Κατηγορία κείμένων που δε μπορώ να βρω τίτλο με τίποτα

.....της Μαρίνας Δονικιαν

   Ώρες ώρες νιώθω πως μπορώ να κάνω ο,τι θέλω. Πώς είμαι ικανή να ικανοποιήσω ακόμα και την πιό ακραία μου επιθυμία. Άλλες φορές ίσως να νιώθω και πως κανείς άλλος δε το μπορεί, ή τουλάχιστον όσο εγώ. Ίσως τελικά να είμαι το κέντρο του κόσμου για εμένα όσο και να προσπαθώ να αποδείξω το αντίθετο. Υπάρχει όμως μιά διαφορά στο πως αντιμετωπίζω εγώ το κέντρο του κόσμου από τον τρόπο που εσύ μου λες. Μπορεί βλέπεις, να μην είναι πάντα για το δικό μου καλό. Θα σου δώσω να καταλάβεις.

Όταν νιώθω πως είναι δική μου ευθύνη να σε κάνω να γελάσεις, κι οτί κανείς άλλος δε μπορεί να το κάνει όπως εγώ, το κέντρο του κόσμου για μένα είσαι εσύ. Μη το παίρνεις πάνω σου όμως, δε συμβαίνει μόνο με σένα. Το ίδιο νιώθω κι όταν πάω να φτιάξω μιά ομελέτα. Πρέπει να την κάνω όσο καλύτερα μπορώ για να ευχαριστήσω το άλλο κέντρο του κόσμου μου. Όπως φυσικά και να δώσω στην ομελέτα την τελειότητα που της αρμόζει.

Δεν είναι όμως δική μου ευθύνη όλο αυτό. Δε μπορώ εγώ να είμαι το κέντρο του κόσμου. Δε γίνεται όλοι και όλα να περιμένουν από εμένα να είμαι η τέλεια που θα κάνει το τέλειο. Όταν όμως ζεις με αυτό και είναι ο τρόπος που απλά συμβαίνουν όλα, τότε αναγκαστικά ή μάλλον ψυχαναγκαστικά, απλά πρέπει να συνεχίσω έτσι. Αλλιώς, γένεσις. Εδώ με χάσες μάλλον. Μου΄το πε κάποιος πίνοντας ζεστή σοκολάτα πέρυσι τέτοια εποχή και να που κατάλαβα επιτέλους που θα μου χρησίμευε.

Αυτό που τελικά δε μπορώ να κάνω είναι να μην έχω θεμέλια. Έστω μιά γραμμή να πατάω και να περπατώ πάνω της. Δεν είμαι διατεθειμένη ούτε αν θες έχω τα κότσια να παραδεχτώ πως τα πράγματα που θεωρώ δεδομένα, αύριο δε θα 'ναι. Τί θα γίνει αν πάψω να είμαι το κέντρο του κόσμου; Πώς θα ζήσω; Δε μου έμαθαν. Γι' αυτό σου απαντάω πως όχι δε σε καταλαβαίνω γιατί τελικά πρέπει να έχεις ζήσει την εμπειρία για να νιώσεις πώς είναι.

Και μετά μου μιλάς για τρίχες βαμμένες ή και όχι. Βλέπεις που είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι πολύ βαθιά χωμένο κι όταν βγαίνει προς τα έξω, έρχονται μερικά λίτρα αλκόολ και μας ησυχάζουν (ή όχι απαραίτητα). Το θέμα είναι πως διάολο αντιμετωπίζεται αφού τώρα το βρήκαμε. Η απλή μαθηματική λύση είναι οτί εφόσον το πρόβλημα ή αν θες η "διαφορά" πηγάζει απο το πως αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα επειδή ακριβώς το δικό μου πραγματικό διαφέρει απο το δικό σου, μάλλον λύση θα ήταν να τα βάλουμε κάτω και βρούμε τις γαμημένες ομοιότητες στον τρόπο σκέψης μας μπας και βγεί μιά άκρη. Δε γίνεται να πέφτω τόσο έξω. Πες το πείσμα, πες το αφέλεια, πες το έρωτα. Όπως θέλεις εσύ, μη ξεχνάς τι με αναγκάζει να κάνω το κέντρο του κόσμου.

Δε θυμάμαι που ήθελα να το πάω. Καταλήγω στο οτί αν λυθεί το πρόβλημα θα χαθεί η ιδέα του κι αυτό δε θα μου άρεζε. Επίσης για μένα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα, ίσα ίσα το γουστάρω πολύ. Άλλωστε αν ήταν να λυθεί θα το είχαμε ήδη κάνει χωρίς να φτάσουμε εδώ. Αμοιβαία μάλλον η συμφωνία. Ας μείνει έτσι καλύτερα.

http://marinamarinamarinaaa.blogspot.com/2010/10/1.html