Οι μάχες που δεν δίνονται

....του Ρίζου Καϊάφα

   Μετά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής ο Αντώνης Σαμαράς συνόψισε την ελληνική στάση, λέγοντας πως «δώσαμε μάχη ώστε να αυξηθεί το ποσό για την Ελλάδα, κυρίως δώσαμε τη μάχη να υπάρξει μια ειδική μεταχείριση της χώρας μας ακριβώς λόγω της παρατεταμένης ύφεσης και των προβλημάτων που διανύουμε [sic]». Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αναφερόταν σε κάποια «εθνική επιτυχία», που επιτεύχθηκε μετά κόπων και βασάνων. Όμως όχι, αυτή η κοινότοπη υπερβολή χρησιμοποιήθηκε για το κατόρθωμα της χώρας μας να διεκδικήσει 20% μικρότερη μείωση στα κοινοτικά κονδύλια που της αναλογούν για τα επόμενα χρόνια.

Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σ’ αυτή τη διαδικασία διαπραγμάτευσης. Η μία πλευρά προτείνει αρχικά ένα υψηλό ποσοστό περικοπών και η άλλη ένα χαμηλό, ώστε τελικά να καταλήξουν κάπου στη μέση. Μεμπτή είναι η ανεξέλεγκτη δημοκοπία των πολιτικών μας, που επιμένουν να παρουσιάζουν τους συμβιβασμούς σαν θριάμβους και τους διαπραγματευτές σαν εθνικούς ήρωες. Και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία πολύ πιο σημαντικές μάχες χάνονται η μία μετά την άλλη, συνήθως διότι απλούστατα δεν δίνονται.

Πόσες τέτοιες μάχες αποφύγαμε να δώσουμε τα τελευταία χρόνια, αλήθεια; Τι γίνεται, για παράδειγμα, με τα σχολεία μας, όπου η παραβατικότητα και η βία αυξάνονται ιλιγγιωδώς ενώ οι αξιότιμοι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ αρνούνται να παραδώσουν τους καταλόγους με τα ονόματα των συναδέλφων τους που έχουν υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα; Ή στα πανεπιστήμιά μας, όπου οι αυθαιρεσίες και τα σκουπίδια βασιλεύουν σε πείσμα των νόμων και των αλλεπάλληλων «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων»; Πώς αντιμετωπίζονται άραγε οι πρυτάνεις και οι δήμαρχοι που υποκινούν τους εργαζόμενους σε κινητοποιήσεις, κυρίως για πολιτικούς λόγους, ή οι δικαστές που χρησιμοποιώντας νομικίστικα τεχνάσματα έχουν σταματήσει να δουλεύουν εδώ και μήνες; Εκτός βέβαια από τις άκρως …ηρωικές ικεσίες του υπουργού δικαιοσύνης και τις επικλήσεις περί πατριωτικού καθήκοντος.

Για την εθνική μας φυγομαχία δεν έχουν αποκλειστική ευθύνη οι πολιτικοί μας, οι συνδικαλιστές, οι εργοδότες, οι πλούσιοι και ισχυροί. Είναι ο καρπός μακρόχρονων συλλογικών συμπεριφορών. Κάθε φορά που αποστρέφουμε το βλέμμα από τις μύριες «μικρές» παρανομίες της καθημερινότητας, η Ελλάδα χάνει τη μάχη. Κάθε φορά που χτυπάμε τις πόρτες των ποικιλώνυμων υπεύθυνων και ανεύθυνων για προσωπικές εξυπηρετήσεις, η Ελλάδα χάνει τη μάχη. Κάθε φορά που χειροκροτούμε πολιτικούς πλειοδότες ανέξοδων – και συνήθως παράλογων – υποσχέσεων, η Ελλάδα χάνει τη μάχη.

Υπάρχει ωστόσο και μια ομάδα που δίνει των υπέρ πάντων αγώνα με συνέπεια και σθένος. Η ομάδα αυτών που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, που δεν τους βολεύει να αλλάξει τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο. Κι έχει καταγράψει αναρίθμητες επιτυχίες στο ενεργητικό της. Έστω κι αν οι νίκες της πανηγυρίζονται επί του πτώματος της Ελλάδας.

Δεν ξέρω πόσοι εξ αυτών αισθάνονται πραγματικά νικητές. Άλλωστε αυτοί κάνουν τις επιλογές τους και αργά η γρήγορα θα κληθούν να καταβάλουν το κόστος τους. Εμένα με απασχολούν περισσότερο τα μόνιμα θύματα, η περίτρομη και ευθυνόφοβη «σιωπηλή πλειοψηφία» όλων αυτών που περνούν τη ζωή τους χωρίς να δίνουν μάχη για τίποτα. Ίσως νομίζουν πως έτσι τα καταφέρνουν καλύτερα, αν και πληρώνουν συνήθως το υψηλότερο τίμημα. Κι αναλογίζομαι μιαν αποστροφή του λόγου ενός υψηλά ιστάμενου διπλωματικού υπαλλήλου πρόσφατα στις Βρυξέλλες, λόγια ενός ανθρώπου που είναι σε θέση να γνωρίζει τη μοίρα των θυμάτων, τουλάχιστον στην πολιτική : «Κάθε φορά που ακούτε έναν πολιτικό μετά από μια κρίσιμη ευρωπαϊκή συνεδρίαση να δηλώνει πως έδωσε μάχη, να ‘στε σίγουροι πως ούτε καν άνοιξε το στόμα του να μιλήσει».