...από τον Παράταιρο
Δίχως φωνή μ΄'αφήσατε 'πόμεινα ξέμπαρκος
ψυχή παράταιρη τρωτή και ΄γω ξεκρέμαστος
πιοτί κρασί γουλιά πικρή άδειος ο ''Ζέφυρος''
μικρή πνοή όλοι θνητοί μα εσύ αγέρωχος
βήμα δειλό προς ποθητό παλιών ξεπέρασμα
δίκοχη σκέψη σαν πέψη χωρίς αφέψημα
κρίση σπαθί σαν ΄ρθουν καημοί δεν ειναι προτέρημα
χαζά παιδιά μ'άδεια καρδιά μοιάζουν αμέριμνα
καθε σεβντάς σ'όλους εμάς δείχνει αγιάτρευτος
μα μη ξεχνάς σκληρός ντουνιάς καθείς παράταιρος
ξέρεις καλά πως δε γροικά είναι απάλευτος
θαρείς μπορείς αν κουραστείς να μείνεις άσφαιρος
για 'οσα δεν ξέρεις υποφέρεις η δίψα είν' άσβεστη
τι να την κάνεις την ζωή σαν είναι άθικτη
δεν έχει στάσιμη ζωή και απαράλλαχτη
κοίτα τη φεύγει η στιγμή την θάβεις άκλαφτη
περάσαν σύννεφα βροχές πολλές χιλιετηρίδες
βαλμένες άθελα σφικτές στ'αυτιά οι αμφωτίδες
για ''προστασία'' του μυαλού να φύγουν οι ελπίδες
μα στο μιτάτο του βοσκόυ σιμώνουν οι ζουρίδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου