....της Αναστασίας Λαδοπούλου
Το έχω πεί και θα το πώ μάλλον πολλές φορές ακόμα: τα λεωφορεία και ο δρόμος είναι να τα καλύτερα σχολεία, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που διαθέτει ένα κράτος. Ιστορίες καθημερινής τρέλας που σε κάνουν να χαμογελάς, να μειδιάς ή να σκέφτεσαι πολύ σοβαρά, διαδραματίζονται σχεδόν κάθε μέρα γύρω μας.
Το δικό μου περιστατικό αφορά την τελευταία περίπτωση. Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μου με έκαναν να σκεφτώ πολύ σοβαρά το μέλλον της κοινωνίας. Δεν θέλω να ακουστώ απαισιόδοξη, αλλά αν κρίνω από αυτό που είδα, το βλέπω πιθανότατα ζοφερό αυτό το μέλλον..
Τετάρτη πρωί, περιμένοντας το λεωφορείο, όλα έδειχναν οτι άλλη μια μέρα σαν τις άλλες ξεκινούσε . Εκτός από εμένα στη στάση περίμεναν ακόμη μερικοί άνθρωποι και δύο κοπέλες όχι μεγαλύτερες των 18 ετών. Τώρα θα μου πείτε, γιατί τις αναφέρω ξεχωριστά.. και εξηγούμαι.
Εκεί που περιμέναμε όλοι μέσα στην πρωινή παγωνιά το αστικό και οι δυο αυτές φίλες συζητούσαν τα δικά τους ( τόσο ομολογουμένως χαμηλόφωνα που ακόμη κι εγώ που στεκόμουν δίπλα τους δεν μπορούσα να ακούσω τί έλεγαν ) την ησυχία ήρθε να ταράξει -άγρια μπορώ να πώ- ένας τύπος, σχετικά νέος και αυτός, που χωρίς καμία προφανή αφορμή εξοργίστηκε στη θέα και στο γέλιο των δύο κοριτσιών και έβαλε τις φωνές.
Κανείς δεν ξέρει τί μπορεί να σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή όμως χωρίς απολύτως καμία αιτία άρχισε να φωνάζει στις δύο έκπληκτες κοπέλες χρησιμοποιώντας ανάμεσα στα άλλα εκφράσεις όπως " μαλακισμένα, εσείς καταστρέφετε την κοινωνία, μιλήστε για τα ανόητα προβλήματά σας, μιλήστε κι άλλο στα κινητά '' και άλλα τέτοια ασυνάρτητα. Στο μυαλό μου ήρθε αστραπιαία η εικόνα του Κασιδιάρη να ρίχνει τα χαστούκια στην Κανέλλη. Δεν ξερω γιατί, αλλά έκανα αυτόματα αυτό το συνειρμό.
Εξεπλάγην δυσάρεστα συνειδητοποιώντας οτι κανένας δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να υπερασπιστεί τα δύο κορίτσια, τα οποία έμειναν και αυτά άναυδα μπροστά στην άδικη επίθεση.
Η εύλογη απορία είναι γιατί δεν έκανα κάτι εγώ. Δε νομίζω οτι με συγκράτησε ο φόβος, άλλωστε τί θα μπορούσε να κάνει με τόσο κόσμο τριγύρω; παρά το γεγονός οτι θέλησα να του ρίξω ένα χαστούκι κατάμουτρα για την άθλια συμπεριφορά του, να αντιδράσω, να μιλήσω, κάτι με συγκράτησε. Αλήθεια δεν ξέρω τί ήταν αυτό.
Στη συνέχεια ένας άλλος τύπος μέσα στο αστικό επιτέθηκε - και πάλι αναίτια - φραστικά σε μια ευγενέστατη ηλικιωμένη γυναίκα, αλλά ούτε τότε έδωσε σημασία κανείς, γιατί φαινόταν ξεκάθαρα πως ο άνθρωπος αυτός είχε κάποιο πρόβλημα, προσωπικά υπέθεσα οτι ήταν ναρκομανής ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε.
Το ερώτημα που εγείρεται και στις δύο περιπτώσεις είναι το εξής: Με ποιό δικαίωμα μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος να επιτίθεται, να μειώνει, να προσβάλλει; με το δικαίωμα της αρρώστιας ( '' έλα μωρέ είναι ναρκομανής/ αλκοολικός/ τρελός μη δίνεις σημασία ) ; με το δικαίωμα κάποιας δήθεν αγανάκτησης; και τί είναι αυτό το τόσο σημαντικό για το οποίο προσέβαλλε και εξέθεσε δημόσια δυο παιδιά ουσιαστικά; πιθανολογώ οτι ο τύπος αυτός είδε στα μάτια των δύο κοριτσιών εκείνη τη μερίδα των νέων που αδιαφορούν για τα πάντα και δεν ασχολούνται με τίποτα απολύτως. Αυτό όμως ασφαλώς και δε σημαίνει οτι πρέπει να τοποθετούμε όλους τους ανθρώπους σε ένα τσουβάλι.
'Ολοι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό αντιμετωπίζουμε προβλήματα, αλίμονο όμως αν υιοθετούσαμε τέτοιες ανόητες και παράλογες πρακτικές. Ειλικρινά απορώ με αυτή την κοινωνία που έχει αρχίσει να αποτρελαίνεται, με αυτή την κοινωνία που σταδιακά ''παγώνει'' και μένει απαθής μπροστά σε τέτοια περιστατικά. Μοιάζει σα να μην την αφορούν.
Ποιός ευθύνεται γι'αυτό; ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος που κόβουν μισθούς κι απελπίζουν τον κόσμο; όχι μόνο απαντάω εγώ. Επιτέλους ας σταματήσουμε να ρίχνουμε ευθύνες πάνω στους άλλους κι ας αντικρίσουμε τα σφάλματά μας κατάματα. Μόνο έτσι θα εξυγιανθεί η άρρωστη αυτή κατάσταση, η οποία έχει δημιουργηθεί. Σε κάθε άλλη περίπτωση είμαστε ξεκάθαρα χαμένοι από χέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου