Η αμετανόητη αριστερά.

.....του Νίκου Βράντση

Η οικονομική κρίση που διανύουμε έχει απογυμνώσει την δυναμικότητα του καπιταλισμού, έχει εκθέσει όλα του τα μειονεκτήματα σε κοινή θέα, έχει σπείρει την αμφιβολία και την αμφισβήτηση ακόμα και στους πλέον πιστούς υπέρμαχους του ακραίου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Σε αυτόν τον κλυδωνισμό, την απογύμνωση του συστήματος, η αριστερά ζαλισμένη από τις αποτυχίες του παρελθόντος αδυνατεί να συγκροτήσει ένα ενιαίο μέτωπο, να παλέψει, να αντιπροτείνει. Αυτό αποδεικνύει η παθητική της στάση, η ανεύθυνη αδράνεια της, η ψηφοθηρική της ρητορική και η πολιτική της ανωριμότητα που φαίνεται πεντακάθαρα από τον πλήρη κατακερματισμό της.

Οι προσδοκίες για μια ενωμένη Αριστερά μπροστά σε έναν κοινό εχθρό, που μέσα στην κρίση του, καθίσταται όλο και πιο απειλητικός όλο και πιο επικίνδυνος, διαψεύστηκαν. Και την ύστατη στιγμή    της πάλης παραμένει διασπασμένη, αιχμάλωτη ιδεολογικών διαιρέσεων και εγκλωβισμένη σε μια εσωτερική διαμάχη που οφείλεται, σε αναχρονιστικές ιδεολογικές αγκυλώσεις, εξουσιαστικές φαντασιώσεις και διαφορετικά ιεραρχημένες προτεραιότητες. Οι ριζοσπάστες κατακεραυνώνουν τους μετριοπαθείς για απραξία, η αδρανείς του ακραίους για αχαλίνωτη ριζοσπαστικότητα και αδικαιολόγητη άρνηση,οι σοσιαλδημοκράτες τους κομμουνιστές, οι οικολόγοι τους φιλελεύθερους και πάει λέγοντας.

Τυφλωμένη από ανούσιες εσωτερικές διενέξεις που την κατακερματίζουν και την καθιστούν έναν αδύναμο αντίπαλο, την στιγμή που η πάλη κορυφώνεται και ο καπιταλισμός έχει υποστεί ένα σοβαρό πλήγμα στην κοινωνική συνείδηση, θλίβει με την παρακμάζουσα μορφή της. Όσο εκτεθειμένος είναι ο καπιταλισμός , άλλο τόσο εκτεθειμένη είναι και η αριστερά. Ακόμα και οι υπομονετικότεροι απηύδισαν. Ενώ ανέμεναν από τα κομμάτια της  να επανασυνδέσουν το Μωσαϊκό , να ανταποκριθούν στην κρισιμότητα της κατάστασης, να επαναπροσδιορίσουν ως ολότητα τις προτεραιότητες τους, αντιτάσσοντας μια πειστική εναλλακτική πρόταση στην καπιταλιστική φαυλότητα, διαπιστώνουν πως  πρόδωσε τον εαυτό της, επιβεβαίωσε τις μομφές εναντίων της πολιτικής της ανωριμότητας και εξακολουθεί να κατασπαράζει την σάρκα της ενώ ο εχθρός χτυπά την πόρτα.

Οι φρούδες ελπίδες, που την ήθελαν να έχει συνέλθει από το σοκ της κατάρρευσης των προηγούμενων δεκαετιών, διαψεύστηκαν.Oι δυνάμεις του χώρου αρνούνται σθεναρά να αντικρίσουν τις κοινές καταβολές τους και ξεσπούν σε λάθος μέτωπο, επιτρέποντας στο Κεφάλαιο να ανασυντάξει τα κομμάτια του με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και  να επιβάλει ένα ακόμα πιο βάναυσο σύστημα.

Αυτό που ελπίζουμε και αναμένουμε από την Αριστερά είναι να αποβάλλει τις εσωτερικές της αντιθέσεις και να γεμίσει τα κενά της διαφωνίας με το υλικό των αξιών που διέπουν την ολότητα της. Να συνειδητοποιήσει πως οι κοινές καταβολές της επιτρέπουν να αφομοιώσει ευρείες αντιλήψεις , να τις συμπυκνώσει και να γεννήσει νέες ιδέες, νέες προτάσεις, σύγχρονες, με ουσία και νόημα, όπου πλέον στην θέση του κέρδους θα βρίσκεται ο άνθρωπος.Τα προτάγματα των καιρών στα οποία πρέπει να ανταποκριθεί ένα ενιαίο αριστερό μέτωπο είναι σαφή. Η νέα πλατφόρμα πάνω στην βάση της οποίας πρέπει να δομηθούν τα αιτήματα της είναι συγκεκριμένη. Αυτό που απαιτείται πλέον είναι συνέπεια, ανιδιοτέλεια και διάθεση συναίνεσης. Τα περιθώρια της αδράνειας έχουν παρέλθει. Το έσχατο σημείο έφτασε και η αντιπρόταση πρέπει να τεθεί με ισχυρή φωνή και παρουσία.

 Διότι όσο το κενό που αφήνει η Αριστερά διευρύνεται, τόσο αυτό το κενό καλύπτεται από την ακροδεξιά, που με ελιγμούς και λαϊκιστικές κενότητες προσελκύει αμαθείς και απογοητευμένους. Δεν είναι η νίκη το απαιτούμενο, μα η ισχυρή φωνή και παρουσία, η συμμετοχή στην πολιτική, η μετατροπή της αριστεράς και πάλι σε βασικό φορέα της αλλαγής, της ελπίδα.