....του Παναγιώτη Δημητριάδη
Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται στην Ελλάδα το φαινόμενο της ανάδειξης
και της αναπαραγωγής του αρχαιοελληνικού κάλους.
Συγκεκριμένα θα ήθελα
να επικεντρωθώ στη λέξη αναπαράγω, το εναποθέτω με απόλυτη ειλικρίνεια
διότι εκτός της εξώθησης της κοινωνίας στον διαχωρισμό δούλων και
αρχόντων, έχουμε αναβίωση του Σπαρτιατικού πνεύματος ως προς τις
αναφορές περί Καιάδα. Το θέμα που πραγματεύομαι όπως γίνεται αντιληπτό,
είναι η αντιμετώπιση του κράτους προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες και κυρίως
τα άτομα με νοητική στέρηση.
Το σύγχρονο λοιπόν κοινωνικό
σύστημα συμπεριλαμβανομένων καταρχήν των τριών βασικών υπουργείων, του
υπουργείου υγείας, παιδείας και θρησκευμάτων, πολιτισμού και αθλητισμού,
και τέλος το υπουργείο εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας. Και
ειδικότερα, τα ιδρύματα τους, δηλαδή, τα ΚΕΔΔΥ ( Κέντρα
Διαφοροδιάγνωσης, Διάγνωσης και Υποστήριξης Ειδικών Εκπαιδευτικών
Αναγκών ), τα ΚΔΑΠ ( Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών ) και φυσικά
Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας ( ΚΕ.Π.Α. ). Τέλος, δε θα εξαιρεθούν από τη
λίστα αυτή, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που είναι βαρύνουσας σημασίας ο
ρόλος τους, στην ανάπτυξη του παιδιού με νοητική στέρηση, κατά τη
διάρκεια φοίτησης στη κατώτερη και μέση εκπαίδευση αλλά και στην
ανώτερη, ανάλογα με την εξέλιξη ενός τέτοιου παιδιού.
Ξεκινώντας από τα υπουργεία, φαίνεται η διάθεση των εργαζομένων σε αυτά
αλλά σε καμιά περίπτωση αυτό δε σημαίνει ότι αντικατοπτρίζεται και κατά
την παραγωγή έργου. Μια απλή ματιά για το σχέδιο δράσης του υπουργείου
υγείας για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες θα σας πείσει (http://www.yyka.gov.gr/
Δεύτερος σκόπελος ΚΕΠΑ, είναι μια
αρκετά καλά οργανωμένη υπηρεσία, αλλά όπως και οι περισσότερες υπηρεσίες
του δημοσίου φθείρονται από την υπάρχουσα γραφειοκρατία. Ποιά άλλη θα
μπορούσε να ήταν η λογική του να καλείς κάποιον άνθρωπο με κομμένο χέρι
κάθε τόσο ώστε να αποδεικνύει ότι δεν έχει βγάλει χέρι και άρα είναι
ανάπηρος και τελικά να συνεχίσει να παίρνει την αναπηρική σύνταξη και να
απολαμβάνει τα ανάλογα "προνόμια". Και προσέξτε εκτός από το ψυχοφθόρο
της κατάστασης έχει και την ανάλογη γραφειοκρατία που πρέπει να
αντιμετωπίσει ο ενδιαφερόμενος.
Τρίτος σκόπελος, ΚΕΔΔΥ, η
κίνηση της σύστασης μιας τέτοιας υπηρεσίας είναι εξαιρετική και το δίχως
άλλο ενισχύει την πολιτική βοήθειας αλλά και προστασίας της κοινωνίας. Η
υπηρεσία λειτουργεί σαν συμβουλευτικό όργανο, όμως δίχως να έχει άμεση
επαφή με το άτομο το οποίο κρίνει, εκδίδει αποφάσεις και μάλιστα γίνεται
υποχείριο των κάκιστα πεπαιδευμένων δασκάλων. Και εκτός των άλλων οι
εργαζόμενοι στο τμήμα αυτό, είναι σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα δάσκαλοι
κάτοχοι αποδεικτικού σεμιναρίου μιας βδομάδας και διορισμένοι μέσω
κομματικό-πελατειακών σχέσεων του σκοταδιστικού παρελθόντος της χώρας
μας.
Τέταρτος σκόπελος ΚΔΑΠ, άλλη μια εξαιρετικά σωστή
κίνηση η οποία κωλυσιεργεί από τον ίδιο της το μηχανισμό. Οι ειδικότητες
είναι καλυμμένες από άτομα οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με άτομα με
ειδικές ανάγκες και μάλιστα με νοητική στέρηση. Η επιλογή τους φυσικά
έγινε με κομματικά κριτήρια και επιπλέον με μηδενική όρεξη για ενίσχυση
της δράσης για επιπλέον βοήθεια στα παιδιά και φυσικά οι δάσκαλοι
δεσπόζουν και εδώ και σε κάθε περίπτωση καταστρέφουν μάλλον παρά
βοηθούν.
Τελικά δε δέχονται μόνο τον κοινωνικό ρατσισμό
μέσω των αδαών δασκάλων αλλά και τον κρατικό, ο οποίος εν ονόματι
παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης και όχι μόνο, καθώς παρόμοια προβλήματα
συναντούσε κανείς και νωρίτερα. Eκτός του ότι δε βοηθάει το κράτος τους
ανθρώπους αυτούς, εν αντιθέσει τους αποβάλει σα νόθα παιδιά, σαν παιδιά
ενός κατώτερου Θεού.
*Είμαι άσχετος από ειδική αγωγή, και από
ψυχολογία αλλά τουλάχιστον ξέρω να ξεχωρίζω τους ανθρώπους απ' τα τέρατα
και σίγουρα η πλειονότητα δυστυχώς των δασκάλων δεν ανήκει στην πρώτη
κατηγορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου