...του Νίκου Βράντση
Με είχε συνεπάρει η φλογισμένη ρητορεία του κ. Κουράκη, βουλευτή του Συριζα, που διαμήνυε με πάθος για τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ πως « Ο νόμος θα μείνει ένα χαρτί με γράμματα και δεν θα εφαρμοστεί». Προς στιγμήν χάθηκα.
Φαντάστηκα λέει μια νομοθετική αρχή, ανεξάρτητη, ουδέτερη, αποστασιοποιημένη, να αποφασίζει σοφά για το δημόσιο, το γενικό όφελος. Φαντάστηκα λέει κάποιους πολίτες να υπακούουν στο νόμο, γιατί γνωρίζουν πως αυτός διασφαλίζει το συμφέρον του συνόλου και μια κοινωνία να λειτουργεί ομαλά, μέσα σε μια αδιατάρακτη κοινωνική συνοχή. Ξενερουά οι εικόνες της φαντασίας μου. Ευτυχώς που τα χειροκροτήματα που ακολούθησαν την επαναστατική ομιλία του Τάσου Κουράκη, με επανέφεραν στην άκρως ενδιαφέρουσα ελληνική πραγματικότητα. Εκεί που ποτέ δε βαριέσαι και δεν ξενερώνεις.
Εκεί που οι νομοθέτες δεν εμπνέουν καμία απολύτως εμπιστοσύνη, αυτοαναιρούνται γιατί δεν αντιλαμβάνονται οι ίδιοι την ιερότητα του νόμου. Εκεί που οι βουλευτές αποφασίζουν με βασικό γνώμονα το τομάρι τους, την επανεκλογή τους. Εκεί που οι πολίτες συνήθισαν να υποπτεύονται το κράτος, να το αντιμετωπίζουν ως εχθρό, έτοιμο να τους στερήσει τα όποια προνόμια νομίζουν πως έχουν και να είναι πάντα τόσο ευέξαπτοι απέναντί του. Εκεί που οι μισοί εκλέγουν αυτόν που τους υπόσχεται τα περισσότερα ρουσφέτια ενώ ταυτόχρονα κατηγορούν τους άλλους μισούς γιατί πράττουν ακριβώς το ίδιο.Εκεί που η κοινωνία παραπαίει κατακερματισμένη, μέσα σε συνθήκες συντεχνιακής λογικής και κοινωνικού κανιβαλισμού. Διχασμένη σε ομάδες , με νεύρα τεντωμένα,που ψάχνουν αφορμή να διχάσουν και να διχαστούν. Μια κοινωνία που υποτίθεται πως διαφεντεύεται από τους αναρίθμητους νόμους που υπάρχουν, εκ των οποίων δεν τηρείται κανένας.
Συνηθίσαμε στα εύκολα. Και τώρα που οι συγκυρίες ζορίζουν και απαιτούν δύσκολες αποφάσεις ερχόμαστε αντιμέτωποι με την δύναμη της συνήθειας. Οι νομοθέτες δεν θέλουν να στεναχωρήσουν κανέναν μα εν τέλει τους στεναχωρούν όλους. Το κράτος συνεχίζει να είναι ανεπαρκές, παρά ή εξαιτίας των χιλιάδων νόμων που ρυθμίζουν τη λειτουργία του. Οι πολίτες ως ορθολογικά και ιδιοτελώς (κατά Άνταμ Σμιθ) κινούμενα όντα κατακτούν κάθε σκαλοπάτι διαφθοράς όσο τους το επιτρέπει η ανεπάρκεια του κράτους. Και εν τέλει οι συντεχνίες, οι πραγματικοί ρυθμιστές της κοινωνικής πορείας, πάντα εδώ να κάνουν πάρτι, να αναιρούν την ισχύ και την σημασία του κοινοβουλίου, να εκμεταλλεύονται την πληθυσμιακή τους δύναμη και την ικανότητά τους να παραλύουν ζωτικούς κοινωνικούς χώρους, ώστε να επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους. Γιατί να μην το κάνουν άλλωστε. Αφού είναι εύκολο και πιάνει. Αποδείχθηκε και με την υπόκλιση του κοινοβουλίου στην ισχύ της πρυτανικής συντεχνίας.
