....του Κωνσταντίνου Κολοκυθά
Γράφω τούτες τις αράδες, ενώ ο καιρός παίζει απίστευτα τερτίπια έξω..Ενώ μετά από τρεισήμισι χρόνια φοιτητικού βίου στην Φλώρινα, συνειδητοποιείς ότι η χειμερινή μετάβαση του τόπου σε Σιβηρία είναι γεγονός για κανα τρίμηνο, παρ’ όλα αυτά για έναν Καταυλακιώτη, όπως η αφεντιά μου, οι εικόνες θα είναι πάντα πρωτόγνωρες. Φούλ στόπ και να με συγχωρείτε για την παρέκβαση…..
L'État, c'est moi (Το κράτος είμαι εγώ) ~ Λουδοβίκος ο 14ος, Βασιλιάς της Γαλλίας(1638- 1715).
Η συγκεκριμένη φράση έχει μείνει ως ορόσημο στην Ιστορία του Κόσμου και όχι άδικα. Ο μεσιέ Λουδοβίκος υπήρξε απόλυτος άρχοντας της εποχής του, συγκεντρώνοντας πολλαπλές εξουσίες στο πρόσωπο του, με αποκορύφωμα τον αυτοπροσδιορισμό του ως «Βασιλιάς Ήλιος». Οι καιροί όμως άλλαξαν, κι ακολούθησε η Γαλλική Επανάσταση, το στέριωμα- δικτατορία της αστικής τάξης*1 σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και παγκόσμιο επίπεδο αλλά και το θέσφατο*2 του καπιταλιστικού κανιβαλισμού «καταναλώνω άρα υπάρχω» (consumo ergo sum). Με λίγα λόγια η αναγκαία εξέλιξη συντελέστηκε, ωστόσο κάηκε η γούνα μας, πολίτες του κόσμου, «ελέω ελεύθερης αγοράς», ενώ για το θέσφατο της βάζω στοίχημα ότι θα τρίζουν τα κόκκαλα του Καρτέσιου*3.
Κράτος(το): 1) σύνολο ανθρώπων που κατοικούν σε οριοθετημένη εδαφική έκταση και έχουν οργανωμένη πολιτική εξουσία, 2) η πολιτική εξουσία, 3) η κυριαρχία
ΠΑΡΑΓΩΓΑ: Το αρχαίο ουσιαστικό «κράτος» προέρχεται από θέμα με σημασία «δύναμη, εξουσία», πράγμα που αποτυπώνεται και στα παράγωγα του κρατω ~ κραταιός, κρατερός, κρατικός, κράτιστος, κρατύνω κ.α.
Στις μέρες μας αλήθεια τι να’ ναι κράτος; Μην είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι; Μην είναι η κυβέρνηση; Μην είναι οι παντού και πουθενά υποκινητές Σιωνιστές, για να θυμηθώ την συνωμοσιολογία; Προσωπικά πιστεύω ότι για να ανοίξει η κουβέντα σοβαρά, πρέπει να γίνουν ορισμένοι διαχωρισμοί.
Πρώτα απ’ όλα, άλλο πράγμα είναι η «κυβέρνηση» άλλο πράγμα η «εξουσία» και δεύτερον άλλο πράγμα είναι ο «πολίτης» κι άλλο ο «ιδιώτης». Και θα εξηγήσω, πιστέψτε με γιατί κάνω τον συγκεκριμένο διαχωρισμό. Για τον κόσμο είναι πανεύκολο να βγάζει συμπεράσματα μόνο με βάση όσα βλέπει, χωρίς συχνά να διερευνά τις αιτιώδεις σχέσεις, δηλαδή την ουσιαστική σχέση αιτίας-αποτελέσματος, μιας και ο ρηχός συμπερασμός είναι ευκολία και απαιτεί λιγότερο χρόνο. Ο πιο εύκολος και σύντομος δρόμος όμως δεν είναι πάντα και ο πιο σωστός, για να μην θυμηθώ την διχάλα Αρετής- Κακίας και την επιλογή του Ηρακλή. Όσον αφορά λοιπόν το πρώτο δίπολο (κυβέρνηση-εξουσία), έχω να πω τα εξής:
Όπως φάνηκε σ’ αυτήν εδώ την χώρα, ειδικά μετά την Μεταπολίτευση, όσο και παγκόσμια, η κυβέρνηση ήταν και είναι ένα σχήμα, συχνά κομματικό, που δεν ασκεί την εξουσία, αλλά απλώς την διαχειρίζεται και είναι ένα από τα πολλά της χέρια. Αλήθεια, μετά από τόσες εναλλαγές Πασοκ-Νέας Δημοκρατίας στον κυβερνητικό θώκο*4, είδαμε καμιά ουσιαστική αλλαγή, ως προς την διανομή της εξουσίας στο Ελλαδιστάν; Η Νέα Δημοκρατία μάλιστα(που την σιχαίνομαι απεριόριστα, πάνω απ’ όλα σαν πολιτική θέση), μπορώ να πω ότι ήταν πιο ειλικρινής του Πασοκ. Καπιταλισμό*5 βαρβάτο ήθελε και θέλει, δεν έπαυσε μολαταύτα να πουλάει μαύρη προπαγάνδα μικροαστίλας( ω Έλληνες so called Νοικοκυραίοι), για να έχει ευρεία βάση στο εκλογικό σώμα. Κατά τ’ άλλα ιδεολογικά παρέμεινε «τίμια». Απεναντίας, το ΠΑΚ και μετέπειτα Πασοκ, ενώ φάνηκε να είναι ριζοσπαστικό αρχικά, ως κυβέρνηση την δεκαετία του 1980 φίμωσε κυριολεκτικά τις τοπικές του οργανώσεις, επιβλήθηκε φασιστικά στην βάση του και έκανε αλλαγή 180 μοιρών ιδεολογικά, για να καταλήξει πλέον συγκυβέρνηση με τον πρώην άσπονδο και γαλάζιο εχθρό. Για να διαγράψει βέβαια την πορεία αυτή έπιασε χάπατο μπόλικο κοσμάκη, λανσάροντας την «Αλλαγή», το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», το «Ευρώπη και Νάτο, το ίδιο Συνδικάτο» και άλλα αριστεροφανή τσιτάτα. Όλα αυτά όμως αποδομήθηκαν στην πράξη, για να μην θυμηθώ τον Κοσκωτά, την Ίμια, το Χρηματιστήριο, το Μνημόνιο κ.α.
Συνοπτικά ο πλούτος παρέμεινε στα χέρια εκείνων που τον διαχειρίζονταν πάντα (αστική τάξη) ενώ ο απλός κόσμος της εργατιάς και του μόχθου(προλεταριάτο) κέρδισε μηδέν εις το πηλίκο, παρά τις κυβερνητικές αλλαγές. Η φτώχεια διευρύνθηκε, τα εργασιακά και αστικά δικαιώματα πήγαν άκλαυτα και κάθε έννοια δημόσιου αγαθού πλέον ιδιωτικοποιείται, άρα η εξουσία που αποφάσισε και δρομολόγησε τις παραπάνω εξελίξεις δεν μπορεί παρά να βασίζεται στα συμφέροντα, που απαιτούν αυτήν την έκβαση. Άρα εξουσία μέχρις εδώ δεν ήταν ούτε ο λαός, ούτε κάποιο κόμμα. Αν εξουσιαστές είναι οι λίγοι, που κερδοσκοπούν εις βάρος των πολλών και «φτωχών» εξουσία είναι ο θεός τους, δηλαδή το Κεφάλαιο.
Έχοντας ως προκείμενη το πρώτο δίπολο, δεν μπορείς παρά να οδηγηθείς στο δεύτερο (πολίτης-ιδιώτης) μιας και ο άνθρωπος με όποια ιδιότητα κι αν διαθέτει είναι το απαραίτητο στοιχείο για την σύνθεση πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας. Έτσι λοιπόν:
Ήδη από τον Πλάτωνα ο όρος «ιδιώτης» έχει έντονα αρνητική σημασία. Ιδιώτης κατά Πλάτωνα είναι εκείνος ο άνθρωπος που αποποιείται την ιδιότητα του πολίτη (κοινωνικό φορτίο) και ενδιαφέρεται μόνο για τις καθαρά προσωπικές του υποθέσεις (ατομικό φορτίο), αφομοιώνεται δηλαδή μόνο στα «εν οίκω» και αποστασιοποιείται από τα «εν δήμω». Η λέξη αυτή μάλιστα είναι ρίζα της αγγλικής & γαλλικής λέξης «idiot» που σημαίνει «ηλίθιος». Βεβαίως τα συμπεράσματα ας είναι δικά σας…
Αντιδιαμετρικά «πολίτης» είναι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει τόσο τα «εν οίκω» όσο και τα «εν δήμω», με βαθειά την επίγνωση ότι είναι ζώο πολιτικό*6 και όχι κτήνος ή αριβίστας. Τι μπορεί όμως να είναι ο σημερινός άνθρωπος, πολίτης ή ιδιώτης; Η απάντηση μου; Και τα δύο….. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν, οραματίζονται και διεκδικούν, έχοντας επίγνωση τί ακριβώς ζητούν (κι όχι απλώς μουντζώνοντας) για μια καλύτερη ζωή-εργασία-κοινωνία και άτομα που επιλέγουν τον καναπέ, την κολακεία και την προσμονή χωρίς να προσφέρουν στους άλλους και στον εαυτό τους τίποτα…
Κατά την γνώμη μου επειδή χρόνια τώρα η πλάστιγκα έγερνε αισθητά προς την δεύτερη μεριά, γι’ αυτό και η εξουσία παρέμεινε εκείνη που πάντα ήταν, πέρα απο αλληλοδιαδοχή κυβερνητικών σχημάτων, «και καλά» διαφορετικών. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών και επιλογών, αλλά είμαστε οι ίδιες οι ευθύνες και οι επιλογές μας…
Συνεχίζεται…
αστική τάξη*1 : Αστική τάξη ονομάζεται η κοινωνική τάξη η οποία αποτελείται από ανθρώπους που ασχολούνται κυρίως με τον δευτερογενή και τριτογενή τομέα της παραγωγής. Η αστική τάξη στη σύγχρονη μορφή της δημιουργήθηκε από τη βιομηχανική επανάσταση του 18ου αιώνα.
θέσφατο*2 : 1) Εντολή Θεού, 2) Ο λόγος σημαντικού προσώπου που θεωρείται ότι έχει ιδιαίτερη σημασία και απόλυτη ισχύ.
Καρτέσιος*3 : Ο Καρτέσιος ( 31 Μαρτίου 1596 – 11 Φεβρουαρίου1650 ) ήταν Γάλλος μαθηματικός, φιλόσοφος και επιστήμονας. Έμεινε γνωστός για την ρήση του «cogito ergo sum», που σημαίνει «σκέφτομαι άρα υπάρχω».
( http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%AD_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CF%81%CF%84 )
θώκος*4 : 1) κάθισμα, 2) θρόνος.
καπιταλισμός*5 : Είναι το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που θέτει τα μέσα παραγωγής(εργοστάσια, επιχειρήσεις, λιμάνια, λατομεία και εργαλεία πάσης φύσεως κ.α.) κάτω από ιδιώτες. Απαρχές του καπιταλισμού είναι η Βιομηχανική και η Γαλλική Επανάσταση(17ος-18ος αιώνας).
ζώο πολιτικό*6 : Ο Αριστοτέλης χαρακτηρίζει τον άνθρωπο «ζώο πολιτικό» εννοώντας πλάσμα κοινωνικό. Θέλει να αποδείξει δηλαδή ότι εκ φύσεως ο άνθρωπος ζει και λειτουργεί εντός κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου