Παρωπίδες

....της Ζωής Παπαδοπούλου

Ορθογώνιο παράθυρο

-όχι απαραίτητα μέσα σε τοίχο-

μια παλάμη που παίζει κρυφτό

με τον αιώνιο έρωτα, ονόματι "διακόπτης".

Δυο μάτια που αναμένουν την αυγή-

τότε είναι πιθανότερο να σε δω.

Να 'σαι εδώ.

Απλή λογική. Στείρα

και βεβαία απολύτως,

τυχαία και αδιακρίτως γίνεται αντιληπτή.

Αρεστή εκ των υστέρων, η μόνη μου εναλλακτική

ίδια με την ανάγκη του παιδιού να τραφεί απ' τη μάνα..

Την μισώ κάποιες στιγμές παράνοιας,

κι ύστερα με κυριεύει και τη θεοποιώ.

Ευτυχώς, η νύχτα παραμένει

και αποκρύπτει κάποιες απ' τις προθέσεις μας.

Και αποκρύπτει εμένα που αναμένω εσένα, (τι ντροπή)

που αναμένω από 'σενα, το έναστρο βράδυ μου.

Όχι ως το άκρο αντίθετο της μέρας αλλά ως την απόλυτη συμπλήρωσή της.