....της Άννας Ζάχου
“Fear and loathing in Las Vegas”,”Cape Fear”,”The Sum of all fears”,”A fantastic fear of everything”, ”Fear of the Dark….τόσες ταινίες, τόσα τραγούδια, τόσα βιβλία για το πιο παράξενο συναίσθημα…Το συναίσθημα που καθορίζει περισσότερο από οτιδήποτε τον τρόπο και την αντίληψη της ζωής μας…Παράγοντας ανασταλτικός για κάποιους, προωθητικός για άλλους….Ο Φόβος μας ωθεί σε υπερβολικές ενέργειές ή μας αδρανοποιεί εντελώς….μας κρατάει σε εγρήγορση ή μας υπνωτίζει….Είναι λένε ορισμένοι το καλύτερο μέσο χειραγώγησης της μάζας, το πιο δυνατό όπλο…ο φοβισμένος είναι έτοιμος να φτάσει ακόμα και σε ακρότητες προκειμένου να απαλλαγεί από την ανασφάλειά του. Και ο χειραγωγός το γνωρίζει αυτό.
Κι ο δικός του μεγαλύτερος φόβος είναι μήπως η ”μάζα” τον καταλάβει και χάσει τη δύναμή του… έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δυνατός δεν είναι ο άτρομος, αλλά αυτός που γνωρίζει τους φόβους του και τη δύναμή τους…και η δύναμή τους πηγάζει από την ιδιοσυγκρασία του καθενός… ο πανικός της μοναξιάς, της απώλειας, της απόρριψης, της ήττας είναι αποτέλεσμα της ανάγκης που έχουμε για αποδοχή, για επιβεβαίωση, ίσως κι απόρροια ματαιοδοξίας. Η δύναμή μας λοιπόν βρίσκεται στο πώς αντιμετωπίζουμε αυτό το ”τρέμουλο” που προκαλεί κάθε ”τρομακτική” για τον καθένα μας σκέψη. Το αφήνουμε να κυριαρχήσει ή το χρησιμοποιούμε ως μέτρο δοκιμασίας του εαυτού μας…το στρέφουμε εναντίων άλλων ή το κρατάμε κρυφό στο πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού μας; Φοβάμαι μήπως σταματήσω να φοβάμαι. Αγαπώ τους φόβους που καταφέρνω να ξεπερνώ και με κάνουν να νιώθω υπεράνθρωπη. Ο μεγαλύτερος φόβος μου, μπορεί να είναι γελοίος αλλά είναι δικός μου….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου