις. Γιατί τόση ώρα η ανάσα σου είχε σταματήσει, σε αντίθεση με την καρδιά σου που χτυπούσε σαν τρελή. Τι σου συμβαίνει; Ακόμη καψούρα με το πάντα ίδιο, δειλό και αναποφάσιστο παρελθόν; Τι έχει κάνει πια αυτός ο άνθρωπος και σε κάνει να κολλάς;
Και όταν πια αποφασίζεις, για πολλοστή φορά βέβαια, ότι δεν αξίζει και ότι έτσι θα πάει η δουλειά, και εκεί που είσαι έξω με τους φίλους σου μακριά από αυτόν/ην και ό, τι σου τον/την θυμίζει, ακούγεται ο γνώριμος ήχος του μηνύματος στο κινητό σου. Ανέμελα και ανυποψίαστα το διαβάζεις και για κάποια δευτερόλεπτα δεν συνειδητοποιείς ποιος σε θυμήθηκε. Κοκαλώνεις και για άλλη μια φορά η ανάσα σου σταματάει και η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή. Τι θέλει πια; Τι ζητάει από σένα; Γιατί σε ψάχνει και σε σκέφτεται εφόσον δεν πρόκειται να το συνεχίσει και να το κυνηγήσει; Και εσύ, πιστεύοντας πως τελικά δεν τον/την ξέρεις και με έναν πρωτόγνωρο, παιδικό ενθουσιασμό που κάνει πέρα κάθε ίχνος λογικής, απαντάς σαν ερωτευμένο δεκαπεντάχρονο που την ίδια αμέσως στιγμή απογοητεύεται, μιας και ποτέ ξανά στη διάρκεια της βραδιάς δε λαμβάνει απάντηση.
Σου θέτω λοιπόν το ερώτημα: Εσύ τι ακριβώς περιμένεις; Τι θέλεις να περιμένεις; Είναι η περιέργεια που σε ωθεί να ανακαλύψεις τι κρύβεται τόσο καιρό πίσω από ένα δήθεν τυπικό μήνυμα; Είναι η περιέργεια να δεις μήπως τελικά ταιριάζετε και κάποια στιγμή γίνει το κάτι παραπάνω που θα φουντώσει έναν απρόσμενο αλλά πολυπόθητο έρωτα; Νομίζεις ότι τον/την ξέρεις, μα κάθε φορά ό, τι γίνεται ανατρέπει τη βεβαιότητα σου και σε κάνει να αναρωτιέσαι. Τι σε εξιτάρει και σε κάνει να μένεις και κυρίως να περιμένεις; Ποιον ξέρεις και ποιον όχι; Τον εαυτό σου τον έχεις μάθει καλά, ή μήπως περιμένεις κάποιον άλλον να σου πει ποιος είσαι;
Εξαιρετικά ενδιαφέρον!
ΑπάντησηΔιαγραφή