Αναρωτιέμαι. Απόσταση

.....της Δόξας Τούφα


Αναρωτιέμαι:
Τι είναι αυτό που ορίζουμε ως απόσταση;
Άραγε είναι κάτι εφικτό, ή αν κοιτάξεις πιο βαθιά είναι κάτι ασήμαντο;
Ακόμα περισσότερο, πως διαχωρίζουμε τις μεγάλες αποστάσεις από τις μικρές;
Έχει να κάνει με χιλιόμετρα ή ακόμη και με εκατοστά;
Μπορεί να πονάει το ίδιο μια απόσταση πολλών χιλιομέτρων με μια απόσταση μερικών εκατοστών;

Μπορεί μια σχέση να κρατήσει το ίδιο ανέπαφη και αυθεντική όταν διαμεσολαβεί μια "μεγάλη" απόσταση;
Ταυτόχρονα, είναι σίγουρο πως μια σχέση θα κρατήσει απλώς επειδή δεν υπάρχει απόσταση;
Οι Πυξ Λαξ αναρωτιούνται "Τί είναι αυτό που μας ενώνει;".
Τι είναι; Είναι απλά το ότι είμαστε κοντά; Ή είναι κάτι πολύ περισσότερο;
Κάτι που δεν έχει να κάνει ούτε με χιλιόμετρα ούτε με εκατοστά αλλά μόνο με συναισθήματα;
Το λουλούδι του Μικρού Πρίγκιπα λυπόταν τους ανθρώπους που δεν έχουν ρίζες και τους παρασέρνει ο άνεμος.
Μήπως όμως τελικά έχουμε ρίζες κι εμείς οι άνθρωποι;
Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να φεύγουμε, να εγκαταλείπουμε, να ξεριζωνόμαστε;
Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να βλέπουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε να φεύγουν;
Γιατί τα αεροδρόμια, οι σταθμοί των τρένων, τα λιμάνια είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένα μέρη;
Γιατί κλαίμε που φεύγουν και δεν γελάμε που ήρθαν;
Επιτέλους γιατί φοβόμαστε τόσο την απόσταση;
Γιατί την βλέπουμε σαν εχθρό όταν είναι να μας πάρει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο;
Γιατί δεν το βλέπουμε σαν δοκιμασία και το βλέπουμε σαν απειλή;
Λένε, ο άνεμος σβήνει τη φλόγα, δυναμώνει τη φωτιά.
Διάλεξε τί νιώθεις.
Είναι δυνατόν να νιώθεις έναν άνθρωπο, που βρίσκεται χιλιόμετρα μακρυά, τόσο κοντά σου, όσο κοντά δεν νιώθεις τον αδερφό σου, που βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο;
Μπορεί ένα δυνατό συναίσθημα να εκμηδενίσει μια απόσταση;
Γνωρίζω άτομα που μένουν στην ίδια πολυκατοικία και δεν μιλιούνται, γνωρίζω άτομα που μένουν σε διαφορετικές χώρες και είναι "δίπλα" ο ένας στον άλλον.
Και αφού η απόσταση τελικά μεταβάλλεται τόσο εύκολα ανάλογα με το πως νιώθεις, γιατί να αποτελεί τόσο μεγάλο πρόβλημα;
Το χειρότερο πράγμα είναι να σου λείπει κάποιος ενώ αυτός κάθεται δίπλα σου. Το πιστεύω. Το πάω και παραπέρα.
Το καλύτερο συναίσθημα είναι να μην σου λείπει κάποιος ενώ αυτός βρίσκεται χιλιόμετρα μακρυά.
Επειδή, Ακόμα κι αν φύγει, για το γύρο του κόσμου, θα 'ναι πάντα δικός σου, θα 'σαστε πάντα μαζί.
Και δεν θα σου λείπει, γιατί θα ΄ναι η ψυχή σου, το τραγούδι της ερήμου που θα τον ακολουθεί.
Μήπως τελικά η απόσταση είναι ανίκανη να μας χωρίσει ή να μας ενώσει;
Μήπως τελικά τον πρώτο και το τελευταίο λόγο τον έχει το πως νιώθουμε;
Μήπως αν νιώθεις κοντά του, θα 'ααι κοντά του;
Και πόσο δίκιο έχει η Τσαλιγοπούλου σ' αυτό το ρεφρέν
"Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω..."   ;
Τέλος, μήπως η μόνη απόσταση που πρέπει να μας προβληματίζει θα 'πρεπε να 'ναι αυτή μεταξύ των καρδιών μας;