Αυτοί που δεν έχουν όνειρα

.....του Ρίζου Καϊάφα

Αγαπητοί φίλοι του dubium,

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την προσπάθειά σας να δημιουργήσετε ένα blog με νέους συντάκτες και φρέσκια άποψη για την πολιτική και την κοινωνία. Ιδιαίτερα μου κίνησε το ενδιαφέρον το γεγονός ότι παρά το νεαρό της ηλικίας πολλών εκ των συντακτών, η δομή, το περιεχόμενο και η γλώσσα των κειμένων τους φανερώνουν υψηλό επίπεδο ωριμότητας και καλλιέργιας. Έτσι πήρα το θάρρος να σας αποστείλω προς δημοσίευση ένα δικό μου άρθρο που νομίζω ότι ταιριάζει στο ύφος του blog. Θα χαρώ να διαβάσω όποιαδήποτε σχόλια και παρατηρήσεις σας επ' αυτού.

Πολλά συγχαρητήρια για την έως τώρα δουλειά σας.
 Με εκτίμηση,

Ρίζος Καϊάφας

Υποψήφιος Διδάκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορία του ΑΠΘ
Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών

Αυτοί που δεν έχουν όνειρα

Όταν ήμουν παιδί είχα όνειρα, ήθελα ν’ αλλάξω τον κόσμο.

Δεν τα κατάφερα. Τελικά τον άλλαξαν οι άλλοι, αυτοί που δεν είχαν όνειρα. Κι έφτιαξαν έναν κόσμο σαν τα μούτρα τους…

Απόσπασμα από παλιό επιθεωρησιακό λιμπρέτο

Στην Ελλάδα του 2011 υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων που δεν έχουν όνειρα. Δεν είναι μόνον αυτοί που λόγω έσχατης ένδειας ή κυνισμού έχουν πάψει να ασχολούνται με επικίνδυνες πολυτέλειες. Ούτε κι αυτοί που ήδη προ κρίσεως συνωθούνταν στο κοινωνικό περιθώριο. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν στους δρόμους όπως όλοι μας, εντελώς εμφανείς κι απαρατήρητοι μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Με περπάτημα σκυφτό, ύφος βλοσυρό και μεγάλα μαύρα γυαλιά χειμώνα – καλοκαίρι σχεδόν τους ακούς να μετρούν νοερά φόρους, μισθούς, περικοπές, απλήρωτους λογαριασμούς και δάνεια. Σχεδόν τους ακούς να θρηνούν για το χαμένο μικρό η μεγάλο τους όνειρο.

Δεν θα επικεντρωθούμε εδώ στη συζήτηση για το χρέος ούτε για τη σαθρή νεοελληνική ευημερία. Μεγαλύτερη ακόμα σημασία έχει ότι ένα ολέθριο ιδεολόγημα έκλεψε τα ατομικά και τα συλλογικά μας όνειρα. Έλκοντας τη μακρινή του καταγωγή από τον φιλελευθερισμό του 18^ου αιώνα εφευρέθηκε για να «απελευθερώσει» τις δυνάμεις της αγοράς από τον έλεγχο του κράτους, με την αφελή πεποίθηση πως ο οικονομικός ανταγωνισμός θα λειτουργούσε προς όφελος όλων. Όταν όμως στην πράξη αποδείχθηκε ότι η αγορά δεν λειτουργεί ούτε με λογικά ούτε με ανθρωπιστικά κριτήρια η νεοφιλελεύθερη ουτοπία μετατράπηκε σε κόλαση.

Αλλά το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο του νεοφιλελευθερισμού δεν είχε κανένα συμφέρον και καμιά διάθεση να παραδεχθεί την κατάρρευση της ουτοπίας. Σε μια σύγχρονη αναβίωση της λογοτεχνικής μεσαιωνικής Κόλασης του Δάντη, λοιπόν, οι αυθεντίες του καιρού μας βάλθηκαν ξανά να μας πείσουν ότι ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος και δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι η οικονομία της αγοράς δεν μπορεί να περιοριστεί. Κι ότι η αποστέρηση της δυνατότητας κάθε κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής αλλαγής, αυτή η αναίσχυντη κλοπή των μικρών και μεγάλων ονείρων μας, ισοδυναμεί με ελευθερία.

Για να πειθαναγκαστούμε σ’ αυτή τη μορφή εθελοντικής δουλείας επιστρατεύτηκε η πιο επικίνδυνη κατηγορία αυτών που δεν έχουν όνειρα: οι εκπρόσωποι του συστήματος. Άνθρωποι με μεγάλη οικονομική και πολιτική ισχύ εκχώρησαν την έμφυτη ικανότητα της φαντασίας έναντι μιας βολικής κατεστημένης πραγματικότητας. Άνθρωποι που ίσως δεν μπορούν και σίγουρα δεν θέλουν να αλλάξουν.

Στην έλευση του σκοτεινού κόσμου που προετοιμάζουν ερήμην μας τέτοιου είδους άτομα και νοοτροπίες έχουμε κάθε δικαίωμα αλλά και κάθε υποχρέωση να αντιταχθούμε. Πρόκειται για μια μάχη βαθιά πολιτική, έναν αγώνα για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης για το μέλλον της Ελλάδας, της Ευρώπης αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κι ας μην ξεχνάμε: αν δεν αλλάξουμε τον κόσμο εμείς θα τον αλλάξουν οι άλλοι, αυτοί που δεν έχουν όνειρα…