Xειμώνας

....του Opressed

Αχ αυτές οι μυρωδιές! Ζεστά ρούχα,σκουφάκια και εκείνες οι υπέροχες πλεχτές μπλούζες που η καλή μου η γιαγιά έφτιαχνε με τόσο μεράκι για να με θωρακίσει απ' το κρύο.Ήρθε ο καιρός να τα φορέσω πάλι,να ντυθώ ζεστά και να χαθώ στο παραμύθι αυτής της εποχής.

Το παγωμένο χώμα έχει πλεον αγκαλιάσει τα φύλλα που σκότωσε το φθινόπωρο και τα δέντρα ορφανά και απροστάτευτα παραδίνονται στην κυριαρχία των ανέμων.Προσπαθώντας να ξεφύγω απ' το μελαγχολικό τοπίο κοιτάζω παραπέρα και αποσβολωμένος παρατηρώ την ευτυχία.Φωνές,γέλια ανθρώπων που περπατούν χέρι-χέρι,άλλοι να αγκαλιάζονται και είναι και αυτοί οι φανερά ερωτευμένοι που ψάχνουν αφορμή για ζεστασιά ανταλλάσοντας φιλιά με αποτέλεσμα να συγκεντρώνουν τα βλέμματα των περαστικών.Δεν τους ενδιαφέρει.Έχουν ο ένας τον άλλον ολοκληρωτικά χωρίς να φοβούνται μήπως εκτεθούν.Δυο βρεγμένα βεγγαλικά ανάμεσα σε εκκατομύρια ασήμαντα σπιρτόκουτα δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, εκρήγνυνται κάθε στγμή από μόνα τους χωρίς να περιμένουν την συμβολή κάποιου τρίτου.Έτσι απλά,μόνο μ' ένα φιλί,ένα ζεστό φιλί.Τυχεροί οι ερωτευμένοι,είναι κι αυτά τα καρδιοχτύπια τα τόσο ιδιαίτερα που όσες φορές και να τα ζήσεις τα συναισθήματα που σου προσφέρουν είναι πρωτόγνωρα.

Σήμερα πάλι ντύθηκα τη μοναξιά μου και πήγα μια βόλτα εκεί έξω.Πήγα να ανταμώσω όλους αυτούς  για να κλέψω και εγώ λίγη ζεστασιά απ την αγάπη τους γιατί αυτός ο χειμώνας πραγματικά με παγώνει. Οι αναμνήσεις; Μόνο καλοκαίρια. Τώρα όμως πρέπει να προφυλαχθώ. Το καλοκαίρι πέρασε και πίσω του άφησε συντρίμμια στιγμές και δανεικά αρώματα.

Εκεί κάτω συνάντησα κάποιον σαν εμένα. Καθόταν μόνος του αποκομμένος απ' τον υπόλοιπο κόσμο και τον κατάλαβα από το βλέμμα του. Ένα παγωμένο, μελαγχολικό και άδειο βλέμμα καρφωμένο στο πουθενά. Αυτός είναι άνθρωπός μου, είπα ψιθυριστά. Τόσο διαφορετικοί αλλά παράλληλα  τόσο ίδιοι. Τον πλησίασα μα με απέφυγε συνειδητά,τον παρατηρούσα για ώρα και σκέφτηκα πως κάτι περίμενε μα δεν είχα άλλη αντοχή για να μιλήσω. Τότε κατάλαβα πως η αρρώστια της μοναξιάς δεν είχε φωλιάσει μόνο στη δική μου καρδιά.

Πέρασε όμως η ώρα πάλι,πρέπει να γυρίσω σπίτι αλλά εκεί  είναι χειρότερα γιατί κάνει περισσότερο κρύο.Προσπαθώ συνέχεια να δείχνω δυνατός και χαμογελαστός στην οικογένεια μου για να τους πείσω οτι είμαι εντάξει,για να τους πείσω πως ο χωρισμός δεν με πείραξε καθόλου,δυστυχώς όμως όταν επιστρέφω στο δωμάτιό μου δεν μπορώ να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό.Μόνη μου παρηγοριά,η μουσική.Αυτή μου θυμίζει όλα όσα έχουν περάσει και στιγμιαία γιατρεύει τις πληγές εκείνες που ο χρόνος δεν τολμά καν να αγγίξει.

Η εποχή αυτή με τσακίζει,νιώθω κι εγώ τώρα σαν τα γυμνά δέντρα που γίνοντε έρμαιο της κακοκαιρίας ανήμπορα να αντιδράσουν.Θα 'θελα να μπορώ να αντιδράσω,να αντισταθώ,να επαναστατήσω και να πολεμήσω,όχι μόνο για μένα αλλά για όλες εκείνες τις ψυχούλες που ζουν μοναχές ερμηνεύοντας η καθεμία ξεχωριστά την έννοια της μοναξιάς.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν ξέρω πως ο χειμώνας απ' τη ζωή μου δε θα λείπει.Γι' αυτή τη μοναξιά θέλω να παλέψω εγώ,για την απουσία σου που χειμώνιασε όλες τις εποχές της καρδιάς μου και δεν μου επιτρέπει πλέον να δραπετεύσω για όλα εκείνα τα καλοκαίρια αγάπης που απλόχερα μου είχες χαρίσει.

Γύρνα να φωτίσεις τα σκοτάδια μου,να φωτίσεις όλες εκείνες τις νύχτες που με κερδίζει η σκέψη σου δίνοντας νόημα μονο με την παρουσία σου και τους χειμώνες μου με ζεστασία να περιβάλλεις. Γύρνα για να αντέξω.

Κι αν αποφασίσεις πως το ταξίδι αυτό θα είναι χωρίς επιστροφή τα χειμωνιάτικα ρούχα μου δε θα με προστατεύουν μόνο απ το κρύο,αλλά και από την παγωνιά της ψυχής μου όλο το χρόνο..
Κάτι μου λέει όμως πως το καλοκαίρι κοντεύει.