Λεπτή πολύχρωμη γραμμή

.....του Λάζαρου Καραβασίλη




    Γράφω αυτό το άρθρο σε μια περίοδο πολιτικά εύθραυστη και όχι μόνο. Ωστόσο, είναι κάποια πράγματα που πρέπει να ειπωθούν με σκοπό να μας βοηθήσουν να κρίνουμε καλύτερα αυτή τη δύσκολη κατάσταση.


Εν μέσω μίας ευρύτερης κρίσης που παίρνει τη μορφή μαύρης τρύπας με επίκεντρο την Ευρώπη, παρατηρώ κυρίως στη χώρα μου και μετά σε ευρωπαϊκό επίπεδο (καθώς είναι και μέρος του αντικειμένου που σπουδάζω), την διαμόρφωση της πολιτικής διαφόρων κομμάτων με βάση την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που είτε βρίσκονται στην εξουσία, είτε επιχειρούν να αναλάβουν την διακυβέρνηση των εκάστοτε χωρών τους. Στην Ελλάδα βλέπουμε μια σοσιαλιστική (μόνο κατά όνομα πλέον) κυβέρνηση να προσπαθεί να αποπληρώσει τα υπέρογκα χρέη της χώρας και στον αντίποδα της βλέπουμε την αξιωματική αντιπολίτευση να επιζητά, επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και αλλαγή των όρων της πληρωμής του χρέους. Στη Γαλλία, βλέπουμε ένα Νικολά Σαρκοζί να προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένας θεός ξέρει πως, την οικονομική κρίση έχοντας παράλληλα στο νου του τις εκλογές του ερχόμενου έτους με αντίπαλο δέος για την ανάληψη της εξουσίας το σοσιαλιστικό κόμμα και στη Γερμανία έχουμε την καγκελάριο Μέρκελ να προσπαθεί να «σώσει» την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ενότητα. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις χώρες την Ευρώπης. Κυβερνήσεις που προέρχονται από διαφορετικά φάσματα των πολιτικών ιδεολογιών, προσπαθούν με προστάγματα της ιδεολογίας που αντιπροσωπεύουν να επιλύσουν αυτή την κρίση.

Φυσικά, αυτό που λέω δεν θέλει να έχει κανείς διδακτορικό για να το καταλάβει. Εδώ όμως, έρχεται και η άποψη του κόσμου και το πώς αυτός κρίνει την κατάσταση. Αυτή η κρίση και η ανικανότητα αποτελεσματικής αντιμετώπισης της, οδήγησε στη γενική απαξίωση των πολιτικών και των κομμάτων τους. Πλέον, οι ιδεολογικές πολυχρωμίες παύουν να υφίστανται μπροστά στα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης και η δυσαρέσκεια απλώνεται σε όλα τα κόμματα και τους πολιτικούς αυτών. Να θυμίσω, πως πέρυσι στις διαδηλώσεις κατά της εισόδου στο ΔΝΤ ο λαός φώναζε «κάψτε τη Βουλή» και όχι «κάψτε τη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ». Το ίδιο φαινόμενο αντιμετωπίζουν και οι Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες που βρίσκονται μέσα σε αυτό το χορό της γενικής κρίσης της πολιτικής. Φαίνεται άλλωστε και από το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό της αποχής από τις εκλογές.

Η γενική αποστροφή των πολιτών απέναντι στα κόμματα, που μέχρι πρόσφατα υποστήριζαν, δείχνει ακόμη, ότι πλέον τίθεται θέμα πολιτικής και πολιτικών. Δεν γίνονται διακρίσεις ιδεολογιών ούτε καν δεξιάς-αριστεράς, αν και εκεί τίθεται ένα άλλο θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ σε άλλο άρθρο. Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι προς το παρόν ανύπαρκτη και το λέω για συγκεκριμένους λόγους που ανοίγουν ένα άλλο κεφάλαιο στο τομέα της πολιτικής εξουσίας. Θα σας αφήσω να ψαχτείτε πάνω σε αυτό μέχρι το επόμενο άρθρο χιλιάδες αναγνώστες μου.
Υ.Γ. Οι Αμερικανοί ξύπνησαν. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.