Οι μεσίτες του Θεού

.....του Νίκου Βράντση

Ας αναρωτηθούμε αρχικά τί είναι "ο Θεός". Άλλοι θα απαντήσουν πως είναι ο Αλλάχ, άλλοι πως είναι η Αγία Τριάδα, κάποιοι θα πουν η νομοτέλεια της φύσης, ενώ άλλοι θα ισχυριστούν πως είναι η συμπαντική συνείδηση. Ορισμένοι θα απαντήσουν πως δεν υπάρχει Θεός και άλλοι θα πουν πως είναι ένας παππούς που ζει στα σύννεφα και μας παρακολουθεί από ψηλά - αν και ο αριθμός των τελευταίων ευτυχώς έχει μειωθεί - και πάει λέγοντας.

Ας ονομάσουμε Θεό λοιπόν το άγνωστο, το ανερμήνευτο, το ανεξερεύνητο, από τον φακό της επιστήμης, σκοτάδι της γνώσης. Αυτήν την ανώτερη δύναμη που αισθανόμαστε να μας επηρεάζει δίχως να κατανοούμε τον τρόπο. Την αίσθηση μιας ανώτερης ύπαρξης που μας περιβάλλει. Αυτό είναι το κοινό σημείο που συναντώνται όλες οι διαφορετικές ερμηνείες για τον Θεό.

Ο καθένας μπορεί να θεωρεί και να ονομάζει Θεό κάτι εντελώς διαφορετικό. Η πίστη σε αυτό είναι μια υπόθεση καθαρά προσωπική. Μια σχέση του ατόμου με την αίσθηση του ανώτερου. Η μορφή που δίνει η προσωπική φαντασία σε αυτό. Κάθε προσπάθεια στρέβλωσης και δογματοποίησης της ατομικής αυτής σχέσης αποτελεί διάρρηξη και χαλιναγώγηση της ατομικής φαντασίας, εισβολή και οριοθέτηση των ανθρώπινων ονείρων.

Ο απαρέγκλιτος δογματισμός στην μοναδική αλήθεια που επικαλούνται ορισμένοι ευτραφείς ρασοφόροι ή κάποιοι ραβίνοι με αστεία κουρέματα, είναι διάτρητος, ανυπόστατος και παράλογος. Δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, δεν υπάρχει και απόλυτη εκδοχή της. Υπάρχει μόνο μια αίσθηση στην οποία ο καθένας μπορεί να προσδώσει όποια μορφή του επιτρέπει η συνείδηση και η φαντασία του. Η σχέση και η γνώμη μας για τον Θεό και την  εικόνα του είναι κάτι το απολύτως προσωπικό και δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον οποιονδήποτε αυτοανακηρυγμένο διαμεσολαβητή να παρέμβει σε αυτή. Και συνήθως η διαμεσολάβηση αυτή γίνεται με το αζημίωτο, όπως φυσικά αρμόζει σε αυτά τα σύγχρονα πνευματικά μεσιτικά γραφεία.

Κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της πίστης. Αυτής της πανταχού παρούσας συντρόφισσας του αδικημένου, του κατατρεγμένου, του απελπισμένου. Η στρέβλωση που έχει υποστεί ωστόσο, η θρησκευτική πίστη είναι προφανής. Η δημιουργία μιας πνευματικής ελίτ που καθοδηγεί το χειραγωγημένο ποίμνιο, είς τον δρόμο της θεϊκής θελήσεως, η κρατική προστασία αναχρονιστικών θρησκευτικών δογμάτων που αρνούνται να συμβαδίσουν με την επιστήμη και την κοινωνική εξέλιξη, οι εχθροπραξίες μεταξύ των πιστών διαφορετικών δογμάτων που παράγουν χιλιάδες νεκρούς ετησίως, η ασυδοσία των ανώτερων ευσεβών ανθρώπων που παρασιτούν εις βάρος του κοινωνικού σώματος είναι αποδείξεις μιας αλήθειας που πονά. Είναι οι θλιβερές μαρτυρίες που επιτάσσουν την αλλαγή.

Η Θρησκεία έχει μετατραπεί σε πανίσχυρη εξουσία. Μια καλοστημένη επιχείρηση που εκμεταλλεύεται την ανάγκη του ανθρώπου να ανακουφιστεί από τον φόβο του θανάτου και την αδικία που ο ίδιος παράγει στην κοινωνία που έφτιαξε. Μια προσφορά ανακούφισης που οι βοσκοί εξαργυρώνουν σε χρήμα και δύναμη, παράγοντας φανατικούς ή παθητικούς ακροατές που ζητάνε παραμύθια. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Δε χρειαζόμαστε διαμεσολαβητές, που να φιλτράρουν τον διάλογό μας με αυτό που ο καθένας ονομάζει θεό. Δε χρειαζόμαστε μεσίτες που να μας κατευθύνουν, να μας τοποθετούν στον σωστό δρόμο και να μας απαλλάσσουν από τον φόβο της ελεύθερης επιλογής. Η αυθεντία του "πατέρα", μας έχει κάνει υπάκουους, ευθυνόφοβους, και αδρανείς.

Οι μεσίτες του Θεού πρέπει να εκλείψουν και η σχέση μεταξύ ατόμου και Θεού να επανανοηματοδωτηθεί.