Ες αεί ευγνώμονες στην φιλανθρωπία

....από τον Πριγκηπάκο

Δεν θα μιλήσω ως συνήθως σήμερα, δεν έχω διάθεση ποιητική, είναι οι καιροί μας ζοφεροί και δεν μου αφήνουν χώρο.

Στον χώρο της ειδικής αγωγής που εργάζομαι υπάρχει μια έννοια συνυφασμένη με την ίδια την φύση της, μια έννοια τόσο άρρηκτα δεμένη μαζί με τον χώρο που θαρρεί κανείς πως είναι αναπόσπαστο τμήμα της. Η ονομασία αυτής; Φιλανθρωπία.

Φιλανθρωπία λοιπόν, τι όμορφη έκφραση; Τι δύναμη κρύβει η λέξη αυτή; Τί μαγική στιγμή προσφοράς; Τί άλλο να πει κανείς για μια τέτοια μεγάλη και ισχυρή ιδέα με έντονες θετικές κοινωνικές αποχρώσεις, μια ιδέα που δύσκολα μπορεί κανείς να μην της υποκλιθεί, να τολμήσει να την επικρίνει. Στα αλήθεια όμως, είναι αυτή η πραγματικότητα;

Γεμίσαμε φιλάνθρωπους και αναρωτιέμαι ποιοί είναι αυτοί, ποιοί είναι αυτοί που ορίζουν τους εαυτούς τους σαν φίλους των ανθρώπων; Αναρωτιέμαι υπάρχουν άραγε ζώα φιλόζωα; Έλληνες , φιλέλληνες; Ποιοί άνθρωποι ορίζουν τον εαυτό τους ως κάτι πέρα από το ανθρώπινο είδος στο οποίο είναι φίλα προσκείμενοι, τι αυταπάτη, τι ματαιοδοξία είναι αυτή; Και αν έχουν την δυνατότητα αυτοί να είναι φίλοι των ανθρώπων; αν έχουν την δυνατότητα να τους βοηθούνε, το κάνουν από τι; Από λύπηση; Συνεπώς ορίζονται ως ανώτερα όντα από το πλήθος των ανθρώπων; Το πλήθος το οποίο είναι ανάξιο και συνεπώς χρίζει την λύπηση τους.

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός πως πολλοί «φιλάνθρωποι», δεν κατανοούν το νόημα των πιστεύω και των πράξεων τους, έχω κάθε διάθεση να τους αναγνωρίσω το σημαντικό ελαφρυντικό της άγνοιας ή της αμάθειας αν θέλετε. Πώς να μην σχολιάσω το γεγονός ότι η ίδια η έννοια έχει θρησκευτικού τύπου ρίζες; Στηρίζεται στην ανηλεή απόπειρα για εξιλέωση του ενάρετου δωρητή «φιλάνθρωπου» που συχνά χρησιμοποιήθηκε ως πανάκια και κάθαρση για αναρίθμητες «μισανθρωπίες».

Πώς να αποκρύψω ότι χρησιμοποιήθηκε εκ του ασφαλούς για λόγους εντυπωσιασμού και επίδειξης δύναμης , πλούτου και καλοσύνης από την προύχοντα και προνομιούχα αστική κοινωνία τουλάχιστον από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης ως και σήμερα. Γνωστές οι κυρίες άλλωστε του «καλού» κόσμου («καλού» κόσμου, εξαιρετική έκφραση δεν συμφωνείτε;) που ενασχολούνται με τέτοια περίλαμπρα και θεάρεστα έργα. Κυρίες που βραβεύονται και επιβραβεύονται για αυτήν τους την υπέρτατη προσφορά από όλους μας.

Πώς να αγνοήσω πως χρησιμοποιήθηκε και συνεχίζει να χρησιμοποιείται από άτομα, ομάδες και κυβερνήσεις ώστε να ελέγχει πολίτες, κοινωνίες ακόμα και χώρες ή ολόκληρες ηπείρους, στις ίδιες τις οποίες μετά συχνά δημιουργούμε ολόκληρα εμπόρια παροχής «φροντίδας» και «υποστήριξης» . Πώς να μην δώ πως κρατάει δέσμιες και ανενεργά καθηλωμένες ολόκληρες κοινωνικές ομάδες εν αναμονή του πενιχρού φιλανθρωπικού έργου που θα προσφέρει λίγες στιγμές ευχαρίστησης, κορεσμού και βιοπορισμού;

Πώς να αποστρέψω το βλέμμα μου στο ότι χρησιμοποιείται ως μπάλωμα για να κρυφτούν δομικές αδυναμίες (;) του κράτους και του συστήματος που το αποτελεί; Όσο τυφλός και αν είμαι, όσο νυσταγμένος από το σκοτάδι που μας κύκλωσε, πώς να μην αναρωτηθώ τελικά σε τί αποσκοπεί η φιλανθρωπία; Σε ξέπλυμα τύψεων και ενοχών; Σε προνομιακό χώρο κάλυψης ματαιοδοξίας; Σε μορφή ελέγχου; Σε μέσο σταθεροποίησης της όποιας καθεστηκυίας άρχουσας τάξης; Ή σε έναν νέο προνομιακό χώρο για μπίζνες;

Εν κατακλείδι, συμπεραίνω πως ίσως τελικά δεν χρειαζόμαστε φιλάνθρωπους φίλοι μου, ανθρώπους χρειαζόμαστε, πως δεν έχουμε ανάγκη από φιλανθρωπία από ανθρωπιά έχουμε.

Όνειρα γλυκά λοιπόν.