Τόσα αρνητικά σε ένα νόμο και η βασική αλλαγή που γίνεται είναι αυτή που εξασφαλίζει στους πρυτάνεις την διατήρηση των προνομίων τους μέχρι το τέλος της θητείας τους. Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Η αμηχανία των πρυτάνεων, η σεμνή και ταπεινή ικανοποίησή τους, αποδεικνύει τα κίνητρα των περυσινών οργιωδών τους αντιδράσεων.
Πέσατε από τα σύννεφα. Ναι, ναι. Τελικά οι πρυτάνεις δεν είναι τα αγγελικά πλασμένα όντα που μάχονται ανιδιοτελώς για την αναβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου ενάντια σε έναν «νόμο- έκτρωμα».Μα το i-phone σας λέω. Απλά αυτό ήταν το πρόσχημα για να δικαιολογήσουν την οργή τους. Πήγε η ψυχή τους στην Κούλουρη. Κοτζάμ πρυτάνεις, τσιφλικάδες τόσων ψυχών, είναι δυνατόν να χάνουν τα προνόμιά τους;
Τι σημαίνει όμως αυτή η επιτυχία της πρυτανικής συντεχνίας; Ποιο το μήνυμα που περνάει στο κοινωνικό υποσυνείδητο; Τι αντίκτυπο έχει η οπισθοχώρηση μιας ολόκληρης κυβέρνησης, προκειμένου να μην ανοίξει ένα ακόμα μέτωπο; Η κυβέρνηση επιβράβευσε τις αντιδράσεις, τις διεκδικήσεις μιας συντεχνίας. Αναίρεσε την αξιοπιστία ενός κοινοβουλίου που παραδέχεται πως νομοθετεί λανθασμένα. Έδωσε στην κοινωνία να καταλάβει πως ο διάλογος δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Αν έχεις το θράσος να παραλύεις κομβικούς χώρους, μπορείς εύκολα να αλλάξεις έναν νόμο που δε σε συμφέρει. Συντεχνίες εξεγερθείτε. Είναι σίγουρο πως θα επιβραβευθείτε.
Άντε και του χρόνου τέτοιον καιρό καινούριο νόμο για τα ΑΕΙ. Να μην χαθεί και η παράδοση.
Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα έτσι είναι τα πράγματα. Ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του, αδιαφορώντας για το συνάνθρωπο και την πρόοδο της κοινωνίας. Ο ένας κατασπαράζει τον άλλον όταν βλέπει την ευκαιρία να ανοίγεται μπροστά του και δεν τον νοιάζουν οι συνέπειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι έλεος πια, νόμιζα πως στα πανεπιστήμια, τουλάχιστον, υπάρχει ένα ενδιαφέρον για το μαθητή..μια επιθυμία να του δώσουν μια ώθηση για να επιτύχει στη ζωή του, αλλά απ' ο,τι φαίνεται ο καθένας για τον εαυτό του. Κρίμα, πραγματικά.
Μη διαβάζετε μόνο protagon.gr.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλοι είναι οι ανεύθυνοι, όχι οι πρυτάνεις. Έλεος με την εμμονή στην εφαρμογή κάθε νόμου, ακόμα και αντιδραστικού. Η σιωπηρή υπακοή εξασφαλίζει την τάξη υπέρ των κρατούντων.
http://afterhistory.blogspot.gr/2012/08/4009.html
Το ό,τι διαβάζουμε μόνο protagon.gr είναι από τα ωραία επιχειρήματα- αυθαίρετα συμπεράσματα , που χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να υπαινιχθούν ό,τι έχουν διαβάσει και κάτι παραπάνω ρε παιδί μου. Στέκομαι σε αυτό γιατί με εκνευρίζει η μανία κάποιων να υπαινίσσονται ελλειπή ενημέρωση των υπολοίπων, όταν οι ίδιοι δεν έχουν απτά δικά τους επιχειρήματα, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να ισορροπήσουν την αίσθηση κατωτερότητας που νιώθουν, από την κατάρρευση της αλήθειας τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το άρθρο που ανέβασες αν και αυτοαποκαλείται "ανάλυση" δεν είναι. Είναι ένα άρθρο που εξετάζει μονοδιάστατα και στρεβλώνει γεγονότα, απλά μέμφεται ανθρώπους, κατηγοριοποιεί καταστάσεις και ισοπεδώνει με μια μανιχαιστική λογική. Σε καμία περίπτωση δεν αναλύει.
Το ανέβασες αυτό το άρθρο ως απάντηση. Και εγώ σου λέω πως δεν είμαι ούτε πανεπιστημιακός, ούτε φυσικά θα διεκδικήσω θέση στο συμβούλιο διοίκησης όταν διενεργηθούν εκλογές. Θέλω απλά το κοινοβούλιο να μην υποτάσσεται σε ανθρωπίσκους που απειλούν και φωνάζουν με μοναδικό σκοπό το τσιφλίκι τους. Και θεωρώ απαράδεκτο ανθρώπους, που υποτίθεται γνωρίζουν εκ των έσω την κατάσταση των πανεπιστημίων, να συνεχίζουν να πιστεύουν πως οι πρυτάνεις δεν λειτούργησαν ως τσιφλικάδες που υπερασπίζονται τα δικά τους και μόνο κεκτημένα. Το λένε τα γεγονότα και αυτοί απλά εθελοτυφλούν.
Δηλαδή εσύ Άλεξ συμφωνείς με την αλλαγή του νόμου, μόνο στο κομμάτι των πρυτάνεων; Ή με την παραχώρηση μόνο του προνομίου να διατηρήσουν τις θέσεις τους οι πρυτάνεις μέχρι να λήξουν οι θητείες τους; Δεν το βλέπεις πως είναι μόνο ένας νόμος- συμβιβασμός;
Νίκος Βράντσης
Δεν αναφέρομαι σε ελλειπή ενημέρωση, αλλά στο ότι το συγκεκριμένο άρθρο που έχει ένα λόγο αντισυντεχνιακό, θα μπορούσαμε να το είχαμε διαβάσει στο protagon. Δεν είδα κάποια διαφορετική σκοπιά στο ζήτημα του νόμου για την παιδεία, μόνο αναπαραγωγή του επίσημου λόγου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' όσο θυμάμαι Νίκο, είσαι φοιτητής σε Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Δεν είδα καμια προσωπική-φοιτητική ματιά στο κείμενό σου. Και να πούμε ότι δεν ζεις το πανεπιστήμιο, τι διάολο.
Το άρθρο σου μέσα από τις λέξεις του, υποστηρίζει τον νόμο που καταργεί την αυτοτέλεια του πανεπιστημίου, τον δημόσιο χαρακτήρα του και την συμμετοχή του φοιτητή ως ισότιμου μέλους στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Αποτελεί μια εφεύρεση του "μεταρρυθμιστικού" (βλ. μνημονιακό) μπλοκ, άκρως εξτρεμιστική που δεν υπάρχει ούτε στα πιο αγοραία πανεπιστήμια της υφηλίου. Η Διαμαντοπούλου άνοιγε νέους "ριζοσπαστικούς" ορίζοντες όταν επινοούσε τον νόμο της.
Αυτούς τους ανθρώπους που αποκαλείς περιφρονητικά τσιφλικάδες, είναι αυτοί που στο ΑΠΘ για να μη πω στο σύνολο των ελληνικών πανεπιστημίων, έφεραν μεγάλες και καινοτόμες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του. Άνοιξαν το πανεπιστήμιο στην κοινωνία με εκδηλώσεις-δημόσιες επαφές-το "ΑΠΘ την κυριακή", έκαναν κυλικεία αυτοδιαχειριζόμενα από το ίδιο το πανεπιστήμιο, περιόρισαν τις εργολαβίες, έδωσαν έμφαση στην οικολογική διάσταση του πανεπιστημίου, στήριξαν πολιτισμικές εκδηλώσεις φοιτητών.
Δηλαδή, σε άλλο πανεπιστήμιο φοιτούμε;
Το ότι διατήρησαν οι πρυτάνεις το αξίωμά τους μέχρι το τέλος της θητείας τους, μου φαίνεται λογικό. Σε αυτό περιέχεται τόσο προσωπικό συμφέρον - μη φανεί ότι υπέκυψαν σε τεχνοκράτες που καταργούν την δημόσια παιδεία και για να τελειώσουν την θητεία τους αξιοπρεπώς, όσο και ενδιαφέρον για το πανεπιστήμιο - να μπορέσουν να ολοκληρώσουν όσα σχέδια έχουν μέχρι το τέλος και να διατηρήσουν την εξουσία τους που νομιμοποιείται από όλους εμάς μέχρι και την εμφάνιση των Συμβουλίων που καταργούν την αυτοτέλεια.
Η αλήθεια μου είναι τα χρόνια που βρίσκομαι στη σχολή όπου προσπαθούμε να εντείνουμε τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου μας -για το οποίο μόνο περηφάνια μπορούμε να νιώθουμε, ενώ κάποιοι εξωτερικοί αλλά και ημέτεροι, το διαβάλλουν.
Η ανάλυσή σου Νίκο, μαρτυρά ελλειπή βίωση της πανεπιστημιακής ζωής. Όχι ενημέρωση.
Στο άρθρο μου απαιτείται η στοιχειώδης απλά νοημοσύνη για να κατανοήσει κανείς ότι δεν επιθυμώ την κατάργηση του δημοσίου χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Πας την συζήτηση αλλού για τον φανερό λόγο, πως δεν έχεις κατανοήσει καθόλου το νόημα του άρθρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο ωραία τα λες. Μου φαίνεται ύποπτη η ωραιοποιημένη εικόνα που προβάλλεις για τους πρυτάνεις Αλέξανδρε. Είναι οι ίδιοι που συναλλάσονταν με φοιτητές, οι ίδιοι που διόριζαν ημέτερους και επέβαλλαν συνθήκες νεποτισμού, οι ίδιοι που διασπάθιζαν δημόσιο χρήμα στον βωμό της πανεπιστημιακής αυτονομίας που οι ίδιοι υποβαθμίζουν. Γι' αυτό τους λέω τσιφλικάδες και παρτάκυδες.
Το ότι η φοιτητική ματιά πρέπει να έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα κατ' εσέ με προβληματίζει εξίσου. Οι φοιτητικές απόψεις πρέπει να διαφέρουν η μια από την άλλη Αλέξανδρε και όχι να βγαίνουν τυποποιημένες. Καλό θα ήταν να ξεφύγεις από τα φαντάσματα που νομίζεις πως σε καταδιώκουν. Μην προσπαθείς να αυτοανακυρηχθείς αντισυστημικός απορρίπτοντας τα πάντα. Τέτοιες λογικές έχουν καταντήσει το πανεπιστήμιο εσωστρεφές και κλειστό.
Είναι προφανές φυσικά πως έχεις χάσει το νόημα του άρθρου, λόγω των εμμονών σου.
Πες μου που στο άρθρο μου μιλάω για κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου;
Πες μου επίσης τί πιστεύεις πως στηλιτεύω ακριβώς;
Προσπαθείς να κάνεις συμμάχους μια κλειστή κάστα ανθρώπων που λειτουργεί συντεχνιακά για να αντιμετωπίσεις φαντάσματα και να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα.
Αν η ολοκληρωμένη κατά την άποψή σου, βίωση της πανεπιστημιακής ζωής με κάνει εσωστρεφή, εμμονικό και ,δίχως να το καταλαβαίνω αναχρονιστή και παράλογο, να μου λείπει. Αυτά τα χαρακτηριστικά ταιριάζουν σε ανθρώπους που στρουθοκαμηλίζουν για να πείσουν τον εαυτό τους πως η πραγματικότητα δεν τους έχει ξεπεράσει.
Νίκος Βράντσης
Οι αναγνώστες θα έχουν περισσότερη νοημοσύνη υποθέτω από τον συγγραφέα στο να καταλάβουν ότι υποστηρίζει τον νόμο 4009 -που καταργεί τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Ειδικά εκεί που αναφέρει πως δε θα έπρεπε η κυβέρνηση να υποκύψει στις αντιστάσεις του Πανεπιστημίου και εκεί όπου στις αντιστάσεις βλέπει μόνο συντεχνιακά συμφέροντα και όχι κοινωνικό-συλλογικό ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες και τα Συμβούλια που θα έρθουν, θα διώξουν στα βάθη των αιώνων την διαφθορά, την συναλλαγή και τον νεποτισμό. Αυτό έχει σημασία να συζητήσουμε.
Το νόημα ωστόσο του άρθρου το κατάλαβα πλήρως και το ανέλυσα πριν, γι΄αυτό προχώρησα παρακάτω. Ξεπέρασέ το.
Θα μπορούσες βέβαια Νίκο να μιλήσεις χωρίς αφορισμούς αλλά με συγκεκριμένα παραδείγματα, ωστόσο φαίνεται πως η σχολή δημοσιογραφίας "Protagon" στα έχει μάθει αλλιώς.
Εξηγησέ μου, ποιο το νόημα να υποστηρίξεις ένα τέτοιο νόμο ενώ δεν συμφωνείς με την κατάργηση του δημόσιου πανεπιστημίου. Νόμιζα ότι είχαμε σοβαρή συζήτηση.
Να καταδικάσουμε τα προσωπικά συμφέροντα -άλλωστε σε αυτά αναφέρθηκα, αλλά εσύ επαναλαμβάνω, επικεντρώνεσαι μόνο σε αυτά, παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα θετικά. Εμφανίζεις επίσης στον πυρήνα του λαϊκιστικού λόγου σου (από την ανάποδη), μια αντιπαράθεση ανάμεσα στη καλή θεσμική εξουσία που πρέπει να σεβόμαστε για την διατήρηση της τάξης και οργανωμένων ομάδων της κοινωνίας που στα ιδιοτελή τους συμφέροντα θέτουν τα κοινωνικά.
Είναι μια άποψη χιλιοακουσμένη-ειπωμένη η οποία αν εκφράζεται έτσι μονομερώς συμφέρει μόνο τους κρατούντες και με την οποία, δικαιολογημένα, βγάζω φλύκταινες.
Πουθενά επίσης, δεν είπα ότι η φοιτητική "φωνή" πρέπει να είναι ομογενοποιημένη. Αδύνατο και αποφευκταίο. Το ελάχιστο προαπαιτούμενο όμως συνεννοήσης για μένα, όταν μιλάμε για το δημόσιο πανεπιστήμιο, πρέπει να είναι ακριβώς ο δημόσιος χαρακτήρας του. Ο νόμος το καταργεί, ή μάλλον καλύτερα, το "πνεύμα του νόμου". Πως να γίνει δηλαδή. Θα διεξάγουμε δηλαδή συζητήσεις εντός του πανεπιστημίου για το πόσο καλό είναι η σταδιακή ιδωτικοποίησή του και η απώλεση της ανεξαρτησίας του; Να δαγκώσουμε το χέρι που μας θρέφει, με άλλα λόγια; Εκεί κάπου το έχασες Νίκο, όταν υπαινισσόσουν ότι έχω "συναλλαγές" με την πρυτανεία.
Η κλειστή κάστα είναι η παρέα των "φιλελεύθερων" και τα σκυλάκια τους που τα τελευταία δυο χρόνια έχουν βαλθεί να μεταρρυθμίσουν εκτός από κατακτήσεις δεκαετιών και την "ψυχή" του Νεοέλληνα. Άνθρωποι που παραβλέπουν όλη την πανεπιστημιακή παράδοση της χώρας και που θέλουν πολύ απλά να εφαρμόσουν τις ιδέες τους επί της πραγματικότητας που όχι ότι τους έχει ξεπεράσει, αλλά ποτέ δεν τους χώνεψε.
Καλημέρα Αλέξανδρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήσοβαρή συζήτηση μπορείς να διεξάγεις μόνο με σοβαρούς ανθρώπους, όχι με εμπαθή και εμμονικά άτομα.
Πού βρίσκεται ακριβώς η ανάλυσή σου; Το να γράφεις μακροσκελή κείμενα δεν σημαίνει πως αναλύεις.
Πουθενά στο κείμενο δεν στηρίζω τον νόμο Διαμαντοπούλου. Είναι και αυτό ενα από τα αυθαίρετα συμπεράσματά σου, που εξήγαγες πιθανότατα γιατί δεν διάβασες ολόκληρο το άρθρο. Πουθενά επίσης δεν λέω πως δεν έπρεπε η κυβέρνηση να υποκύψει στις αντιστάσεις του Πανεπιστημίου. Αντιστάσεις που έπρεπε να ξεκινήσουν με αντιπροτάσεις. Εγώ για τις αντιστάσεις των πρυτάνεων μιλάω. Προφανώς θεωρείς πως το πανεπιστήμιο είναι οι πρυτάνεις και μόνο. Πουθενά δε μιλάω για καλή θεσμική εξουσία,μα κάνω παράκληση για εξυγίανση των θεσμών.
Λαικιστές είναι αυτοί που ενώ ποτέ δεν διάβασαν ολόκληρο το νόμο της Διαμαντοπούλου προέβησαν σε ισοπεδωτικούς αφορισμούς αντί να προσπαθήσουν να εντοπίσουν και να διεκδικήσουν αλλαγή των πολλών κακών κειμένων του νόμου αυτού, ευτελίζοντας την ίδια την αντίστασή που νομίζουν ότι κάνουν.
Αυτό που με προβληματίζει όπως αναφέρω και στην πέμπτη παράγραφο είναι πως σε έναν νόμο με τόσα άσχημα, το μόνο που αλλάζει είναι η θητεία των πρυτανικών αρχών για να εξασφαλιστεί η συναίνεση τους. Γεγονόες που αποδεικνύει την ιδιοτέλεια και τον συντεχνιασμό των πρυτανικών αρχών.
Τώρα αν θέλεις να συνεχίσουμε να συζητάμε μπορείς να ξαναδιαβάσεις άλλη μια φορά το άρθρο, να το καταλάβεις ( μπορείς να το καταφέρεις αν περιορίσεις την εμπάθειά σου) και να αναλύσουμε πραγματικά το τί συμβαίνει. Όχι τίποτ' άλλο μα για να μη χρειάζεται να επαναλαμβάνω τί έχω γράψει και τί εννοώ συνεχώς.
Νίκος Βράντσης
Όντως δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε, ειδικά όταν δεν μπορείς να διατηρήσεις την συζήτηση σε ένα επαρκώς ευπρεπές και σοβαρό επίπεδο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναλύεις τα γεγονότα λοιπόν Νίκο με ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο που εκκινά από μια κλειστκή -κατ' εμέ- ανάλυση για την κοινωνία. Εν ολίγοις, η κυβέρνηση ως εκπρόσωπος της κοινωνίας, νομιμοποιείται να εφαρμόζει κάθε νόμο που ψηφίζει η βουλή για να λειτουργεί εύρυθμα η δημόσια ζωή ενώ η κοινωνία απαρτίζεται από υγιείς ιδιώτες και από δυναμικές συντεχνίες, οργανωμένα επαγγελματικά συμφέροντα δηλαδή, που θέτουν σε κίνδυνο με τις εκάστοτε διεκδικήσεις τους, την τάξη και την πρόοδο.
Όπως φάνηκε λοιπόν στο άρθρο σου, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του νόμου, εφόσον ψηφίστηκε πρέπει και να εφαρμόζεται. Ενώ αυτοί που διαφωνούν με τον νόμο (πχ κι εγώ) έχουν απαραίτητα ιδιοτελή-συντεχνιακά συμφέροντα.
Οποιαδήποτε λοιπόν διεκδίκηση για σένα είναι συντεχνιακό συμφέρον. Κι όποιος διαφωνεί με αυτό, είναι "τεμέτερος". Λυπάμαι αλλά στην συνέχιση της θητείας των πρυτάνεων τους οποίους εσύ βλέπεις κυρίως με κακό μάτι, δεν βλέπω απαραίτητα και μόνο, ατομική επιδίωξη.
Άρα λοιπόν, όταν υπονοείς ότι ο νόμος έπρεπε να εφαρμοστεί ενατίον της πρυτανικής συντεχνίας, εννοείς ότι συμφωνείς με αυτό το νόμο. ΑΠό την άλλη, οι βασικές αλλαγές που ξεχνάς τεχνιέντως, ήταν η εκλογή κοσμήτορα (αν και το Συμβούλιο θα περιορίζεις τις υποψηφιότητες σε τρεις), η επαναφορά του τμήματος ως ακαδημαϊκή μονάδα και η ενίσχυση των ακαδημαικών αρμοδιοτήτων της Συγκλήτου. Εσύ όμως επικεντρώθηκες στην αλλαγή περί της θητείας των πρυτάνεων αποκλειστικά, που ήταν άλλωστε πρόταση του Κουβέλη. Και σε αυτές τις τροποποιήσεις, εγώ βλέπω μερική νίκη των αντιστάσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας -sorry.
Κάτι άλλο. Το Πανεπιστήμιο το εκπροσωπεί -λογικά- ο πρύτανης και θεωρώ πως με έχουν εκπροσωπήσει καλά. http://www.intellectum.org/tm/wp-content/uploads/2012/06/ITL09_048-061_MIKRI-Synenteyxi_To-Panepistimio-se-Krisi_Yannis-Mylopoulos-Victor-Tsilonis-Athena-Avgitidou.pdf
Οι αντιπροτάσεις πάντως δεν είναι μόνο όσα αντι-προτείνουν αλλά κι όσες αλλαγές έχουν επιφέρει στα πανεπιστήμια από δικιά τους πρωτοβουλία.
Στο παρακάτω, μάλλον θα βρεις αρκετά σημεία συμφωνίας:
http://neoi-metarithmistes.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=67
"Μεταρρυθμίστε", είναι της μόδας.
Αγαπητέ Αλέξανδρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήH ευπρέπεια δεν μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή από ανθρώπους μισσαλόδοξους και μεροληπτικούς. Παρεξηγείται. Όσο για το επίπεδο της κουβέντας το έχεις υποβιβάσει ήδη από το πρώτο σου σχόλιο. Βγάλε τα πόδια της λογικής σου από την άμμο που έχουν κολλήσει και ξεπέρασε τις εμμονές σου.
Πάλι πρέπει να εξηγήσω λοιπόν. Μιλάω για πλήρως εξαρτώμενη από συμφέροντα νομοθετική αρχή, εντελώς άρρωστη αντίληψη περί ιδιωτικού συμφέροντος καθώς και την συντεχνιακή λογική που όταν εφαρμόζεται στην πράξη έρχεται συνήθως σε σύγκρουση με το δημόσιο συμφέρον γιατί λειτουργεί εγωϊστικά. Επισημαίνω ξανά την (ασυνείδητη ελπίζω) στρέβλωση της σκέψης σου και των λεγομένων μου.
Και εγώ διαφωνώ με το νόμο της Διαμαντοπούλου σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Βρίσκω και πολλά στοιχεία θετικά μολαταύτα. Δεν ισοπεδώνω σε αντίθση με σένα με τον μανιχαϊσμό που σε διακρίνει και δηλώνει μεροληψία, έλλειψη λογικής αντίληψης και επομένως ικανότητας ορθής ανάλυσης. Η διαφωνία είναι καλό πράγμμα. Μα αυτό που εγώ ονομάζω συντεχνιακή λογική εκτείνεται από την διαφωνία, ως τον τρόπο που την εκφράζεις και τον λόγο και αιτία που την εκφράζεις. Δεν είπα λοιπόν πως όσοι διαφωνούν με το νόμο εξυπηρετούν συντεχνιακά συμφέροντα. Λέω πως ΟΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ έξυπηρετούν συντεχνιακά συμφέροντα.
Επίσης λέω πως δε συμφωνώ ούτε με αυτό τον νόμο γιατί δεν διορθώνει τίποτα από τα λάθη του προηγούμενου μα παρά μόνον συμβιβάζεται με τις πρυτανικές αρχές. Μπήκε ξανά δηλαδή μια κυβέρνηση στη διαδικασία να αθετήσει τον προηγούμενο νόμο( χωρίς με τον καινούριο να λύνει τα προβλήματα που δημιουργεί ο προηγούμενος) μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει συναίνεση από την πρυτανική συντεχνία. Και εκεί που εσύ βλέπεις νίκη των αντιστάσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας, εγώ βλέπω νίκη της πρυτανικής συντεχνίας και μόνο.
Εσύ θεωρείς πως σε έχουν εκπροσωπήσει καλά γιατί έχεις θέσει πολύ χαμηλά τον πήχη. Θεωρείς ως φοιτητής του ΑΠΘ πως σε εκπροσώπησε καλά ο κ. Μάνθος με τις οικονομικές ατασθαλίες επί της θητείας του, ή ο κ. Μυλόπουλος με την συνέχιση των οικονομικών ατασθαλιών; Θεωρείς πως σε εκπροσώπησε καλά ο κοσμήτοράς μας κ. Παρασκευόπουλος, που μπροστά στα μάτια μας και ενώ γνωρίζαμε πως είχε εκλεγεί σε συννενόηση με μια συγκεκριμένη παράταξη, μας έλεγε πως ποτέ δεν υπήρξε αλισβερίσι φοιτητών και πανεπιστημιακών αρχών; Οφείλω πάντως να ομολογήσω πως από τον Μάνθο, ο κ. Μυλόπουλος μας εκπροσώπησε καλύτερα. Περισσότερο διαλακτικά, μα φυσικά όχι καλά.
Συμφωνώ πράγματι σε αρκετά σημεία με το link που ανέβασες. Δεν θεωρώ την μεταρρύθμιση κακό ή καλό πράγμα, ούτε ταμπού (όπως εσύ). Πολλές φορές είναι απαραίτητη, αλλά ποτέ δεν είναι της μόδας γιατί ανατρέπει κατεστημένες θέσεις.
Νίκος Βράντσης
Νομίζω πως η διαφωνία μας έγινε αισθητή διαυγέστερα στους αναγνώστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ την λογική του νόμου λάθος κι εσύ βρίσκεις θετικά σε αυτόν.
Βλέπεις τους πρυτάνεις ως συντεχνία, κι εγώ δεν τους βλέπω μόνο έτσι. Και ίσως να μην υπάρχουν επαρκή επιχειρήματα για να πείσουμε ο ένας τον άλλο, καθώς φαίνεται ότι προσκρουόμαστε στην υποκειμενικότητά μας.
Θα μπορούσαμε βέβαια να μην αναλωθούμε επί του προσωπικού. Σε ότι με αφορά, λυπάμαι γι' αυτό.
Τουλάχιστον, η πηγή ενημέρωσή μας δεν είναι το Indymedia Athens ή τα υποκατάστατά του...
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι εγώ θεωρώ πως πολλά απο τα σημεία του νόμου είναι λάθος. Με άλλα συμφωνώ, πράγματι. Κρίνω επίσης πως οι πρυτάνεις στην παρούσα συγκυρία λειτούργησαν ως συντεχνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι και εγώ για το κομμάτι που μου αναλογεί στον εκτροχιασμό της συζήτησης σε κάποια σημεία.
Νίκος Βράντσης